Πολλές φορές μας έχει τύχει να φερθούμε σε κάποιον με πολύ καλό τρόπο και να περιμένουμε να μας επιστρέψει μια αντίστοιχη συμπεριφορά. Ωστόσο, αρκετές φορές παρατηρείς ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πάντα και ότι οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν δεν κάνουν τα αυτονόητα για εμάς.
Όταν δεν λαμβάνουμε το αυτονόητο, απογοητευόμαστε, θυμώνουμε και επιμένουμε να αλλάξουμε τον άλλο. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης του άλλου; Αξίζει να επιβάλλουμε την δικιά μας προσδοκία;
Πολλές φορές παγιδευόμαστε στα αυτονόητα μας. Ξεχνάμε ότι το δικό μας αυτονόητο δεν σημαίνει πως είναι το ίδιο και για τους άλλους αλλά ακόμα και αν είναι, δεν σημαίνει πάλι ότι θα πράξει όπως εμείς το έχουμε στο μυαλό μας. Τέτοιου είδους καταστάσεις μας κάνουν να γινόμαστε επικριτικοί επειδή κρίνουμε από τη δική μας οπτική γωνία, χωρίς να μπαίνουμε στη θέση του άλλου ώστε να δούμε πώς βλέπει τα πράγματα.
Αν θες να προσφέρεις, κάνε το χωρίς να περιμένεις κάτι, επειδή το θέλει η ψυχή σου. Τώρα αν αυτό δεν εκτιμηθεί, μπορείς να το συζητήσεις. Μην ξεχνάς ότι η αγάπη και η εκτίμηση μπορεί να εκφραστούν με διάφορους τρόπους οι οποίοι μπορεί να μην είναι οικείοι σε σένα.
Πρέπει πάντα να σκεφτείς ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και έχει ζήσει διαφορετικά βιώματα από εσένα και αυτό τον κάνει να βλέπει αλλιώς τις διάφορες καταστάσεις της ζωής του. Δεν είσαι υποχρεωμένος σε καμία περίπτωση όμως, να ανεχτείς καταστάσεις που δεν σε καλύπτουν.
Αλλά πριν αποφασίσεις οτιδήποτε, μην αγνοήσεις την παγίδα του αυτονόητου και μην καλλιεργήσεις μάταιες προσδοκίες. Το πρόβλημα σχετίζεται με την επιμονή μας να πάρουμε με οποιοδήποτε κόστος αυτό που έχουμε βάλει στο μυαλό μας. Οι προσδοκίες γίνονται μεγαλύτερες από αυτές, που οι άλλοι μπορούν να ανταποκριθούν και προκειμένου να μην ματαιωθούμε, προβαίνουμε σε πράξεις που μας δημιουργούν άγχος, λύπη, πίκρα, θυμό.
Είναι πολύ λειτουργικό για τη ζωή μας να είμαστε αυθεντικοί. Να κάνουμε σαφείς ερωτήσεις και να ζητάμε ξεκάθαρες απαντήσεις. Μην ξεχνάμε όμως ότι ο καθένας από εμάς φέρει μια διαφορετικότητα που τον κάνει μοναδικό. Μοιάζουμε μεταξύ μας αλλά δεν είμαστε ίδιοι. Ζητάμε αυτό που θέλουμε έτσι όπως το νιώθουμε αλλά δεν το απαιτούμε. Δεν πρέπει να ξαφνιαζόμαστε αν δε γίνει αντιληπτό ή εάν δεν αξιολογηθεί όπως θα περιμέναμε.
Με τη δύναμη της επικοινωνίας, συζητάμε και στη συνέχεια επεξεργαζόμαστε. Αυτή η αλληλεπίδραση μας βοηθά να εξελιχθούμε και να καταλάβουμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τους άλλους, αρκεί να μην είμαστε δέσμιοι στα αυτονόητά μας. Αλλά ακόμα κι αν έχουμε κοινή λογική με κάποιους ανθρώπους, δεν σημαίνει ότι θα υπάρξει και κοινή πρακτική.
Χρήστος Θεοδωρόπουλος, Κοινωνιολόγος MSc, σύμβουλος προσωπικής & επαγγελματικής ανάπτυξης
