«Το ίδιο κάνει όσα χρήματα και να κερδίζεις. Μπορείς να φας μόνο τρία γεύματα τη μέρα και να κοιμάσαι σ’ ένα μόνο κρεβάτι»
Αρσέν Βενγκέρ
Αυτή την τόσο εύστοχη φράση την είπε ο προπονητής της Άρσεναλ με αφορμή μια διαπραγμάτευση για τον Νικολά Ανελκά. Αυτή η τόσο διαυγής όσο και ρεαλιστική άποψη χαρακτηρίζει έναν άντρα του έφτασε στη λονδρέζικη ομάδα το 1996 και συνεχίζει έκτοτε να ορίζει τη μοίρα της.
Ήξερε να μεταδίδει τη φιλοσοφία του για τη ζωή σε παίκτες που άνθησαν υπό την καθοδήγησή του, ανάμεσα τους ο Πατρίκ Βιεϊρά, ο Ρόμπιν φαν Πέρσι ή ο Σεσκ Φάμπρεγας.
Μία ατό τις μεγάλες δυσκολίες των μάνατζερ, όπως αποκαλούν στην Αγγλία τους προπονητές του ποδοσφαίρου, είναι ότι χρειάζεται να δουλεύουν με νέα παιδιά που συχνά δεν διαθέτουν πνευματική μόρφωση, αλλά που κατέχουν πολύ χρήμα και τους θαυμάζουν όπου πάνε. Πώς το καταφέρνει κι ένας τέτοιος άνθρωπος δε γίνεται ένα υπεροπτικό τέρας;
Δουλεύοντας την αξία της ταπεινότητας και υπενθυμίζοντας στους παίκτες ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλούς εργαζόμενους.
Σχετικά με αυτό, υπάρχει μια ιστορία αγνώστου συγγραφέα που αποδίδει θαυμάσια το νόημα του πλούτου. Λένε πως. μια μέρα, ο πατέρας μιας πλούσιας και πολύ καλοβαλμένης οικογένειας πήγε τον γιο του ταξίδι στην εξοχή, αποσκοπώντας στο να εκτιμήσει ο νέος πόσο τυχερός ήταν που μπορούσε να απολαμβάνει μια τόσο μεγάλη περιουσία και να νιώσει υπερήφανος γι’ αυτό.
Έμειναν στην εξοχή όλο το Σαββατοκύριακο και φιλοξενήθηκαν σε ένα αγρόκτημα με πολύ ταπεινούς χωρικούς. Στο τέλος του ταξιδιού, στην επιστροφή πια για το σπίτι, ο πατέρας ρώτησε τον γιο του: «Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;».
«Καλή» απάντησε το παιδί με βλέμμα χαμένο.
«Αντιλήφθηκες πόσο φτωχός μπορεί να φτάσει να είναι ο κόσμος;»
«Ναι, μπαμπά».
«Και τι έμαθες λοιπόν;» επέμεινε ο πατέρας.
«Πολλά πράγματα, μπαμπά… ότι εμείς έχουμε έναν σκύλο ενώ αυτοί έχουν τέσσερις… εμείς έχουμε μία πισίνα με στάσιμο νερό, αυτοί έχουν ένα ατέλειωτο ποτάμι με κρυστάλλινο νερό, όπου υπάρχουν ψαράκια και άλλες ομορφιές… ότι εμείς έχουμε εισαγόμενες λάμπες για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται με τα αστέρια και το φεγγάρι… ότι η αυλή μας φτάνει μέχρι τον φράχτη, ενώ η δίκη τους αγκαλιάζει τον ορίζοντα… ότι εμείς αγοράζουμε την τροφή μας, εκείνοι σπέρνουν και θερίζουν τη δική τους… εμείς μαγειρεύουμε σε ηλεκτρική κουζίνα… όλα όσα τρώνε αυτοί έχουν την ένδοξη γεύση της υπαίθριας φωτιάς… για να προστατευτούμε, εμείς ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμούς… αυτοί ζουν με τις πόρτες τους ανοιχτές και τους προστατεύει η φιλία των γειτόνων τους… Εμείς ζούμε συνδεδεμένοι στο κινητό, στον υπολογιστή και στην τηλεόραση… αυτοί, αντίθετα, είναι συνδεδεμένοι με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα, τις αγροτικές δουλειές τους… εσύ και η μαμά χρειάζεται να δουλεύετε τόσο που σχεδόν ποτέ δε σας βλέπω… αυτοί έχουν χρόνο να μιλάνε και να συνυπάρχουν καθημερινά σαν οικογένεια…»
Όταν τέλειωσε το παιδί την εξιστόρηση, ο πατέρας έμεινε άφωνος. Τότε ο γιος του πρόσθεσε: «Σ’ ευχαριστώ, μπαμπά, που μου έδειξες πόσο φτωχοί είμαστε και πόσο πλούσιοι μπορούμε να φτάσουμε να γίνουμε!».
ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ
ΑΛΛΑΝ ΠΕΡΣΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
