Ο Γερμανός φιλόσοφος Max Scheler (1874-1928) ονομάζει “θυμική μέθεξη” την ικανότητα του ανθρώπου να συμμετέχει στην ψυχική κατάσταση, στα συναισθήματα του άλλου και την ορίζει ως μια μορφή συμπάθειας.
Όταν όμως ένας άνθρωπος είναι τόσο απορροφημένος από τα δικά του αισθήματα ή προβλήματα, γίνεται “αναίσθητος”.
Προσοχή όμως!
Η αναισθησία είναι μια ανθρώπινη ανεπάρκεια και δεν πρέπει να συγχέεται με την ανικανότητα “θυμικής μέθεξης”.
Με άλλα λόγια, οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας, που είναι σκεφτικοί και αδιάφοροι για τα προβλήματα και την γενική κατάσταση, δεν είναι ωμοί και αναίσθητοι.
Είναι απλώς απορροφημένοι από τα δικά τους προβλήματα.
Και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως προσωρινά ανεπαρκείς και όχι ως μονίμως ανίκανοι να αισθανθούν και να κατανοήσουν.
Αυτή την ανεπάρκεια θα πρέπει να τη δικαιολογούμε.
Γιατί, τα αίτια που την προκαλούν είναι συνήθως οικονομικά και κοινωνικά και οι άνθρωποι αυτοί δεν ενδύονται απλώς τον πέπλο της εγγενούς αναισθησίας…
