Άνωθεν μιας κόλασης,
ανθίζουνε ανθρώποι,
καταδικασμένοι σε δακρύων ανομβρία
και σ΄ατραγούδιστα φιλιά.
Μιας κόρης ήκουσα τυχαία στην οδό Ανθών
τη θεϊκή αηδονολαλιά,
κι αφέθηκα στον κόσμο της γυμνός:
ω, παραδεισένιο μεθοκόπι.
Άνωθεν μιας κόλασης
ανθίζουν και τα όνειρά των.
Ανθίζ΄ η ελπίς, ο σπαραγμός,
κι ένας τρυφερός μας φθόνος:
Το ν΄αγαπούμε, στην εποχή μας
να θεωρείται φόνος
αναμνήσεων ιαματικών,
παραισθήσεων ζωντανών,
κι άλλων άοπλων θυμάτων.
Πλησίον μιας γλυκοκερασιάς,
εφύτεψα τη θλιβερή ζωή μου.
Την επότιζα καθημερνώς,
καθώς η ευγενική μου
κερασιά, ήσυχα άκουγε
το παραμιλητό μου·
ένα διψασμένο κολιμπρί εστάθηκε
στο ιδρωμένο μέτωπό μου
κι ήπιε μου την κούραση,
το αναφιλητό, τη μαρμαρυγή μου
και δυο φιλιά της μάνας μου,
πού΄χα για προσευχή μου.
Στο μέσον μιας ανοιξιάς δακρυϊκής,
εφύτεψαν κι εμένα.
Αιμοραγούσαν ακατάσχετα τα μάτια
των δικών μου ανθρώπων.
Το αίμα μου έμοιαζε νέκταρ θεϊκό
στο λάρυγγα δυο ποιητώνε πότων·
Στην οδό Ανθών,
συνοδειά καθώς με πήγαιναν
δυο πουλάκια πληγωμένα
μοιρολόι σιγοτραγούδαγαν·
κι όλα της πόλης τα καντήλια,
ήσαν για με αναμμένα.
καταδικασμένοι σε δακρύων ανομβρία
και σ΄ατραγούδιστα φιλιά.
Μιας κόρης ήκουσα τυχαία στην οδό Ανθών
τη θεϊκή αηδονολαλιά,
κι αφέθηκα στον κόσμο της γυμνός:
ω, παραδεισένιο μεθοκόπι.
Άνωθεν μιας κόλασης
ανθίζουν και τα όνειρά των.
Ανθίζ΄ η ελπίς, ο σπαραγμός,
κι ένας τρυφερός μας φθόνος:
Το ν΄αγαπούμε, στην εποχή μας
να θεωρείται φόνος
αναμνήσεων ιαματικών,
παραισθήσεων ζωντανών,
κι άλλων άοπλων θυμάτων.
Πλησίον μιας γλυκοκερασιάς,
εφύτεψα τη θλιβερή ζωή μου.
Την επότιζα καθημερνώς,
καθώς η ευγενική μου
κερασιά, ήσυχα άκουγε
το παραμιλητό μου·
ένα διψασμένο κολιμπρί εστάθηκε
στο ιδρωμένο μέτωπό μου
κι ήπιε μου την κούραση,
το αναφιλητό, τη μαρμαρυγή μου
και δυο φιλιά της μάνας μου,
πού΄χα για προσευχή μου.
Στο μέσον μιας ανοιξιάς δακρυϊκής,
εφύτεψαν κι εμένα.
Αιμοραγούσαν ακατάσχετα τα μάτια
των δικών μου ανθρώπων.
Το αίμα μου έμοιαζε νέκταρ θεϊκό
στο λάρυγγα δυο ποιητώνε πότων·
Στην οδό Ανθών,
συνοδειά καθώς με πήγαιναν
δυο πουλάκια πληγωμένα
μοιρολόι σιγοτραγούδαγαν·
κι όλα της πόλης τα καντήλια,
ήσαν για με αναμμένα.
