Αριστερά φαίνεται η Αλήθεια γυμνή.*
«Η Συκοφαντία του Απελλή», πίνακας του Σάντρο Μποτιτσέλι Πινακοθήκη Ουφίτσι, Φλωρεντία (1494-1495).
Η Αλήθεια γέννησε πολλά παιδιά.
Τη Γνώση, τη Μάθηση, τη Συνεννόηση, τη Λογική, την Ιδέα και πολλά ακόμη.
Δυο παιδιά της Αλήθειας το Ψέμα και το Μυστικό ξεχώρισαν!
Είπαν εγώ τα καταφέρνω καλύτερα από τη μαμά, καλύτερα χωρίς τη μαμά!
Η Αλήθεια τρόμαξε, προσπάθησε να τα νουθετήσει, αλλά αυτά δεν την άκουγαν.
Και δώστου το Ψέμα αλλοίωνε την Αλήθεια και δώστου το Μυστικό την έκρυβε.
Θα μου πείτε και το ανθρώπινο μυαλό που δεχόταν το ψέμα και το μυστικό δεν είχε ευθύνη;
Θα κάνω πως δεν ξέρω την απάντηση και θα συνεχίσω…
Η Αλήθεια λυπημένη κάθισε σε μια γωνιά (του ανθρώπινου μυαλού) και έκλαιγε. Τι να έκανε, παιδιά της ήταν!
Θυμόταν, όταν ήταν μικρά, τι ζωηρά και τι χαριτωμένα ήταν!
Αυτό της έδινε ελπίδα ότι κάποια μέρα θα διορθώνονταν.
Αλλά αυτά, θαρρείς από αλαζονεία, θαρρείς από γινάτι, κάλυπταν όλο και μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης συνείδησης.
Θα μου πείτε η ανθρώπινη συνείδηση δεν έχει ευθύνη;
Θα κάνω πως δεν ξέρω την απάντηση και θα συνεχίσω…
Βλέποντας την απραξία της μαμάς τους οι δυο «επαναστάτες», βλέποντας και την αποδοχή που είχαν από τον άνθρωπο, ξεθάρρεψαν.
Άρχισαν να ονειρεύονται ότι μπορούν ν’ αντικαταστήσουν την Αλήθεια και να οδηγήσουν αυτά, τον άνθρωπο από δω και πέρα.
Στην προσπάθεια τους να υπερβούν το ανυπέρβλητο, συνεργάστηκαν με το δράκο Μίσος, την λάμια Εκδίκηση, την αμαρτωλή Λαγνεία και με ένα σωρό ακόμη τέρατα που η Αλήθεια όταν ήταν μικρά, τους είχε πει πολλές φορές να τα αποφεύγουν και να μην κάνουν παρέα μ’ αυτά.
Έτσι περνούσε ο καιρός, το Ψέμα και το Μυστικό έγιναν βασιλιάδες της ανθρώπινης σκέψης, του ανθρώπινου λόγου, της ανθρώπινης πράξης.
Κολάκευαν τον ψεύτη, τον μυστικοπαθή, τον ανόητο, τον βίαιο, τον απατεώνα, ώσπου κάποια εποχή όλοι οι σημαντικοί άνθρωποι που έπαιρναν σημαντικές αποφάσεις, ήταν ψεύτες, μυστικοπαθείς, ανόητοι, βίαιοι, απατεώνες.
Όποιον τολμούσε να θυμηθεί και να ψελλίσει κάτι για την αλήθεια, τον έλεγαν ψεύτη, ανόητο, απατεώνα, του έριχναν τόνους λάσπης, τον έστελναν εξορία, τον έβαζαν φυλακή.
Θα μου πείτε, οι άνθρωποι που ψήφιζαν τέτοιους δεν είχαν ευθύνη;
Θα κάνω πως δεν ξέρω την απάντηση και θα συνεχίσω…
Συμβούλεψαν τους ανθρώπους ν’ αγνοήσουν την συνείδηση (κι ας πονούσε), και να υποταχτούν σε ένα πολιτικό σύστημα που θα σκεφτόταν και θα αποφάσιζε γι’ αυτούς (αυτοί γιατί να κάνουν τον κόπο να σκέπτονται;).
Τους συμβούλεψαν επίσης να μην αναρωτιούνται για το τι είναι δίκαιο και τι άδικο.
Το δίκαιο θα το φρόντιζε από δω και πέρα ένα σύστημα δικαστών, δικαστηρίων, δικηγόρων.
Άλλωστε η δικαιοσύνη είναι δύσκολη έννοια.
Δεν είναι για ανόητους!
Εγκατέστησαν κι ένα οικονομικό σύστημα!
Εδώ να δείτε μαεστρία!
Όπως κι αν τα μετρούσες, ο πολίτης ήταν χρεωμένος.
Χρώσταγε για το ηλεκτρικό, χρώσταγε για τοτηλέφωνο, χρώσταγε στην εφορία, χρώσταγε παντού.
Αλλά έτσι μπουκωμένος όπως ήταν με μυστικά και ψέματα, από τους καλοπληρωμένους δημοσιολόγους και δημοσιογράφους, τι να πει; Πλήρωνε και δεν μιλούσε!
Του έλεγε η συνείδηση του:
Γιατί δεν ρωτάς ποιος εκδίδει το χρήμα και σε τι ποσότητες;
Γιατί δεν ρωτάς πώς έγινε το χρέος τόσο;
Πού είναι ο λογαριασμός;
Γιατί πρέπει να πληρώνεις φόρο για το σπίτι σου;
Γιατί πρέπει να πληρώνεις φόρο για το χωράφι σου;
Γιατί πρέπει να δουλεύεις 10 ώρες και όχι 4;
Γιατί οι αποδοχές σου ποτέ δεν σου φτάνουν;
Γιατί ανέχεσαι να σου κλέβουν την σύνταξη;
Δική τους είναι η Γη, και στη νοικιάζουν;
Πώς θα έχεις υγειονομική περίθαλψη και παιδεία για τα παιδιά σου, όταν κλείνουν τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία και δεν έχεις λεφτά για τα ιδιωτικά;
Αυτός άνοιγε τα μάτια διάπλατα και κοίταζε με ύφος αγουροξυπνημένου. Ύστερα ξανάπεφτε στον ύπνο (του μυαλού).
Θα μού πείτε, άξιος της μοίρας του!
Θα κάνω πως δεν ξέρω την απάντηση και θα συνεχίσω…
Τα παραπάνω συστήματα στήθηκαν με την ευλογία ενός συστήματος ελέγχου της ανθρώπινης πίστης που λέγεται Εκκλησία.
Αυτή η Εκκλησία «ξέχασε» τι πραγματικά διδάσκουν τα βιβλία πίστης της θρησκείας, τον τρόπο πίστης, και έγινε ένα με το Ψέμα και το Μυστικό.
Άλλο ένα σύστημα που ξέχασε τους όρκους πίστης του, ήταν αυτό που ορκίστηκε πίστη στην Πατρίδα.
Τώρα, ένα σύστημα είναι στα μυαλά όλων!
Το σύστημα Αγορές!
Εκεί ο Παράδεισος, εκεί η ευτυχία!
Αλλά όταν σου τα έχουν πάρει όλα και δεν έχεις τίποτε να πουλήσεις στις αγορές, τι θα κάνεις εκεί;
Τι θα πουλήσεις εσύ που να θέλουν οι άλλοι να αγοράσουν;
Το σώμα σου; μα τότε θα είσαι σκλάβος τρίτης κατηγορίας!
Το πνεύμα σου; μα τότε θα είσαι σκλάβος δεύτερης κατηγορίας!
Την ψυχή σου; μα τότε θα είσαι σκλάβος πρώτης κατηγορίας!
Πώς, δεν θέλεις να είσαι σκλάβος;
Τότε την απάντηση σου την έχει δώσει εδώ και πολλά χρόνια ο εθνικός ποιητής Ανδρέας Κάλβος!
Η ελευθερία θέλει Αρετή και Τόλμη!
Τόσο απλά!
Και μια από τις ιδιότητες της Αρετής είναι η Φιλαλήθεια!
Μόνο που την αλήθεια δεν γίνεται να στην δώσουν, γιατί τότε θ’ αναρωτιέσαι με το συνηθισμένο χαζό ύφος:
-Είναι αλήθεια;
Την αλήθεια πρέπει να βρεις την τόλμη να την ανακαλύψεις Εσύ!
Να την αποδεχθείς Εσύ!
Να την ψηλαφήσεις, να την ψάξεις, να την ρωτήσεις και να μην αμφιβάλλεις ότι την βρήκες!
Όχι μόνος, ποτέ μόνος!
Και βέβαια τόλμη να την διαδόσεις!
Μην ρωτήσεις «Ποια αλήθεια;», είναι χαζή ερώτηση.
Την αλήθεια για το πώς έφθασες στον πάτο!
Την αλήθεια του γιατί έφθασες εδώ!
Να είσαι σίγουρος ότι η ίδια αλήθεια ισχύει σε παγκόσμιο επίπεδο.
Όπως ότι ο ίδιος ήλιος φωτίζει όλες τις πλευρές της Γης.
Άλλωστε η αλήθεια σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο είναι το κοινά αποδεκτό! Σταμάτα να κάνεις το λιονταράκι και να καμώνεσαι επαναστάσεις χωρίς επίγνωση της αλήθειας!
Πρώτα από εκεί θα ξεκινήσεις!
Θα πετάξεις τα ψέματα που σ’ έχουν ταΐσει, θα φανερώσεις τα ψέματα που είπες ή κάλυψες εσύ, κι όλα τα μυστικά, και θ’ αναζητήσεις την Αλήθεια!
Και αφού την βρεις, να την βάλεις οδηγό σου! και δάσκαλο στα παιδιά σου! τώρα, γιατίαύριο θα είναι ίσως αργά…
Η Συκοφαντία, πλησιάζοντας από τα αριστερά, είναι μια ασυνήθιστα όμορφη γυναίκα, που έχει ωστόσο μία θερμή αύρα που υπονοεί την απάτη και την παρορμητικότητα. Στο αριστερό της χέρι κρατά έναν αναμμένο δαυλό, και με το δεξί έλκει έναν νέο από τα μαλλιά. Εκείνος τείνει τα χέρια στους ουρανούς και επικαλείται τους θεούς να καταθέσουν τη μαρτυρία τους υπέρ της αθωότητάς του. Το δρόμο στη Συκοφαντία δείχνει ένας άντρας με διαπεραστικά μάτια, μα χλωμός, παραμορφωμένος, και ρουφηγμένος σαν από μακροχρόνια ασθένεια. Πρόκειται για το Φθόνο. Δυο κοπέλες, προσωποποιήσεις της Μοχθηρίας και της Απάτης, ενθαρρύνουν τη Συκοφαντία, προσθέτοντας πινελιές στην ομορφιά της.
Ακολουθώντας με πένθιμη αμφίεση, με μαύρα πέπλα και ξέπλεκα μαλλιά, έρχεται η Μετάνοια. Κοιτά δακρυσμένη πίσω της, περιμένοντας με μια έκφραση ντροπής το πλησίασμα της Αλήθειας. Η Αλήθεια, γυμνή, δείχνει προς τα ουράνια. Η γύμνια της Αλήθειας τη συσχετίζει με τον αθώο νεαρό, του οποίου τα ενωμένα χέρια επικαλούνται επίσης μια ανώτερη δύναμη. Η Αλήθεια θυμίζει το κλασικό μοτίβο απεικόνισης της Αφροδίτης, καθώς και αυτές που ο ίδιος ο καλλιτέχνης έχει δημιουργήσει. Είναι πανέμορφη, σε αντιδιαστολή με την προσωποποίηση της Μετάνοιας, που είναι μια ηλικιωμένη, χτυπημένη από τη θλίψη γυναίκα, με τριμμένα ρούχα. Είναι γυμνή, καθώς δεν έχει να κρύψει τίποτα και η έκφραση του προσώπου της, όπως και η στάση του σώματός της, επικαλούνται την ουράνια δικαιοσύνη.
του Γιώργου Χαραλαμπίδη
