56 χρόνος κρεμάστηκε στα Ίσθμια Κορινθίας..
Άφησε σημείωμα, ζητώντας συγγνώμη και εξηγώντας τους λόγους που τον έσπρωξαν στην αυτοχειρία, ανάμεσα στους οποίους αναφέρεται και ο πλειστηριασμός του σπιτιού του.
Κανένα κανάλι δεν το έπαιξε με εντολή ΣΥΡΙΖΑ.
Πριν 4 χρόνια θα είχε καεί η μισή Ελλάδα.
Χτες απλά ήταν ...Καθαρά Δευτέρα...
No comments
[Δημήτρης Μπράγιας, από τη σελίδα του στο φ/β]
Ο φίλος Δημήτρης Μπράγιας ανάρτησε αυτό το σπαραχτικό και λακωνικό κειμενάκι, στη σελίδα του στο αμαρτωλό φέησμπουκ.
Μία ακόμα αυτοκτονία.
Και που;
Στην Ινδογρεκία της πρώτης φοράς αριστερά, όπου οι αυτοκτονίες απαγορεύονται. Γιατί χαλάνε τη μόστρα του "θαυμαστού, καινούριου κόσμου" της συντρόφισσας Γεροβασίλη και των κρατικοδίαιτων χαφιέδων της.
Γιατί θυμίζουν στον αποχαυνωμένο ελληνόφωνο ψηφοφόρο, ότι όλα όσα του πλασάρουν για εξόδους από τα μνημόνια, για φυγή προς τα εμπρός, για ένα λαμπρό πολυπολιτισμικό μέλλον και για μία "ευτυχισμένη Ελλάδα" χωρίς Έλληνες, είναι μοναχά μια μαγική εικόνα, που δεν υπάρχει παρά στη φαντασίωση όσων έχουν όφελος να την πλασάρουν.
Α, και στα μυαλά των πρόθυμων ηλίθιων, επίσης...
Ο φίλος Δημήτρης Μπράγιας δεν θέλησε να κάμει κανένα σχόλιο, αφήνοντας το τρομερό γεγονός του θανάτου ενός ακόμα διωκόμενου Έλληνα να το σχολιάσει ο καθείς, βάσει της συνείδησης του και της νοημοσύνης του [ή όποιος/α τουλάχιστον τα διαθέτει ακόμα αυτά τα δύο]
Θα κάμω σχόλια όμως εγώ...
Αγανάκτηση, οργή, θλίψη, απελπισία.
Αυτή είναι η διαδοχή των συναισθηματικών καταστάσεων, από τις οποίες πέρασε ο Έλληνας, αυτά τα τρομερά χρονια, της πορείας προς την "τελική λύση" της ολοκληρωτικής του εξαφάνισης.
Την πορεία προς την προσχεδιασμένη, καλά οργανωμένη και συστηματικά διεξαγόμενη γενοκτονία των Ελλήνων. Την οποία ανελαβαν να διεκπεραιώσουν διαδοχικά, οι πολιτικές συμμορίες του λεγόμενου "συνταγματικού τόξου", αρχίζοντας φυσικά από τον πρώτο μέγα εργολάβο της ελληνικής γενοκτονίας, τον Ανδρέα Παπανδρέου, του οποίου όλοι οι υπόλοιποι είναι ή φτηνές απομιμήσεις ή εγγαστρίμυθοι [κατά τη ρήση Σαββόπουλου]
Αγανάκτηση αρχικά, έως ότου οι μάζες συνειδητοποιήσουν ότι τα πανηγυράκια στο Συνταγμα με αφανείς οργανωτές τους ροζοκόκκινους πολιτικούς νταβατζήδες ήσαν καλά μόνον για να πουλάνε οι Πακιστανοί λαθρέποικοι, μαλλί της γριάς και βρώμικα σάντουιτς στους "αγανακτισμένους".
Οργή στη συνέχεια, όταν το πόπολο άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το "Όχι" του, στο δημοψήφισμα-παρωδία, μεταλλάχτηκε σε "ναι", ενώ ταυτόχρονα ξεκίνησαν να ξεπληρώνονται τα γραμμάτια που είχε υπογράψει ο εγχώριος αρχιεργολάβος του διαμελισμού της Ελλάδας, με πρώτο απ όλα την παραχώρηση της Μακεδονίας.
Κι ύστερα, όταν πλέον οι διωκόμενοι και συνεχώς υπό παρακολουθησιν Έλληνες [βάσει των δηλώσεων της ανεκδιήγητης υπουργίνας των μπάτσων] κατανόησαν πως ούτε οι τεράστιες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, ούτε το ξεχείλισμα της οργής τους με τα γιουχαϊσματα και με τα ξεχέσματα στους πρωταγωνιστές της εθνικής προδοσίας, έφερναν το οποιοδήποτε αποτέλεσμα, εξόν ίσως από το να βρεθούν οι άνθρωποι από τη μια στιγμή στην άλλη, στα κλουβιά των τοπικών αστυνομικών τμημάτων, τότε σιγά-σιγά η οργή μεταλλάχτηκε σε μια βαριά θλίψη.
Τη θλίψη του ανήμπορου να αντιδράσει θύματος, που παρακολουθεί μοιρολατρικά πλέον τον βασανιστή του, να ετοιμάζει τις τανάλιες του, για να του σπάσει τα κόκκαλα.
Κι αυτή η ανείπωτη, η ανέκφραστη και η χωρίς ελπίδα θλίψη του Έλληνα, απέναντι στο επιβεβαιωμένο συμβόλαιο του χαμού του, τώρα πλέον μεταλλάσσεται σε απελπισία.
Θυμηθείτε το...
Οι αυτοκτονίες θα πληθαίνουν πάλι μέρα με τη μέρα κι ας τις αποσιωπούν όλα τα βρωμοκάναλα και οι καθεστωτικές ιστοσελίδες.
Η απελπισία είναι άλλωστε η λογική και αναμενόμενη κατάληξη του φουκαρά του γραικύλου, που νόμιζε ότι διώχνοντας τον όποιον γαλαζοπρασινοεμπριμέ εργολάβο, θα κατάφερνε να ορθοποδήσει.
Αλλά αντι αυτού, του προέκυψαν οι χειρότεροι δήμιοι του Ελληνισμού, που είχαν να εμφανιστούν από τον καιρό του συμμοριτοπολέμου.
Κόκκινοι σφαγείς που αντικατέστησαν τα κονσερβοκούτια με τις τράπεζες, με τους λαθρέποικους, με τους διορισμούς, με τους χαφιέδες, με τους άπλυτους και με την ομερτά της πληροφορίας, την οποία κατόρθωσαν να επιβάλλουν σχεδόν σε όλα τα μέσα έκφρασης δημόσιου λόγου, εξόν από κάτι ελάχιστα, που παραμένουμε ακόμα σε λειτουργία αλλά πολύ σύντομα αναμένεται να μας φιμώσουν κι εμάς...
Απελπισία λοιπόν.
Μια απελπισία του θανάτου, που εξαπλώνεται βουβά από τη μία άκρη της παλιάς Ελλάδος, ίσαμε την άλλη.
Και το χειρότερο;
Η απελπισία του Έλληνα, γίνεται ακόμα πιο αβάσταχτη, επειδή βλέπει γύρω του και κατανοεί ότι οι μεγάλες μάζες των ελληνόφωνων γραικύλων, όχι μόνο δεν έχουν πάρει ακόμα είδηση για το τι τους συνέβη αλλά εξακολουθουν να πράττουν τα ίδια ακριβώς, που τους οδήγησαν ως εδώ.
Το πόπολο, σαν λειψό νήπιο που ενώ έχει καεί δεκάδες φορές στο αναμμένο κερί, επιμένει στο να χουφτωσει τη φλόγα, σπεύδει στις κάλπες χαμογελώντας ηλιθιωδώς, για να αντικαταστήσει έναν ροζοκόκκινο πολιτικό συμμορίτη με έναν γαλαζιο.
Κι όπως το βλαμμένο νήπιο, έτσι και ο ελληνόφωνος γραικύλος θα ξαναβάνει τα κλάματα μόλις διαπιστώσει την κατα συρροήν μαλακία του αλλά και την επόμενη φορά που θα το ξανασύρουν σε κάλπες, πάλι τα ίδια θα δια-πράξει!
Ε λοιπόν, πόσοι Έλληνες δεν έχουν παγιδευτεί στην απόλυτη έλλειψη ελπίδας, που τους υπο-δεικνύει ως μόνη οδό, το να τυλίξουν μια θηλειά στον λαιμό τους και να πάνε να κρεμαστούν;
Τουλάχιστον να μην ζήσουν για να δουν το σπίτι τους, να χαρίζεται σε κάποιον λαθρέποικο...
Ναι, τους καταλαβαίνω!
Μας καταλαβαίνω...
Αλλά δεν μας συγχωρώ...
Α, και κάτι ακόμα...
Ο άνθρωπος αυτός αυτοκτόνησε επειδή, ανάμεσα στα άλλα, του έπαιρναν και το σπίτι, για να το δώσουν μετά σε κάποια ΜΚΟ να εγκαταστήσει μέσα αφροασιάτες λαθροεισβολείς.
Κι όμως...
Όταν ο συντροφος Δραγασάκης απειλούσε τον κοσμάκη με κούρεμα καταθέσεων σε περίπτωση που δεν προχωρήσουν οι πλειστηριασμοί των τραπεζών, ο κοινωνικός αυτοματισμός λειτούργησε μια χαρά.
Και έβλεπες στα κοινωνικά δίκτυα σωρό τις αναρτήσεις, όπου αγανακτισμένοι ελληνόφωνοι έβριζαν τους φουκαράδεςπου δεν είχαν να πληρώσουν τις δόσεις των δανείων τους, και έτσι κινδύνευαν να χάσουν αυτοί τις καταθέσεις τους.
Οι πολιτικοί συμμορίτες, τα είχαν καταφέρει μια χαρά να στρέψουν τους καταθέτες εναντίον των ανήμπορων δανειοληπτών, δηλαδή τον μέσο σχεδον φτωχοποιημένο Έλληνα, εναντίον του πάμπτωχου Έλληνα, για να προετοιμάσουν το κλίμα για τους πλειστηριασμους.
Κι ακόμα και τώρα που μιλάμε, η συντριπτική πλειοψηφία των όσων έχουν πέντε δεκάρες στην τράπεζα, είναι ικανοί να σκατοψυχάνε τον δυστυχή αυτόχειρα, θεωρώντας τον ως μπαταχτσή, που στρέφεται εναντίον των συμφερόντων τους.
Λες και θα ήταν ποτέ δυνατόν οι αληθινοί μπαταχτσήδες να φτάσουν να αυτοκτονήσουν, προκειμένου να ανοίξουν το πουγκί και να πλερώσουν τελικά το χρέος τους!
Ε λοιπόν αυτοί οι ίδιοι ελληνόφωνοι γραικύλοι θα πάνε μεθαύριο να εναλλάξουν στην κάλπη τη ροζοκόκκινη με τη γαλάζια πολιτική συμμορία και μετά θα μυξοκλαίνε, κατηγορώντας ως απατεώνες και ψεύτες, τους εργολάβους των παγκόσμιων νονών.
Δεν βρίσκουμε από τώρα ρε παιδιά ένα ωραίο κλαδί, να πάμε να κρεμαστούμε, προτού περάσουμε από την απελπισία μας, στη γελοιότητα;
[Κάτι που ίσως να είναι και η επόμενη μοιραία φάση της αθλιότητας μας...]
