Δύσκολες λέξεις, δύσκολες έννοιες… Όμως τι θεωρείται πως αντιπροσωπεύει μια μύηση; Κάποια νέα αρχή μια αναγέννηση;
Η μύηση προέρχεται ετυμολογικά από το ρήμα μυώ που σημαίνει την κατάκτηση μιας καινούριας γνώσης, μιας αποκάλυψης που παίρνει ο άνθρωπος στη ζωή του και ανταποκρίνεται σύμφωνα με την εξέλιξη της δικής του ψυχής.
Κατά τον Μιρσέα Ελιάντ η μύηση, από μια κατάσταση αναγέννησης είναι και μια πράξη μάθησης, όπου ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την ουσία των ηθικών και κοινωνικών νόμων. Οι Εθνολόγοι διακρίνουν τρεις διαφορετικούς τύπους μύησης:
1) Τη Φυλετική Μύηση, που επιβεβαιώνει το πέρασμα από την εφηβική κατάσταση στην ενηλικίωση. Συνδέεται ξεκάθαρα με μια βιολογική αλλαγή που κάθε άνθρωπος γνωρίζει.
2) Τη Θρησκευτική Μύηση, που βεβαιώνει το πέρασμα μίας κατάστασης σε άλλη ανώτερη, επιτρέποντας στο άτομο να εισχωρήσει από το βέβηλο στο ιερό.
3) Τη Μαγική ή Σαμανική Μύηση, που θεωρείται η πιο εσωτερική από τις προηγούμενες μυήσεις. Είναι αυτή που κάνει κάποιον να εγκαταλείψει την φυσική ανθρώπινη κατάσταση για να φτάσει στην κατοχή «υπερφυσικών» δυνάμεων.
Η Μύηση παρουσιάζεται στην αρχαιότητα ως η αποκάλυψη ενός Μυστηρίου. Γι’ αυτό τα αρχαία Μυστήρια και οι Μυήσεις είναι δύο έννοιες στενά συνδεδεμένες. Σε όλες τις παραδοσιακές κοινωνίες ανακαλύπτουμε τελετές Μύησης, από τους αρχαίους πολιτισμούς της Ανατολής , στους Προ-κολομβιανούς της Αμερικής, στην Αφρική και την Ευρώπη.
Σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους θεωρείται ένας παγκόσμιος παραδοσιακός, αρχαϊκός θεσμός, που επιτρέπει ψυχολογικά, το πέρασμα από μια κατάσταση, σε μια άλλη, ανώτερη, μέσα από την πραγματοποίηση και τη βίωση μιας ειδικής τελετουργίας. Δεν πρόκειται απλά για μια διανοητική εκπαίδευση, αλλά είναι ένας δρόμος εσωτερικής ανανέωσης που προσφέρει συνάμα, μια σφαιρική άποψη του κόσμου. Κάθε Μύηση σημαίνει το συμβολικό θάνατο της παλιάς προσωπικότητας και τη γέννηση μιας καινούριας και περισσότερο αρμονικής προσωπικότητας.
Ο σημερινός άνθρωπος καταλαβαίνει τον κόσμο, μόνο αν τον συλλάβει. Ο άνθρωπος εκείνης της εποχής των μυήσεων μπορούσε να τον καταλάβει μόνο εάν πρώτα μπορούσε να τον βιώσει.
Οι τελετές Μύησης περιείχαν τον «θάνατο» του παλιού ανθρώπου και τη «γέννηση» του νέου σταματώντας τον ιστορικό χρόνο και συνδέοντας την αναγέννηση και τη δυνατότητα εξέλιξης του ανθρώπου. Οι δοκιμασίες, οι περιπλανήσεις, τα πάθη του υποψηφίου αντιγράφουν τον ήρωα του μύθου και το περιπετειώδες ταξίδι του, που αποτελούν «μία ιστορία προς μίμηση», για να μπορέσει ο άνθρωπος να φτάσει στο δικό του Κέντρο.
Ο Πλάτων είχε πει πως ο θάνατος είναι Μύηση». Άλλωστε Γέννηση και θάνατος είναι όψεις του ίδιου νομίσματος που λέγεται ζωή. Σε όλο τον εκδηλωμένο κόσμο από το ασύλληπτο μέγεθος του σύμπαντος, μέχρι τον μικρότερο μόριο της ύλης υπάρχει ο νόμος της γέννησης, της εξέλιξης, του θανάτου. Συνειδητοποιούμε πως το σύμπαν, η φύση, στον κόσμο μας υπάρχουν διαρκώς καταστάσεις από γεννήσεις, συγκρούσεις, θανάτους.
Ειδικά η τελευταία είναι μια λέξη ταμπού, που προκαλεί ανησυχία, φόβο στην πραγματικότητα, είναι η απουσία της ύλης, του φωτός. Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία ο θεός του Κάτω Κόσμου (του κόσμου που δεν είναι ορατός στους ζωντανούς είναι ο Άδης (Αΐδης), αυτός που δεν φαίνεται!
Μας είναι εξαιρετικά δύσκολο να συλλάβουμε, να κατανοήσουμε, πόσο μάλλον να βιώσουμε το δώρο της ζωής, της δικής μας εκδήλωσης σ’ αυτόν τον κόσμο.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε το θάνατο. Είναι το πεπρωμένο από το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε σ’ αυτόν τον εκδηλωμένο κόσμο… Σε μια αγαπημένη κινηματογραφική ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» υπάρχει μια εξαιρετική φράση από τον πρωταγωνιστή της ταινίας: Carpe Diem – Άδραξε τη μέρα. Μπορεί ο χρόνος να περνά με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Αυτή άλλωστε είναι η αγωνία αρκετών ανθρώπων. Να μπορούν να ζήσουν την κάθε στιγμή της ζωής τους έντονα και δημιουργικά, σαν να είναι η τελευταία…!
Θεωρούμε δεδομένο δίχως να προβληματιστούμε από πού ήρθαμε και προς τα που πορευόμαστε στη διάρκεια του χρόνου, της δικής μας ζωής. Σε πολλούς ανθρώπους υπάρχει η ψευδαίσθηση της αιωνιότητας της ύλης, θαρρώντας πως δεν αλλάζουν κι ότι θα είναι πάντα ίδιοι. Όμως κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσουν εξωτερικά αυτή την αλλαγή, κοιτάζοντας σ’ έναν καθρέπτη το πρόσωπο, το σώμα που έχει αφήσει ο χρόνος επάνω του σημάδια. Θα το αντιληφθούν επίσης, κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες, εκεί που ο φακός της μηχανής συνέλαβε σ’ ένα κομμάτι του χρόνου μια συγκεκριμένη στιγμή ένα παιδί . Αυτό το παιδί σε μια διαφορετική στιγμή του χρόνου στο σήμερα κοιτάζει τη φωτογραφία. Τώρα όμως είναι ένας άνθρωπος ώριμος ή οδεύει προς την τρίτη ηλικία…Τι έχει αλλάξει τελικά; ο χρόνος ή η εξωτερική μορφή του ανθρώπου; Εσωτερικά έχει αλλάξει;
Ο υλικός θάνατος είναι εκείνος που απασχολεί περισσότερο τον υλικό άνθρωπο. Η συνείδησή του θα περιοριστεί μόνο σε αυτό που ονομάζεται προσωπικότητα.
Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας σε μια αρκετά προχωρημένη ηλικία και παρά τα όποια κινητικά τους προβλήματα τους έχουν τη διάθεση να χορέψουν σαν μικρά παιδιά. Αυτό είναι ένα μάθημα ζωής! Η ψυχή είναι πάντοτε νέα και έχει τη διάθεση και τη βούληση να παίρνει εμπειρίες.
Είναι αναγκαίο ο άνθρωπος να καταφέρει να συναντήσει ουσιαστικά τον εαυτό του σε αυτό το ταξίδι. Μπορεί αυτό να είναι ένας σταθμός στην εξέλιξή μας και μια ευκαιρία, μια αφορμή για να βαδίσουμε σε μια άλλη Πύλη ζωής…
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Η Μεταθανάτια ζωή στους αρχαίους Πολιτισμούς – Συγγραφική ομάδα Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη 2009
Πραγματεία πάνω στην ιστορία των Θρησκειών Μircea Eliade Μετάφραση
Εκδόσεις Χατζηνικολή, Αθήνα 1981
Ο Χρυσός Κλώνος Α, Β, Γ, Δ τόμος. James George Frazer
Μετάφραση Εκδόσεις ΕΚΑΤΗ, Αθήνα 1990, 1991, 1992, 1994,
Η Θεουργία διδάσκει τον αιώνιο δρόμο της ψυχής Ν. Μαργιωρή Αθήνα 1987
Μινωική Θρησκεία: Η μυστική διάσταση – Αιμίλιος Μπουρατίνος Εκδόσεις Αρσενίδη 1998
http://www.blavatsky.gr/articles/697-pation-week-initiation.html
http://pomegranate4711.blogspot.gr/2012/10/blog-post_27.html
