Σαράντος Ι. Καργάκος

Η ΠΑΤΡΙΔΑ μας αὐτή τή στιγμή βρίσκεται σέ μιά κρίσιμη καμπή. Ἐσωτερικά τελοῦμε ὑπό τή δυσμενέστερη οἰκονομική κατάσταση, ἐνῶ ἐντείνεται ἡ κοινωνική καί ἠθική μας παράλυση. Τό ἔγκλημα ὀργιάζει.

 Ἡ ἀτιμωρησία τῶν κακοποιῶν καί τῶν κάθε λογῆς ἐγκληματιῶν ἔχει γίνει ἐθιμικός καί νομικός κανών. Ἡ τήρηση τοῦ νόμου εἶναι σχεδόν προαιρετική καί ἡ παραμονή εἰδεχθῶν ἐγκληματιῶν στή φυλακή εἶναι κατά τύπον καί οὐσία... ξενοδοχειακή!

 Ὅποιος θέλει, ὅποτε θέλει βάσει νόμου ἀποχωρεῖ γιά νά συνεχίσει ἀνεπιτήρητος τήν ... ἀγαθοποιό του δράση! Τό κτύπημα τῆς πόρτας –καί ὄχι εἰδικά τό βράδυ– δέν σημαίνει ἐπίσκεψη φίλου ἤ συγγενοῦς· μπορεῖ νά σημαίνει ἐπίσκεψη ...κακοποιοῦ. Κι ἀλίμονο σ’ ἐκεῖνον πού θά τολμήσει νά ἀντιτάξει ἄμυνα. Καί πιό ἀλίμονο σ’ ἐκεῖνον πού θά τήν ἀντιτάξει ἐπιτυχῶς. Θά τόν ξεσχίσουν, ὅπως ἔγινε μέ τόν 80χρονο, κάποια «μήντια» ἀπό τόν πολύ τους ...ἀνθρωπισμό. 

Γι’ αὐτό κατά σύσταση ἑνός θλιβεροῦ ὑπουργοῦ ὑπεύθυνου γιά τήν ἀσφάλειά μας, τό καλύτερο ἀντίμετρο κατά τήν ἐθιμική ἐπίσκεψη κλεπτών στήν οἰκία μας εἶναι τό νά παριστάνουμε τούς κοιμισμένους ἤ ἀκόμα καλύτερα νά εἴμαστε... κομισμένοι!... 




Ἡ τακτική τοῦ ὕπνου ἀπέδωσε καρπούς σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς πολιτικῆς μας ζωῆς. Ἐν ὀνόματι ἑνός κάλπικου προοδευτισμοῦ κάναμε τήν κάποτε σφριγηλή παιδεία νεκρικό σουδάριο.

 Στούς χώρους, ὅπου κανονικά τό παιδί καί ὁ ἔφηβος θά ἔπρεπε νά ἐμποτίζονται μέ τίς ἀκατάλυτες ἀξίες καί ἀρχές τοῦ Ἑλληνισμοῦ, καλλιεργεῖται, ἐν ὀνόματι ἑνός καρκινοπαθοῦς διεθνισμοῦ, τό ἦθος τοῦ ἀνθελληνισμοῦ. Τό ἄλλοτε ὑπουργεῖο Παιδείας ἔγινε ὑπουργεῖο ἤ καλύτερα στρατηγεῖο πνευματικῆς κακοδαιμονίας.

 Σπέρνει τριβόλους καί ὁ λαός θερίζει διαβόλους.

 Τό οὐσιαστικά αὐτόνομο κράτος τῆς Πλατείας Ἐξαρχείων –ὀρθότερα Ἐξαχρείων– εἶναι παιδί αὐτῆς τῆς κακογέννας παιδείας, πού ἀντί νά ἀσκεῖ τά παιδιά στόν ἡρωισμό τῆς ἀρετῆς τά ἀσκεῖ στόν ἡρωισμό τῆς ἡρωίνης ἤ τῆς χθαμαλῆς καί ἀτημέλητης ζωῆς.

 Ὅσο γιά τήν προστασία τῆς ὑγείας ἡ ἑλληνική πολιτεία –ἔστω κι ἄν κάποιος ἔχει καλύψει 45 χρόνια δουλειᾶς– μέ πολύ δυσκολία σοῦ καλύπτει τά ἔξοδα τῆς ...κηδείας! Στήν σύγχρονη Ἑλλάδα δέν συμφέρει οἰκονομικά οὔτε καί νά ...πεθάνεις. Κι αὐτό κάνει ἐμᾶς τούς γέροντες ὄχι νά ζοῦμε ἀλλά νά ψευτοζοῦμε. 

Ἡ τακτική τοῦ ὕπνου ἀπέδωσε καί στήν οἰκονομική μας πολιτική. Ὅταν μπήκαμε ἀρχικά στήν ΕΟΚ καί μετά στήν ΕΕ, χάρη στίς ἀπέραντες καί οὐσιαστικά ἀνεξέλεγκτες ἐπιδοτήσεις, νομίσαμε ὅτι θά ζήσουμε σάν κροῖσοι –καί ὄντως ζήσαμε (κάποιοι καί καλοζήσανε) ἐπί μία 15ετία, μέχρι πού ξημέρωσε μιά μαύρη αὐγή καί ἀπό τό Καστελλόριζο πληροφορηθήκαμε ἀπό τό στόμα ἑνός ἀνεκδιήγητου πρωθυπουργοῦ ὅτι ἐνῶ νομίζαμε ὅτι τρώγαμε κοψίδια ἀπό διάφορα ξένα ταμεῖα, οὐσιαστικά τρώγαμε τίς σάρκες μας.

 Εἴχαμε σκοτώσει τήν ἑλληνική ἀγροτοκτηνοτροφική, βιοτεχνική καί βιομηχανική οἰκονομία, νομίζοντας ὅτι στό ἑξῆς θά ζήσουμε σάν ἀγάδες, μέχρι πού στή θλιβερή συνέχεια διαπιστώσαμε ὅτι ξαναγίναμε ...ραγιάδες!

 Μέσα σέ μιά 8ετία γίναμε πενέστεροι τοῦ Ἴρου, τοῦ πανάθλιου ζητιάνου πού ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος στήν «Ὀδύσσεια». Καί τώρα τό πιό ἀκμαῖο ἡλικιακά πνευματικό δυναμικό τῆς Ἑλλάδος φεύγει γιά τό ἐξωτερικό. Αὐτό μαζί μέ τήν ὑπογεννητικότητα καί τήν ἀνορεξία γιά χειρωνακτική ἐργασία εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπό τίς 10 πληγές πού ὡς σύγχρονος φαραώ δέχεται ὁ Ἑλληνισμός. 

Ἡ Ἑλλάς ἔχει ἀπώλειες καθημερινῶς σέ ἔμψυχο ὑλικό –λόγω τῆς φυγῆς τῶν νέων πρός τό ἐξωτερικό– περισσότερες ἀπ’ ὅσες θά εἶχε σ’ ἕναν πόλεμο. 

Λένε πολλοί ὅτι τό σοβαρώτερο πρόβλημα τῆς Ἑλλάδος εἶναι τό προσφυγικό. Συμφωνῶ ἀλλά ὑπό δύο ὄψεις. Κατ’ ἐμέ σοβαρώτερη εἶναι ἡ ὄψη τῆς προσφυγοποιήσεως τῶν Ἑλλήνων.

 Οἱ Ἕλληνες ἀρχίζουν νά νιώθουν ξένοι στόν τόπο τους, ξένοι στή γειτονιά τους, ξένοι στά χωριά τους. Κάποιοι εὐαίσθητοι δημοσιογράφοι ἔσπευσαν πρό 12ετίας νά μέ ποῦν ρατσιστή, ὅταν σέ μιά πρωινή ἐκπομπή εἶπα ὅτι τά παιδιά μας πρέπει ἀπαραιτήτως νά μάθουν ἀλβανικά γιά νά μποροῦν νά συνεννοοῦνται μέ τά αὐριανά τους ἀφεντικά. Τώρα μασᾶνε τά λόγια τους.

 Οἱ φεύγοντες γιά ποικίλους λόγους –ὄχι πάντα βίας– ἀπό τίς πατρίδες τους κάνουν σταδιακά ἰδιοκτησία τους τήν Ἑλλάδα καί οἱ Ἕλληνες γίνονται ἰδιοκτησία ξένων κρατῶν. Ὅσο γι’ αὐτούς πού ἀπομένουν σάν «μαῦρα κούτσουρα» (ὅρος τοῦ Παπαδιαμάντη) στή χώρα μας, ἀφοῦ θά ὑποχρεωθοῦν λόγω νέας φορολογικῆς ἀφαιμάξεως νά ὑποκαταστήσουν τά δῆθεν καταργηθέντα μνημόνια μέ δικά τους ...μνημόσυνα! 

Ὅμως ἐκεῖ ὅπου θαυματούργησε ὁ προστατευτικός ὕπνος εἶναι στόν τομέα τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς ὅπου τό ροχαλητό ἔγινε ὁ ἐθνικός μας ὕμνος. 

Τήν ὥρα πού ἐμεῖς κοιμόμαστε ἀμέριμνοι, βέβαιοι ὅτι ἡ Εὐρώπη καί τό ΝΑΤΟ θά μᾶς σώσουν, βρῆκαν τήν εὐκαιρία οἱ ὕπουλοι γείτονες νά μᾶς ζώσουν, ὅπως τά φίδια τῆς Ἀθηνᾶς ἔζωσαν τόν Λαοκόοντα καί τά παιδιά του. Πιστέψαμε ἀρχικά στίς ἀγαθές προθέσεις τοῦ Ἐρντογάν.

 Ὅλοι θυμόμαστε τά χαϊδέματά του πρός τόν Ἕλληνα πρωθυπουργό. Ἀλλά τό χαίδεμα τοῦ Τούρκου εἶναι χειρότερο ἀπό τό γδάρσιμο πού ἔκανε ἡ Ἴρμα Κόχ, ἡ λεγόμενη «Ὕαινα τοῦ Μπούχεβαλντ», πού ἔγδερνε τούς νεκρούς πού εἶχαν τατουάζ γιά νά κάνει μέ τό δέρμα τους ἀμπαζούρ, καλύμματα βιβλίων καί καθισμάτων.

 Οἱ πολιτικοί μας –καί ὄχι μόνον οἱ σήμερα κυβερνῶντες– καθότι ἄγευστοι ἱστορίας, παρέβλεψαν τοῦτο τό σημαντικό, ὅτι οἱ Τοῦρκοι εἶναι ἐδῶ καί αἰῶνες ὁ καρκῖνος τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καί ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ καρκῖνος κτυπᾶ χωρίς νά προειδοποιεῖ. Συνεπῶς, ὅταν ὁ Τοῦρκος σοῦ δίνει τό ἕνα χέρι γιά χαιρετισμό, κρατάει σέ ἐφεδρεία τό ἄλλο, γιά νά σοῦ πνίξει τό λαιμό. 

Τό βλέπουμε τοῦτο στόν παρόντα καιρό.

 Κοιμόμαστε –κι αὐτό γιά λόγους ἀσφαλείας κατά τήν ὑπουργική σύσταση ὅταν ἡ Τουρκία ἀκόνιζε τά δύο ἐγχειρίδια πού εἶναι στραμμένα τώρα πρός τήν πλάτη μας. Καί μέ αὐτό ἐννοῶ τά κρατίδια τῆς Ἀλβανίας καί τῶν Σκοπίων. Πού σήμερα λειτουργοῦν ὡς παραρτήματα τῆς Τουρκίας. Τοῦτο τό εἶχα ἀναλύσει σέ ἄλλη ἐφημερίδα μέ μία σειρά ἄρθρων μου ὑπό τόν τίτλο: «Τουρκική πολιτική· μιά πολιτική πολλῶν ἀζυμουθιῶν». 

Ἦταν ἐμφανές καί ἀπό τυφλό ὅτι ἡ Τουρκία ἑτοιμάζει γύρω μας κλοιό. Κι ἐνῶ αὐτή ἑτοιμαζόταν γιά πόλεμο, ἀφοῦ πάντα ἦταν σέ πόλεμο μέ τούς Κούρδους, ἐμεῖς ἀφήσαμε νά ρημάξει ἡ πολεμική μας βιομηχανία πού σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στίς ἐπισκευαστικές ἐργασίες ἦταν μία ἀπό τίς καλύτερες βιομηχανίες στόν κόσμο.

 Εἴχαμε ἐπιστήμονες καί τεχνῖτες πού ἔπαιρναν σκάφη σαράβαλα καί τά ἔκαναν ἀξιόπλοα καί ἀξιόμαχα.

Τώρα γιά τήν ἀναβάθμιση 85 μαχητικῶν ἀεροσκαφῶν καί τήν πιθανή ἀγορά ἤ ἐνοικίαση ξένων φρεγατῶν θά χρειαστοῦμε πάνω ἀπό 2 δισεκατομμύρια εὐρώ, ἐνῶ θά μπορούσαμε, εἰδικά σκάφη γιά τό Αἰγαῖο, νά κατασκευάζουμε ἐμεῖς καί νά κάνουμε συγχρόνως καί ἐξαγωγή.

Καί τό χειρότερο τῶν χειροτέρων. Ἐνῶ περισσότερο ἀπό καθετί χρειαζόμαστε ὁμοψυχία, κινδυνεύουμε καί πάλι ὡς λαός νά πέσουμε θύματα μίας νέας ἐμφυλιοπολεμικῆς ρητορικῆς.

 Στίς ἐκλογές δέν θά πᾶμε μέ ὅραμα τό 2025 ἀλλά τό 1945. Τό φάντασμα τῶν Δεκεμβριανῶν θά κυριαρχήσει στήν πολιτική μας σκηνή. 

Σαράντος Ι. Καργάκος

Εστία, 20/7/2018