Πλιπ, πλοπ, πλιπ, πλοπ... Οι εκκωφαντικά ήσυχες στάλες έρωτος και πάθους που κάποιο στόμα κοινωνά από κάποιο άλλο, ένας τέλειος, εξαιρετικά ηλεκτρισμένος αγωγός που χώνεται στα αβαθή της ύπαρξης και στα έγκατα του μυαλού. Με σκοπό να παίξει το μυαλό μέχρι τελικής πτώσης και να το κάνει ρετάλι.
Και έτσι το μυαλό, ο άρχων στο βασίλειο τού είναι, μένει ανήμπορος, αβοήθητος και ανοχύρωτος σε μια συνθήκη πολέμου. Υπάρχει τυπικά, παραδομένο στη δίνη της μέθης που το έπιασε κότσο. Αγαπά ιδιαιτέρως το φανατισμό και τον εθισμό με αποτέλεσμα να ψοφάει πάντα άδοξα. Μετά τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους και η τύχη κληρώνει το μυαλό σου είτε στην εντατική είτε σε θάλαμο αερίων.
Η καρδιά έχει άλλη αντανακλαστική συμπεριφορά. Η καρδιά λαβώνεται. Τραυματίζεται, ξεριζώνεται, πεθαίνει αλλά παράλληλα θίγεται, προσβάλλεται και διαγράφει.
Το μυαλό είναι ένας απαίδευτος μούργος, ένα βούτυρο που τσουρουφλίζεται σε θερμοκρασία δωματίου, ένα οικοδόμημα που καταρρέει με την άκρη του νυχιού.
Όταν το μυαλό λοιπόν παθαίνει δεν το αφορά η διατήρηση της στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Δεν το αφορά καν ανταπόδωση. Αρκείται στο τίποτα, ταπεινώνεται χωρίς να δίνει δεκάρα για τον εκφυλισμό του και καταλήγει αφελής διαπραγματευτής της ευτυχίας του, δεδομένων των ξεροκόμματων αγάπης και συμπόνιας που του πέταξαν. Του αρέσει να παραδίνεται στον όλεθρο, τόσο που η θανάτωση λογίζεται για θέωση, λύτρωση.
Η ιστορία αρχίζει και τελειώνει στο αντίπαλο δέος. Στην ισχύ της δικαιοδοσίας που ηλιθίως παραχώρησες. Καθότι η δύναμη που αποκτούν οι άνθρωποι πάνω μας είναι η δύναμη που καθιστούμε εμείς. Ενώ ο μάγκας τη δύναμή του την κρατάει για την πάρτη του. Δεν τη δίνει δεξιά αριστερά.
Από ομολογίες ανθρώπων που υπήρξαν δέσμιοι τέτοιων ανορθόδοξων εμμονών, συμπέρανα πόσο κακοφτιαγμένες είναι οι άμυνες των ανθρώπων και τι σκόνη περιέχει ο μετρητής του έλλογου πεδίου τους.
Άραγε η αυτοκυριαρχία πόσα θέλει για μια νύχτα; Πόσα τάματα ιερά; Όχι, δεν παραδίνεται τόσο εύκολα. Όσοι την έχουν είναι αιματοβαμμένη.
Τις νύχτες συνηθίζω να την καθαρίζω και να την πλένω και να της απλώνω μύρο αλλά κάθε φορά θα γεμίζει τα φουστάνια της με το αγαπημένο της κόκκινο, έτσι για να θυμίζει το σύμβολο των κόπων που κατέβαλλα για να την κάνω δικιά μου.
Πόσα ψυχικά εγκλήματα μπορεί να γλιτώσει κάποιος που πειθαρχεί στις παρορμήσεις, στις απάτες και τα μαγικά του έρωτα; Ζαλισμένες εκτιμήσεις, αυταπάτες, εξιδανίκευση με το στανιό.
Θολώνει το μάτι και μέχρι να καταφέρεις να φτιάξεις το οπτικό πεδίο κρύσταλλο, είσαι πια τόσο μπαταρισμένος πανταχόθεν που κάθε επικείμενη λύτρωση πλέον δε σε αφορά. Καλά είναι τα κουτάκια του μυαλού,η αρχειοθέτηση σκέψεων-πράξεων. Δεν σε εκθέτουν. Ενώ το σκορπιοχώρι, τα γιούργια, είναι μαχαίρι.
Η σχέση δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από μια ψυχική συναλλαγή, μια αυθόρμητη αμοιβαιότητα. Όχι για λόγους ιδανικών αλλά γιατί αλλιώς δεν βγαίνει. Δε μπορείς να τη βάλεις τη σχέση σε κέντρο αποκατάστασης και να της κάνεις θεραπείες για να σου γίνει παιδούλα να τρυγάς εσύ τους χυμούς της. Η σχέση άπαξ και μπάσει, μοιραία θα βυθιστεί.
Αρνούμενοι να δεχθούμε το τέλος καταλήγουμε να ζούμε με υποκατάστατα, με απωθημένα όνειρα και προσομοιώσεις.
Η ζωή σε αναπαράσταση.
Ο μεγάλος Καζαντζάκης, ο δάσκαλος, το μεγαλείο του οποίου με διαπέρασε και με κατάπιε μια για πάντα, ενοποίησε το φλογερό αυτό δίδυμο,την καρδιά και το νού και υποστήριξε πως και τα δυο τους είναι εργαλεία που πάντα θα μας κάνουν δυστυχισμένους και πως διαγράφοντάς τα, διαγράφουμε το έμβρυο το οποίο φέρνουν στο κόσμο. Την Ελπίδα. Δεν Ήλπιζε ο Καζαντζάκης, ήταν μηδενιστής. Μια καταφανώς ακραία αλλά παράλληλα γοητευτική στάση ζωής που ίσως τελικά εφάρμοζε με μεγαλύτερη ακρίβεια στα παπούτσια μας.
