Θες να σου πω τι είναι για μένα εύκολη ζωή; Είναι να περπατάω στον δρόμο νιώθοντας σιγουριά ότι δεν θα πέσει κανένας πάνω μου να με πάρει σβάρνα. Να βγάζω το παιδί μου έξω βόλτα και να ξέρω ότι δεν θα συναντήσω με το καροτσάκι κάποιο αυτοκίνητο παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο που θα με αναγκάσει να το βγάλω στον δρόμο.
Να είμαι στο φανάρι και να μη φοβάμαι ότι αν καθυστερήσω λίγο θα ακούσω βρίσιμο. Να πηγαίνω σε μια υπηρεσία και όση χαρτούρα και να έχω να μη με νοιάζει διότι ο υπάλληλος θα με βοηθήσει με ευγένεια, ακόμα και αν δεν ξέρω καλά τη γλώσσα του. Να θέλω να πάω στη δουλειά μου ή στον γιατρό και να μη σκέφτομαι ότι ίσως με έχει κλείσει κάποιος που διπλοπάρκαρε όσο κάνει τα ψώνια του.
Τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σχέση με τα λεφτά στην τσέπη μου. Εύκολη ζωή είναι να είναι όλα φτιαγμένα με τον άνθρωπο στο μυαλό και όχι την προθεσμία ή την πληρωμή. Εύκολη ζωή είναι να έχεις μηχανήματα παντού στον δρόμο για την εξυπηρέτησή σου και κανένα να μην έχει βανδαλιστεί. Να μπαίνεις σε ένα μικρό σπίτι και να βλέπεις λεπτομέρειες που έχουν φτιαχτεί για την άνεσή σου χωρίς κόστος. Να μπαίνεις σε ένα σχολείο και να βλέπεις τα παιδιά όλα μαζί να κρατούν τις τάξεις πεντακάθαρες. Τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σχέση με τα κυβικά του αυτοκινήτου σου και τα τετραγωνικά του νεόδμητού σου.
Όσα λεφτά και να σου δώσει η τρόικα ή το αφεντικό σου ή δεν ξέρω εγώ ποιος άλλος, δεν θα βρεις ευκολία και ποιότητα αν ζεις μέσα σε μια ζούγκλα με ανθρώπους τριγύρω που θα τους χαρακτήριζες εγωιστές και με ένα κράτος-μπάχαλο που όχι μόνο δεν εμπιστεύεσαι αλλά φοβάσαι κιόλας. Όσες βουτιές και να κάνεις το καλοκαίρι, σε όσες ταβέρνες και αν στουμπωθείς, σε όσα μπουζούκια και αν ξενυχτήσεις, την εύκολη ζωή δεν θα τη βρεις και όλα αυτά θα αποτελούν απλά διεξόδους.
Διότι όταν έχεις ευκολία στη ζωή δεν ψάχνεις να ξεφύγεις. Όταν τα δευτεριάτικα πρωινά σου είναι πολιτισμένα δεν περιμένεις σαν απελπισμένος την Παρασκευή. Όταν εργάζεσαι σε όμορφα περιβάλλοντα με ωραίους ανθρώπους δεν τρελαίνεσαι για τα τριήμερα. Τη διαφορά στην ποιότητα… στα επίπεδα σεροτονίνης και ηρεμίας θα στη δώσουν μόνο άνθρωποι που συνεννοούνται και οργανώνονται. Άνθρωποι που μοιράζονται το ίδιο όραμα με σένα τόσο στη δουλειά σου όσο και στην κοινωνία. Άνθρωποι που έχουν συμφωνήσει να κάνουν τη συνέπεια, την ευγένεια και τον σεβασμό τους πυλώνες της συνύπαρξής τους.
Υπάρχουν τέτοιες κοινωνίες ακόμα; Ναι, υπάρχουν κάπου, τις έχω δει και τις έχω ζήσει. Με εύκολη ζωή που ζήλεψα γιατί είναι καταδικιά τους ενώ για μένα δανεική. Με άλλα δικά τους προβλήματα αλλά γνωρίζοντας ότι η ηρεμία δεν έχει τιμή και η συνεννόηση δεν απαιτεί περιουσίες. Και όταν κάποιου το παιδί φαγωθεί γιατί το άδικο είναι παντού, ψάχνουν να βρουν ποιος το έφαγε και δεν ρίχνουν την ευθύνη στο γενικό και αόριστο της χώρας. Και στις δυσκολίες πάνε παρακάτω γιατί δεν θέλουν να μείνουν πίσω περιμένοντας το οτιδήποτε να τους χαριστεί.
Ίσως έχεις ακούσει για τέτοια μέρη και τέτοιους ανθρώπους. Ίσως σε μια στιγμή αδυναμίας και ζήλιας τους σνόμπαρες και τους απαξίωσες. Μα μπορούμε άραγε να σνομπάρουμε κάποιον τον οποίο ποτέ η αξιοπρέπεια δεν τον έπιασε από τον γιακά να τον πάει στο αεροδρόμιο; Μπορούμε να απαξιώσουμε κάποιον που δεν χρειάζεται το ανάθεμα για να βγάλει την ημέρα; Δεν έχει τιμή αγοράς η εύκολη ζωή… έχει τιμή ανθρώπινη.
***
Άρθρο του Σπύρου Κιτσινέλη από το Protagon
