Ἡ ζωή μας ἐξαρτᾶται ἀπό τό εἶδος τῶν λογισμῶν πού καλλιεργοῦμε. Ἄν οἱ λογισμοί μας εἶναι εἰρηνικοί καί ἥρεμοι, ἄν ἔχουν πραότητα καί καλοσύνη, τότε ἔτσι εἶναι καί ἡ ζωή μας. Ἄν ἡ προσοχή μας εἶναι στραμμένη στίς συνθῆκες τοῦ βίου μας, τότε μᾶς καταπίνει μία δίνη λογισμῶν, καί δέν μποροῦμε νά ἔχουμε οὔτε εἰρήνη οὔτε γαλήνη.
Καθετί, καλό ἤ κακό, προέρχεται ἀπό τούς λογισμούς μας. Οἱ λογισμοί μας γίνονται πραγματικότητα.
Ἀκόμη καί σήμερα μποροῦμε νά δοῦμε ὅτι ὄλη ἡ κτίση, καθετί ὑπαρκτό πάνω στή γῆ καί στό σύμπαν, δέν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπό θεῖος λογισμός πού ἔγινε ὕλη ἐν χρόνῳ καί τόπῳ. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι πλαστήκαμε κατ' εἰκόνα Θεοῦ. Στήν ἀνθρωπότητα δόθηκε ἔνα σπουδαῖο δῶρο, ἀλλά πολύ δύσκολα τό καταλαβαίνουμε αὐτό. Ἡ ἐνέργεια καί ἡ ζωή τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐντός μας, ἀλλά δέν τό συνειδητοποιοῦμε. Οὔτε καταλαβαίνουμε ὅτι ἐπηρεάζουμε τά μέγιστα τούς ἄλλους μέ τούς λογισμούς μας. Μπορεῖ νά εἴμαστε πολύ καλοί ἤ πολύ κακοί, ἀνάλογα μέ τό εἶδος τῶν λογισμῶν καί τῶν ἐπιθυμιῶν πού καλλιεργοῦμε.
Ἄν οἱ λογισμοί μας εἶναι ἀγαθοί, εἰρηνικοί καί ἤσυχοι,. στραμμένοι ὁλότελα πρός τό ἀγαθό, τότε ἐπηρεάζουμε τόν ἑαυτό μας καί ἀκτινοβολοῦμε εἰρήνη τριγύρω μας-στήν οἰκογένειά μας, σ' ὁλόκληρηα τή χώρα μας παντοῦ. Αὐτό ἀληθεύει ὄχι μόνο ἐδῶ στή γῆ, ἀλλά καί σ' ὁλόκληρο τό σύμπαν. Ὅταν κοπιάζουμε στόν ἀγρό τοῦ Κυρίου, δημιουργοῦμε ἁρμνοία. Ἡ θεία ἁρμονία, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἡσυχία ἁπλώνονται παντοῦ. Ὅταν ὅμως καλλιεργοῦμε ἀρνητικούς λογισμούς, τό κακό εἶναι μεγάλο. Ὅταν ὑπάρχει κακό μέσα μας, τό ἀκτινοβολοῦμε στήν οἰκογένειά μας καί ὅπου ἀλλοῦ πηγαίνουμε. Βλέπετε λοιπόν ὅτι μποροῦμε νά εἴμαστε πολύ καλοί ἤ πολύ κακοί. Ἄν ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, εἶναι σίγουρα καλύτερο νά ἐπιλέγουμε τό καλό! Οἱ καταστροφικοί λογισμοί καταστρέφουν τήν ἐσώτερη ἡρεμία καί πλέον δέν ἔχουμε μέσα μας εἰρήνη.
Τό σημεῖο ἐκκίνησής μας εἶναι πάντοτε ἐσφαλμένο. Ἀντί νά ξεκινοῦμε μέ τόν ἑαυτό μας, ἐμεῖς θέλουμε πάντοντε νά ἀλλάξουμε πρῶτα τούς ἄλλους καί τελευταίους ἐμᾶς. Ἄν ὁ καθένας ξεκινοῦσε πρῶτα μέ τόν ἑαυτό του, θά εἴχαμε παντοῦ τριγύρω εἰρήνη! Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά βλάψει τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο πού δέν βλάπτει τόν ἑαυτό του-οὔτε κι ὁ ἴδιος ὁ διάβολος. Βλέπετε; Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ἀρχιτέκτονες, οἱ μοναδικοί ἀρχιτέκτοντες τοῦ μέλλοντός μας.
Μέ τούς λογισμούς του ὁ ἄνθρωπος ἀναστατώνει ἐνίοτε τήν τάξη τῆς Δημιουργίας. Ἔτσι καταστράφηκαν οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι-μέ ἕναν κατακλυσμό-ἐξαιτίας τῶν κακῶν λογισμῶν καί προθέσεών τους. Αὐτό ἀληθεύει ἀκόμα καί σήμερα-οἱ λογισμοί μας εἶναι κακοί καί γι' αὐτό δέν ἀποκομίζουμε καλή καρποφορία. Πρέπει νά ἀλλάξουμε. Καθένας μας πρέπει νά ἀλλάξει, ἀλλά εἶναι κρίμα πού δέν ἔχουμε παραδείγματα νά μᾶς καθοδηγήσουν, οὔτε στίς οἰκογένειές μας οὔτε στήν κοινωνία μας.
Βλέπετε συνεπώς πως έχουν τα πράγματα. Όταν καλλιεργούμε κακές σκέψεις, γινόμαστε κακοί. Ίσως εμείς να νομίζουμε ότι είμαστε καλοί, αλλά το κακό είναι εντός μας. Δεν έχουμε τη δύναμη να του αντισταθούμε. Και γνωρίζουμε ως χριστιανοί ότι δεν πρέπει καν να σκεφτόμαστε το κακό, πόσο μάλλον να το διαπράττουμε.
Εμείς ωστόσο, έχουμε θεία δύναμη, θεία ζωή και θεία ενέργεια. Την ημέρα της τελικής κρίσεως θα ερωτηθούμε για το τι είδους χρήση κάναμε αυτής της δύναμης, της ζωής και της ενέργειας, που μας δόθηκαν: συμβάλαμε στην αρμονία του σύμπαντος ή σπείραμε δυσαρμονία;
Ο Κύριος πήρε πάνω του όλες μας τις οδύνες και τις μέριμνες, και είπε ότι θα μας παράσχει καθετί που χρειαζόμαστε. Και παρόλα αυτά εμείς κρατιόμαστε τόσο σφιχτά από τις μέριμνές μας, που δεν αφήνουμε το νου και την καρδιά μας, τις οικογένειες και καθένα τριγύρω μας, να βρει ανάπαυση.
Όποτε τα προβλήματα πέφτουν πάνω μου σαν άχθος δυσβάσταχτο κι εγώ προσπαθώ να σηκώσω όλες τις μέριμνες του μοναστηριού και της αδελφότητας μόνος μου, συσσωρεύω μπελάδες σε μένα και την αδελφότητα. Ακόμα και το ευκολότερο έργο επιτελείται με τεράστια δυσκολία. Όταν όμως εναποθέτω τον εαυτό μου, την αδελφότητα και καθετί άλλο στον Κύριο, τότε ακόμα και τα δυσκολότερα έργα επιτελούνται με ευκολία. Δεν υπάρχει πίεση και βασιλεύει ειρήνη στην αδελφότητα.
Ο Κύριος κάλεσε τον καθένα από μας στην ύπαρξη με ένα συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο. Και το παραμικρό χορταράκι αυτού του πλανήτη έχει ένα είδος αποστολής εδώ στη γη.
Και πόσο αληθεύει αυτό για τα ανθρώπινα όντα! Ωστόσο, εμείς διαταράσσουμε ενίοτε και εμποδίζουμε το σχέδιο του Θεού. Έχουμε την ελευθερία είτε να αποδεχτούμε το θέλημά Του είτε να το απορρίψουμε? ο Θεός που είναι αγάπη, δεν θέλει να άρει αυτή την ελευθερία από μας. Μάς δόθηκε απόλυτη ελευθερία, αλλά εμείς, πάνω στην τρέλα μας, ποθούμε συχνά άχρηστα πράγματα.
Δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία με κανέναν τρόπο πέρα από τη μεταμόρφωση του νου μας, τη μεταμόρφωσή του σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν. Ο νους μας θεώνεται από μια ιδιάζουσα ενέργεια της χάριτος του Θεού. Γίνεται απαθής και άγιος. Ένας θεωμένος νους ζει ακατάπαυστα με τη μνήμη του Θεού.
Γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι μέσα μας κι εμείς εν Αυτώ, ο θεωμένος νους είναι ολότελα οικείος με τον Θεό. Ο Θεός είναι παντού κι εμείς είμαστε σαν ψάρια μέσα στο νερό όταν είμαστε εν Θεώ. Τη στιγμή που οι λογισμοί μας Τον εγκαταλείπουν, αφανιζόμαστε πνευματικά.
Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος πού ζεῖ μέσα του τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἀκτινοβολεῖ ἁγίους λογισμούς, θείους λογισμούς. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δημιουργεῖ μέσα μας μιά ἀτμόσφαιρα παραδείσου, ἐν ἀντιθέσει πρός τήν ἀτμόσφαιρα τῆς κολάσεως, τήν ὁποία ἀκτινοβολεῖ ὄποιος ἔχει τόν Ἅδη στήν καρδιά του. Ὁ ρόλος τῶν χριστιανῶν στόν κόσμο εἶναι νά φιλτράρουν τήν ἀτμόσφαιρα τῆς γῆς, ὥστε νά κερδίζει διαρκῶς ἔδαφος ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Μποροῦμε νά περιφρουροῦμε ὁλόκληρο τόν κόσμο περιφρουρώντας τήν ἀτμόσφαιρα τοῦ παραδείσου μέσα μας, διότι ἄν χάσουμε τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, δέν θά σώσουμε οὔτε τόν ἑαυτό μας οὔτε τούς ἄλλους. Ἐκεῖνος πού ἔχει μέσα του τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά τή μεταδώσει ἀνεπαίσθητα καί στούς ἄλλους. Οἱ ἄνθρωποι θά ἑλκύονται ἀπό τήν ἐντός μας εἰρήνη καί ζεστασιά· θά θέλουν νά εἶναι κοντά μας καί ἡ ἀτμόσφαιρα τοῦ οὐρανοῦ θά περάσει σταδιακά καί σέ κείνους. Σχεδόν δέν εἶναι κἄν ἀπαραίτητο νά μιλᾶμε στούς ἀνθρώπους γι' αὐτή. Ἡ ἀτμόσφαιρα τοῦ παραδείσου θά ἀκτινοβολεῖ ἀπό μέσα μας ἀκόμα κι ὅταν σιωποῦμε ἤ μιλᾶμε γιά πράγματα καθημερινά,. Θά ἀκτινοβολεῖ ἀπό μέσα μας ἀκόμα κι ἄν δέν ἔχουμε συναίσθηση ὅτι συμβαίνει.
Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν καθιστᾶ ἐνδιαίτημά της τήν καρδιά ἑνός ἀνθρώπου πού δέν ἔχει ὑπακοή, διότι ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος θά θέλει πάντοτε νά γίνεται τό δικό του θέλημα κι ὄχι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν ὐπάρχει δυνατότητα γιά ἔνα ξέχωρο βασίλειο ἐντός τοῦ βασιλείου. Αὐτός ἦταν καί ὁ στόχος τῶν πεπτωκότων πνευμάτων καί γι' αὐτό ἄλλωστε ἐξέπεσαν ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Κύριο, τόν Βασιλέα τῆς Δόξης.
Ἕνας ἄνθρωπος πού εἶναι παγιδευμένος στόν φαῦλο κύκλο τῶν χαοτικῶν λογισμῶν, στήν ἀτμόσφαιρα τοῦ Ἅδη, ἤ ἔχει βλαφτεῖ ἔστω κάποια στιγμή ἀπό αὐτούς τούς λογισμούς, αἰσθάνεται τούς κολασμούς τῆς κολάσεως. Γιά παράδειγμα, διαβάζουμε τίς ἐφημερίδες ἤ κάνουμε Ἕναν περίπατο στούς δρόμους καί κατόπιν αἰσθανόμαστε αἴφνης ὄτι κάτι δέν πάει καλά μέ τήν ψυχή μας-νιώθουμε ἕνα κενό, νιώθουμε θλίψη. Αὐτό συμβαίνει ἐπειδή διαβάζοντας κάθε εἴδους εἴδηση, ὁ νοῦς μας ἀποπροσανατολίζεται καί ἡ ἀτμόσφαιρα τοῦ Ἅδη ἀποκτᾶ ἐλεύθερη πρόσβαση μέσα μας.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς λένε ὅτι μέ τό πού θά ξυπνήσουμε τό πρωί θά πρέπει νά προσηλώνουμε ἀμέσως τήν προσοχή μας στόν Κύριο, νά ἑνώνουμε τούς λογισμούς μας μέ Ἐκεῖνον καθ' ὄλη τή διάρκεια τῆς ἡμέρας καί νά Τόν θυμόμαστε σέ κάθε στιγμή.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες προσεύχονταν νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τή λήθη, διότι τά πράγματα τοῦ κόσμου μᾶς παρασέρνουν συχνά μακριά καί μᾶς κάνουν νά λησμονοῦμε τόν Κύριο...
Λησμονοῦμε ὅτι εἶναι πανταχοῦ παρών καί ὅτι κάθε δουλειά πού κάνουμε καί κάθε ἔργο πού ἐπιτελοῦμε εἶναι δικό Του. Νομίζουμε πώς ἡ δουλειά πού κάνουμε εἶναι κάποιου ἄλλου καί ἐπιτελοῦμε τά ἔργα μας συχνά ἀπρόθυμα. Ὅταν ἐπιτελοῦμε ἔνα ἔργο ἀπρόθυμα, γεννιέται σύντομα μέσα μας ἀντίσταση καί ἕνα αἴσθημα ἀηδίας καί κατόπιν ἡ ζωή μας γεμίζει ἀπό ἀντίσταση καί ἀηδία γιά καθετί, καί τά χρόνια περνοῦν μέ τό νά γερνᾶμε κατ' αὐτό τόν τρόπο.
Οἱ λογισμοί σας ἐπιβαρύνονται, ἐπειδή ἐπηρεάζεστε ἀπό τούς λογισμούς τῶν συνανθρώπων σας. Προσευχηθεῖτε στόν Κύριο νά σηκώσει ἀπό τούς ὤμουσας αὐτό τό βάρος. Αὐτοί εἶναι οἱ λογισμοί τῶν ἄλλων πού διαφέρουν ἀπό τούς δικούς σας. Ἐκεῖνοι ἔχουν τό δικό τους σχέδιο καί τό δικό τους σχέδιο εἶναι νά σᾶς ἐπιτεθοῦν μέ τούς λογισμούς τους. Κι ἀντί νά τούς προσπεράσετε, ἐπιτρέψατε στόν ἑαυτό σας νά γίνει μέρος τοῦ σχεδίου τους, καί κατά συνέπεια ἀσφαλῶς ὑποφέρετε. Ἄν εἴχατε ἀγνοήσει τήν ἐπίθεση, θά εἴχατε διατηρήσει τήν εἰρήνη σας. Θά μποροῦσαν νά σκεφθοῦν καί νά ποῦν ὄ,τι θέλουν γιά σᾶς, ἐσεῖς ὅμως θά εἴχατε παραμείνει ἥρεμος καί εἰρηνευμένος.
Σύντομα ὅλος ὁ θυμός τους θά ἔχει ἐκπνεύσει, σάν ξεφουσκωμένο μπαλόνι, ἐξαιτίας τῶν ἁγνῶν καί εἰρηνικῶν λογισμῶν πού θά ἔχουν πρέλθει ἀπό σᾶς. Ἄν εἶστε ἔτσι ἥρεμος καί γεμάτος ἀγάπη, ἄν τόν νοῦ σας μονοπωλῦν ἀγαθοί καί καλοσυνάτοι λογισμοί, θά σταματήσουν νά σᾶς μάχονται μέ τούς λογισμούς τους καί δέν θά σᾶς ἀπειλοῦν πλέον. Ἅν ὅμως ἀπαιτεῖτε ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ, αὐτό σημαίνει πόλεμο. Καί ὅπου ὑπάρχει πόλεμος δέν μπορεῖ νά ὐπάρξει εἰρήνη. Πῶς νά ὑπάρξει εἰρήνη σέ ἕνα πεδίο μάχης, ὅταν ὅλοι κοιτάζουν καχύποπτα καί προσπαθοῦν νά προβλέψουν μία αἰφνίδια ἐπίθεση τοῦ ἐχθροῦ;
Οἱ Ἄγιοι Πατέρες ἀγωνίστηκαν νά ἀποκτήσουν τήν εἰρήνη. Ἕνας ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες ἔχει πεῖ: "Ὁ νοῦς εἶναι μεγάλος πλάνος. Πάντοτε ταξιδεύει. Δέν μπορεῖ νά βρεῖ ἀνάπαυση ἕως ὅτου κάνει τήν ἐμφάνισή του Ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά τοῦ χαρίσει τήν ἀνάπαυση".
Ἄν οἱ Ἅγιοι Πατέρες πάλεψαν τόσο σκληρά προεκιμένου νά ἀποκτήσουν τήν εἰρήνη, τότε κι ἐμεῖς πρέπει πάντοτε νά ἔχουμε κατά νοῦ ὅτι πρέπει νά πασχίζουμε νά εἴμαστε καλοί κάθε ὥρα καί στιγμή. Κι ἔτσι, αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ νοῦς μας δέν μπορεῖ νά ἀποκτήσει τήν εἰρήνη παρεκτός κι ἄν ὁ Παντοδύναμος, τό Ἅγιο Πνεῦμα, μᾶς φωτίσει. Κι αὐτό γίνεται ὅταν μαθαίνουμε νά τηροῦμε τόν νοῦ μας μέ τόν σωστό τρόπο, καί ὅταν φτάνουμε πιά νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι οἱ ἥσυχοι καί εὐγενεῖς λογισμοί, οἱ γεμάτοι ἀγάπη καί συγχώρηση, ἀποτελοῦν τό δρόμο πρός τήν εἰρήνη καί τήν ἠσυχία.
Γιατί ἄραγε ὁ Κύριος ἐντέλλεται νά ἀγαπᾶμε τούς ἐχθρούς μας καί νά προσευχόμαστε γι' αὐτούς; Ὄχι γιά δικό τους καλό, ἀλλά γιά δικό μας! Διότι ὅσο κρατᾶμε μνησικακία σέ κάποιον καί κρατᾶμε μέσα μας τήν προσβολή του, δέν πρόκειται νά ἔχουμε εἰρήνη.
Ἄν ἡ κεφαλή μιᾶς οἰκογένειας εἶναι ἐπιβαρυμένη μέ μέριμνες καί σκοτοῦρες γιά τό μέλλον τῆς οἰκογένειας, δέν πρόκειται νά εἰρηνεύσει ποτέ. Ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογένειας θά νιώθουν τήν ἀνησυχία του. Θά γνωρίζουν ὄτι κάτι πηγαίνει στραβά, ἀλλά δέν θά ξέρουν τί ἀκριβῶς. Τότε μπορεῖ κανείς νά δεῖ πόσο ἐπηρρεάζουν οἱ λογισμοί μας τούς ἄλλους. Καί συμβαίνουν καί παρεξηγήσεις μέσα στήν οἰκογένεια ἐξαιτίας τῶν λογισμῶν μας.
Έτσι πρέπει να ζήσουμε – ελέγχοντας τους λογισμούς μας. Δεν είναι καλό να κλωθογυρίζουμε κάθε λογισμό που μας έρχεται κατά νου, γιατί θα χάσουμε την ειρήνη μας. Αν μάθουμε να αρνούμαστε τέτοιες υποβολές, θα είμαστε εν ειρήνη. Δεν θα φαντασιωνόμαστε ούτε θα πλάθουμε εικόνες στο μυαλό μας.
Στη διάρκεια της προσευχής δεν θα πρέπει κανείς να έχει λογισμούς, αλλά μάλλον να κενώνεται από τον εαυτό του. Ακόμα και οι ΄Αγιοι Πατέρες το λένε αυτό: «Όσο προσεύχεσαι, να συμπεριφέρεσαι σαν να μην υπήρχε κάποιος άλλος στον κόσμο, παρά μόνο εσύ και ο Θεός». Όταν προσευχόμαστε, δεν πρέπει να μας απασχολεί ο εαυτός μας, διότι σ᾿ αυτή την περίπτωση απορροφόμαστε τόσο από τις δικές μας ανάγκες, που γινόμαστε οι ίδιοι επιβλαβείς για την προσευχή μας.
Προκαλούμε περισπασμό στην ίδια μας την προσευχή. Γινόμαστε εμείς εμπόδιό μας. Πιστεύουμε συχνά ότι το κακό βρίσκεται «κάπου εκεί έξω».
Αν όμως δεν υπήρχε ήδη το κακό που φωλιάζει μέσα μας, το κακό «εκεί έξω» δεν θα είχε τη δύναμη να μας αγγίξει. Το κακό είναι μέσα μας. Δεν είναι όμως αυτό το κακό που ευθύνεται. Εμείς ευθυνόμαστε που το αφήνουμε να διεισδύει στην καρδιά μας και που διαταράσσουμε την ειρήνη μας. Είναι σαν να μας απειλεί κάποιος ή να προσπαθεί να μας πείσει να κάνουμε κάτι κακό. Ας κάνει ό,τι θέλει – δικό του είναι το θέλημα. Ας κάνει αυτός τη δουλειά του κι εμείς τη δική μας, που είναι να διατηρήσουμε την εσώτερή μας ειρήνη.
Ἀπ' τή στιγμή πού θά μπεῖ στό μυαλό μας ἕνας χοϊκός λογισμός, ὁ Θεός ἀμέσως μᾶς στέλνει καί μιά προειδοποίηση. Ἐμεῖς ἀντί νά ἔρθουμε στά συγκαλά μας καί νά ἀντικρούσουμε τέτοιους λογισμούς καί ἐπιθυμίες, τούς καλλιεργοῦμε καί τούς λαχταρᾶμε καί κατόπιν ἀναρωτιόμαστε γιατί μᾶς συμβαίνουν ἄσχημα πράγματα. Αὐτά τά ἴχνη προειδοποίησης ἔρχονται μέ τή μορφή τῶν πειρασμῶν.
Στόν νοῦ μας συλλαμβάνουμε καθετί πού κάνουμε, λέμε καί σχεδιάζουμε. Χωρίς αὐτό δέν μποροῦμε νά κάνουμε ἤ νά ποῦμε κάτι-κάθε ἐνέργημά μας φανερώνεται πρῶτα στούς λογισμούς μας. Οἱ λογισμοί εἶναι ἡ δύναμη ἐκείνη πού συλλαμβάνει καθετί στό κέντρο τῆς ὕπαρξής μας (τήν καρδιά), καί ὅταν ἑνωνόμαστε μέ τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, ὅλα μᾶς ἀποκαλύπτονται καί ἀνοιγόμαστε σέ κάθε εἴδους γνώση.
Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἔχει τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, οἱ λογισμοί του εἶναι ἀπίστευτα δυνατοί, διότι εἶναι ἡ δύναμη τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ πού δρᾶ μέσα μας. Ἄν μέ τή σκέψη καί τήν καρδιά μας ἀποστρεφόμαστε τόν Θεό, τότε οἱ λογισμοί μας μποροῦν νά ἀποβοῦν τραγικοί, ἀκόμα καί ἀνθρωποκτόνοι, γιά τούς πλησίον μας. Ἄν εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Κύριο μέ μιά καρδιά γεμάτη πίστη, ἡ δύναμη τῆς Χάριτος ἐπιδρᾶ μέσα μας. Ἀλλά ἄν δέν ἔχουμε ἀκόμη καθαρίσει τόν ἑαυτό μας ἀπό τήν ὑπερηφάνεια, καί συνεχίζουμε νά νιώθουμε προσβολή καί ὀργή, ὅταν οἱ ἄλλοι μᾶς ἀπευθύνονται μέ λόγια ἀνάρμοστα, τότε ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ μέσα μας συρρικνώνεται.
Ἔχουμε πολύ μικρή πίστη στόν Κύριο, πολύ μικρή ἐμπιστοσύνη. Ἄν ἐμπιστευόμασταν τόν Κύριο ὅπως ἐμπιστευόμαστε ἕνα φίλο ὄταν τοῦ ζητᾶμε νά κάνει κάτι γιά μᾶς, δέν θά ὑποφέραμε τόσο οὔτε ὡς ἄτομα οὔτε ὡς χώρα. Τό χάος στόν νοῦ μας καί σ' ὁλόκληρη τή χώρα μας προέρχεται ἀπό τούς λογισμούς μας. Ἐμεῖς εἴμαστε πού δημιουργοῦμε τή δυσαρμονία τῶν λογισμῶν, καί ἄν οἱ πολιτικοί μας ὁμονοοῦσαν καί ὁμογνωμοῦσαν, τά πράγματα δέν θά ἦταν ὅπως εἶναι. Δέν ἔχουμε συναίσθηση ὄτι διαθέτουμε μέσα μας θεία ἐνέργεια, θεία ζωή. Ἡ ἕνωση κάθε ἀτόμου μέ τούς ἄλλους-δεδομένου ὅτι ὅλοι διαθέτουμε αὐτή τήν ἐνέργεια-γεννᾶ τεράστια δύναμη καί ὁ ἐχθρός τρέπεται σέ φυγή ἐνώπιόν της, διότι σ' αὐτή ἐνυπάρχει ἡ ἁρμονία.
Λογισμοί ἐμφυτεύονται στόν νοῦ μας κάθε ὥρα καί στιγμή, ἀπ' ὅλες τίς πλευρές καί τίς κατευθύνσεις. Ἄν μπορούσαμε νά δοῦμε τίς ἀκτίνες τῶν λογισμῶν, θά βλέπαμε ἔνα πραγματικό δίχτυ λογισμῶν. Ὁ καθένας μας ἔχει ἕνα "δέκτη" στό μυαλό του, ἕνα δέκτη πολύ πιό ἀκριβή καί περίπλοκο ἀπό τόν ἀντίστοιχο ραδιοφωνικό ἠ τηλεοπτικό. Πόσο ὑπέροχο εἶναι τό ἀνθρώπινο μυαλό! Δυστυχῶς δέν τό ἐκτιμοῦμε αὐτό. Δέν γνωρίζουμε πῶς νά ἑνώσουμε τόν ἑαυτό μας μέ τήν πηγή τῆς Ζωῆς καί νά νιώσουμε χαρά. Ὁ ἀντίδικος σπέρνει διαρκῶς σπόρους στόν νοῦ μας.
Στόν Ἅγιο Ἀντώνιο ἐπετράπη νά δεῖ τούς ἱστούς τῶν λογισμῶν γύρω του, κι ὅταν τούς εἶδε, ἀναφώνησε, "Κύριε, ποιός μπορεῖ νά σωθεῖ;". Καί ἄκουσε μιά φωνή νά τοῦ λέει: "Μόνον οἱ πραεῖς καί ταπεινοί τῇ καρδίᾳ". Τά κακά πνεύματα δέν μποροῦν νά προσβάλλουν ὅσους ἔχουν πραότητα καί ταπείνωση, στήν καρδιά τους, διότι εἶναι ἑνωμένοι μέ τήν εἰρήνη καί τή σιωπή. Δέν ἔχουν ἀρνητικούς λογισμούς.
