Ο Τάνταλος υπήρξε ένα από τα χαρακτηριστικότερα πρόσωπα θείας και αιώνιας καταδίκης στην Ελληνική Μυθολογία, δια του οποίου και στηλιτεύτηκε η αμφισβήτηση προς ό,τι το «Θείο» και «Ιερό».
Συγκεκριμένα ο Τάνταλος φέρονταν ως Βασιλεύς της Φρυγίας με έδρα την Σίπυλο.
Ήταν γιος του Δία ή του Τμώλου και της Πλουτώς, πατέρας της Νιόβης του Πέλοπα και του Βροτέα. Ο Τάνταλος λοιπόν ως γιος της Πλουτούς (= της αφθονίας) έφθασε να θεωρείται φίλος και ομοτράπεζος των Ολύμπιων Θεών όπου λόγω της μεγάλης του απληστίας, υπέκλεψε νέκταρ και αμβροσία και τα μετέφερε στ΄ ανάκτορό του. Παράλληλα δε προσπάθησε να μεταδώσει μυστικά των Θεών στους ανθρώπους.
Πριν αποκαλυφτεί το έγκλημα του, διέπραξε ένα χειρότερο:
Προσκάλεσε τους Ολύμπιους θεούς σε συμπόσιο στο όρος Σίπυλο και θέλοντας να βάλει σε δοκιμασία την παντογνωσία του Δία, έσφαξε το γιο του Πέλοπα και πρόσθεσε τα κομμάτια του στο φαγητό πού ετοίμαζε για τούς θεούς ( όπως έκαναν οι γιοι του Λυκάονα με τον αδελφό τους Νίκτυμο όταν φιλοξένησαν τον Δία στην Αρκαδία).
Σύμφωνα με τον μύθο, μόνο η θεά Δήμητρα απορροφημένη στη θλίψη της από την απώλεια της κόρης της Περσεφόνης έφαγε τμήμα από τον βραχίονα του παιδιού, ενώ οι υπόλοιποι άλλοι θεοί αντελήφθησαν το ανόσιο έγκλημα του παιδοκτόνου Ταντάλου και αφού ο Δίας τιμώρησε τον ένοχο πρόσταξε τον Ερμή να μαζέψει τα μέλη του σώματος του και να τα ξαναβράσει στην ίδια χύτρα. Έπειτα, η Μοίρα Κλωθώ συνταίριαξε τα μέλη, η Δήμητρα προσέφερε ένα κομμάτι ελεφαντόδοντο στη θέση της ωμοπλάτης πού είχε φάει και η Ρέα εμφύσησε ζωή στον Πέλοπα..
Ο δε Πέλοπας ήταν τόσο όμορφος όταν βγήκε από τη χύτρα, ώστε ο Ποσειδώνας τον ανέβασε στον Όλυμπο πάνω στο χρυσό άρμα του πού το έσερναν χρυσά άτια και τον έκανε οινοχόο. Ο Πέλοπας δεν κατάλαβε ότι η αριστερή ωμοπλάτη του ήταν από ελεφαντόδοντο παρά μόνον όταν πενθώντας την αδελφή του Νιόβη απογύμνωσε το στήθος του. Η ωμοπλάτη φυλάχτηκε στην Πισα μετά το θάνατο του Πέλοπα και όλοι οι πραγματικοί απόγονοι του έχουν το ίδιο διακριτικό, που δεν είναι άλλο από την ελεφαντοστέινη ωμοπλάτη.
Η καταδίκη του Ταντάλου
Σύμφωνα με τον Όμηρο η αιώνια καταδίκη του Τάνταλου ήταν η εξής:
Αφού κεραυνοβολήθηκε και θανατώθηκε από τον πατέρα των θεών Δία κατέβηκε στον Άδη, διατηρώντας όμως τις έμβιες του ανάγκες. Έτσι, τοποθετήθηκε σε λάκκο γεμάτο νερό κάτω ακριβώς από κλώνους δένδρων με διάφορους και λαχταριστούς καρπούς. Λόγω αφόρητης πείνας και δίψας, υπέκυπτε στην αφθονία των αγαθών που βρίσκονταν σε κοντινή του απόσταση, ωστόσο, μόλις άπλωνε το χέρι του να κόψει καρπούς οι κλάδοι απομακρύνονταν και έφταναν αμέσως σε μεγάλο ύψος προκειμένου να μην τους φτάνει πια, ενώ όταν έσκυβε να πιει νερό αυτό εξαφανιζόταν ή απομακρύνονταν από τα πόδια του.
Η θεία και αιώνια αυτή τιμωρία έμεινε γνωστή ως «μαρτύριο του Ταντάλου».
Όμως το μαρτύριο του δεν τελειώνει εδώ...
Μια τεράστια πέτρα, ένας βράχος του Σίπυλου, κρέμεται πάνω από το δέντρο απειλώντας μονίμως να τσακίσει το κεφάλι του Τάνταλου. Αυτή ειδικά η τιμωρία του επιβλήθηκε για ένα τρίτο του έγκλημα: κλοπή με το επιβαρυντικό στοιχείο της ψευδορκίας.
