Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι
Τὰ λόγια αὐτὰ εἶναι τόσο σπουδαῖα, τόσο καινούργια καὶ τόσο ψυχοσωτήρια, ποὺ μόνο ἀπὸ στόμα θεϊκὸ μποροῦσαν νὰ εἰπωθοῦν. Μέσα στὶς λίγες αὐτὲς λέξεις κρύβεται ἡ ἱεραρχία τῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς. Συνθέτουν τὸ ὕψιστο ἀγαθὸ καὶ πλάθουν τὸν ἀληθινὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς. Στὸ στίχο τοῦτο βρίσκεται τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ὕλης καὶ τοῦ πνεύματος, τῆς γῆς καὶ τ’ οὐρανοῦ, τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς, τοῦ παρόντος καὶ τοῦ μέλλοντος.
Σεβόμενος τὴν ἐλευθέρα ἐπιλογή μας, ὅτι, ὅποιος θέλει νὰ ἔλθει κοντά Του, ἄς πραγματοποιήσει τρία βασικὰ βήματα:
α) Νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του.
β) Νὰ σηκώσει τὸ σταυρό του καὶ
γ) νὰ Τὸν ἀκολουθήσει.
Καὶ τὰ τρία εἶναι σφιχτοδεμένα μεταξύ τους. Ἄν ξεχωριστεῖ ἕνα ἀπ’ αὐτὰ, τότε χάνονται ὅλα. Τὸ καταλαβαίνουμε αὐτὸ ὅταν ἀναλογισθοῦμε, πὼς πολλοὶ ἀπαρνιοῦνται τὸν ἑαυτό τους, θυσιάζοντας καὶ τὴ ζωή τους ἀκόμη, καὶ στὸ τέλος ὅλα ἀποβαίνουν μάταια, διότι ὑπηρέτησαν τὴν πλάνη καὶ τὸ σκοτάδι. Παιδεύθηκαν καὶ θυσιάσθηκαν γιὰ μία ἀπατηλὴ ἰδέα. Γιὰ τὸ τίποτα. Ἴσως, στὴν οὐσία, μόνο γιὰ τὴν ὑπέρμετρη προβολὴ τοῦ ἐγώ τους.
Γιατὶ ὅμως, αὐτὴ ἡ τραγωδία; Γιατὶ δὲν ἀκολούθησαν τὴν ἀλήθεια; Δὲν συμπορεύθηκαν μὲ τὴν πηγή, γιὰ νὰ ἐλευθερωθοῦν καὶ φωτισθοῦν:
«Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς».
Γι’ αὐτὸ λέγει: Θ’ ἀπαρνηθεῖς, θὰ θυσιάσεις δηλαδὴ τὸν ἑαυτό σου, θὰ σηκώσεις τὸν προσωπικό σου σταυρὸ ἐνῶ συγχρόνως θὰ μὲ ἀκολουθήσεις. Γιατὶ ἐγὼ θὰ ἀξιοποιήσω τὴ θυσία σου καὶ τὸ σταυρό σου.
Θὰ σὲ καταστήσω «κατὰ χάριν θεὸ».
Σὲ μία ἐποχὴ ὑλιστική, σὰν τὴ σημερινή, ἡ θυσία ἔχει ἰδιαίτερη σημασία ἀφοῦ εἶναι τέκνο τῆς ἀγάπης. Κοντὰ στὸν πρῶτο Σταυρὸ τῆς λυτρωτικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, στέκονται ἑκατομμύρια τῶν ἑκατομμυρίων ἄλλοι σταυροί. Ὁ Ἰησοῦς χωρὶς θυσία, θὰ ἦταν Δάσκαλος μόνο τῶν λόγων. Ἀπὸ τότε ποὺ στήθηκε ὁ Σταυρὸς στὸ Γολγοθᾶ, ἔμαθε ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀληθινὴ ἔννοια τῆς θυσίας, τὴν ὁποία ζήτησε ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ Τὸν πιστεύουν. Ἡ πορεία πρὸς Ἐκεῖνον περνᾶ ἀπὸ τὸ στενὸ καὶ βραχόσπαρτο μονοπάτι τῆς θυσίας.
Ὁ πειρασμὸς τοῦ «κόσμου» μὲ τὰ πλούτη καὶ τὶς δόξες, χρησιμοποιείται σὰν παγίδα ἀπὸ τὸν διάβολο. Οἱ ἐφήμερες δόξες τοῦ κόσμου μοιάζουν μὲ τὴ γρήγορη ἐναλλαγὴ τῆς θεατρικών σκηνών. Πρὶν λίγες στιγμὲς ἡ σκηνὴ ἦταν γεμάτη ζωὴ καὶ χρωματισμούς, ἀλλὰ ξαφνικὰ γίνεται ἀδειανή. Πόσους ἀγκιστρεύει ὁ διάβολος μὲ τὸ δόλωμα τοῦ «κόσμου»!
«Ο κόσμος παρέρχεται καὶ ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ· (Ο μάταιος κόσμος φεύγει καί χάνεται, καί μαζί του χάνεται καί ἡ ἐπιθυμία πού προκαλοῦν τά ἀγαθά καί οἱ ἀπολαύσεις του.) ὁ δέ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα»
(Α΄ Ἰω. β΄17).
Γιατὶ ν’ ἀσχολούμεθα μόνο μὲ τὰ πρόσκαιρα; Αὐτὸ πράττουν πολλοὶ ἄνθρωποι. Δὲν ἐπιθυμοῦν ὑψηλὰ ἰδανικά, ἀνηφόρες, ἀρετὴ, ἦθος καὶ ἁγιότητα. Περιορίζουν τὰ θελήματά τους στὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Ἐγκληματοῦν στὸν ἑαυτό τους. Φονεύουν τὴν ἀθάνατη ψυχή τους.
«Μεριμνοῦν καὶ τυρβάζουν περὶ πολλά, ἑνὸς δέ ἐστι χρεία».
Ὁ Ἰησοῦς ὑπέγραψε μὲ τὸ αἷμα Του τὸ κήρυγμα τῆς ἀγάπης. Μὲ τὰ δικά του καρφιὰ καρφώθηκαν οἱ δικές μας ἁμαρτίες. Κάθε σταγόνα ποὺ κυλάει ἀπὸ τὶς πληγές Του, μιλᾶ γι’ ἀγάπη.
«Καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκε τὸ πνεῦμα».
Πέθανε ἑκούσια ὁ Ἀθάνατος. Σταυρώθηκε ἡ Ἀγάπη.
Ἡ ἀσφάλεια τῆς ψυχῆς μας βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὸ Σταυρό.
«Ἔρχεται ὁ τοῦ κόσμου ἄρχων, καὶ ἐν ἐμοὶ οὐκ ἔχει οὐδὲν»
(Ἰω. ιδ΄ 30).
Τὰ ἀδύνατα γίνονται δυνατά. Ὁ ἄνθρωπος γιγαντώνεται καὶ πολεμᾶ τὴν ἁμαρτία. Δὲν φοβᾶται τὶς ἰσχυρὲς καταιγίδες τῶν πειρασμῶν. Ὁ ματωμένος Σταυρὸς ἔγινε γιὰ τοὺς πιστοὺς λάβαρο νίκης καὶ θριάμβου, μετετράπη σὲ «ὅπλον εἰρήνης ἀήτητον τρόπαιον».
Προσκαλούμεθα νὰ σηκώσουμε τὸν προσωπικό μας σταυρὸ μὲ γενναιότητα. Μόνο ἔτσι θὰ Τοῦ μοιάσουμε. Σὲ διαφορετικὴ περίπτωση, μὲ τὴν προβολὴ τῶν ἐγωϊστικῶν «θέλω» θὰ συγκρουόμεθα συνεχῶς μεταξύ μας. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ προβάλλει τὸ ἐγωϊστικό του «θέλω» πατάει ἐπὶ πτωμάτων γιὰ νὰ τὸ ἰκανοποιήσει. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἐπιθυμεῖ ποιότητα ζωῆς καὶ ὀντολογικὴ ἐλευθερία, ἐλέγχει τὰ «θέλω» του, καὶ τὰ περνάει μέσα ἀπὸ τὸν Σταυρὸ.
Μᾶς προτρέπει νὰ συμπορευθοῦμε μὲ τὸ θέλημά Του. Νὰ θέλουμε ὅτι θέλει καὶ ὁ Θεός. Αὐτὸ σημαίνει νὰ γίνουμε καθ’ ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ. Αὐτό, φυσικά, ἐπιτάσσει πολλὴ μεγάλη θέληση καὶ ἀπαιτεῖ ἡρωϊσμό. Ἀκόμη καὶ ὁ Χριστὸς κατὰ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀνέβαινε στὸν Σταυρὸ λύγισε λέγοντας πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα Του:
«Εἰ δυνατόν, παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο».
Επειδὴ όμως, ἀπὸ τὸ «ποτήριον» τοῦτο ἐξαρτιόταν ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου, πρόσθεσε:
«Οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, (Πάτερ), ἀλλ’ ὡς Σὺ»
(Ματθ. κστ΄ 39).
Ὁ θρίαμβος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ περνάει ἀπὸ τὸ ἐγὼ στὸ Σὺ τοῦ Θεοῦ. Μέσα στὸ Σὺ βρίσκουμε τὸν ἀληθινὸ ἑαυτό μας:
«Μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητήτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος».
Ἀλήθεια πόσες τραγωδίες θὰ ἀποφεύγαμε, ἂν μπορούσαμε, κάθε φορὰ ποὺ βασανιζόμεθα μὲ τὸ ἐγώ μας πληγώνοντας καὶ άλλους, νὰ συντονίζαμε τὸ «θέλω» μας μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ θέλω του πλησίον. Τότε μόνο γνωρίζουμε ἀληθινὰ τί θέλουμε καὶ γιατὶ τὸ θέλουμε.
Ἡ σταύρωση πρὶν τὴ Σταύρωση!
Πόσο δύναμη, ἀγάπη, ὑπομονή, ἐλπίδα, πίστη καὶ καρτερικότητα μᾶς χαρίζει ἡ θεανδρική του μορφή, ἰδιαιτέρως δέ, σὲ αὐτὴ τὴν περίοδο τῆς μεγάλης δοκιμασίας, ποὺ βιώνει ἡ ἀνθρωπότητα.
Θαρσεῖτε! Μετὰ τὴ Σταύρωση ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάσταση· μὲ τὴ Χάρη δὲ καὶ βοήθειά Του, ἀχνοφαίνεται στὸ βάθος τοῦ ὀρίζοντα καὶ ἡ δική μας. Ἀμήν.
+ Ἐπίσκοπος Ἀπολλωνιάδος Ἰωακεὶμ
