Συστατικόν της ανθρωπίνης φύσεως ο πόνος και ο Θεός έδωσε το ένα και μοναδικόν αναλγητικόν, το όπιον.
Το όπιον ευρίσκεται στα κωδία (καρπούς) της μήκωνος της υπνοφόρου (μεγάλης παπαρούνας) και η μορφίνη και η ηρωϊνη είναι παράγωγά του! Ολα τα υπόλοιπα ψευδώς λεγόμενα αναλγητικά, όπως η ασπιρίνη, το ντεπόν κλπ είναι απλώς Αντιφλεγμονώδη!
Οι άνθρωποι το ήξεραν πάντοτε το όπιον και το χρησιμοποιούσαν, είχαν μερικές τέτοιες παπαρούνες στον κήπο, έδιδαν ολίγον αφέψημα στα βρέφη που ήσαν ανήσυχα, έπαιρναν λίγο λαύδανον (διάλυμα οπίου σε οινόπνευμα) όταν είχαν γαστρεντερίτιδα [το όπιον, εκτός των άλλων είναι και το μοναδικόν φάρμακον που σταματά τον περισταλτισμόν του εντέρου], επίσης έως προ ολίγου καιρού κυκλοφορούσαν τα σιρόπια γιά τον βήχα με κωδεϊνη (αλλον παράγωγον του οπίου και αυτή), καθώς το όπιον είναι και το μοναδικόν φάρμακον που σταματά το αντανακλαστικόν του βηχός!
Η ηρωΐνη είναι ένα ισχυρόν παράγωγον του οπίου, δέκα φορές πιό δραστικόν από την μορφίνην!
Το όπιον λοιπόν είναι το ΠΟΛΥΤΙΜΟΝ ΔΩΡΟΝ του Θεού προς τον άνθρωπον! Δωρεάν δε, τίποτε δεν κοστίζει!
---
--Ομως, τώρα ο ανθρωπος ανιμάλιον του Μεταπολεμικού κόσμου το έκανε Ναρκομανία! Νεαροί και νεαρές παίρνουν την ηρωΐνη επειδή αισθάνονται πολύ υγιείς, άλκιμοι και νταβραντισμένοι και πάσχουν από ανία και πρέπει «να τα δοκιμάσουν όλα» και δημιουργήθηκε και το ψέμμα ότι μετά δεν μπορούν να την κόψουν και απαιτούνται "κέντρα απεξάρτησης"! Χόντρο ψέμμα γιά να πληρώνη ο κακομοίρης ο φορολογούμενος το αχρείον βίτσιο τους και να ξοδεύουν και να διορίζουν οι ψευδολόγοι πολιτικοί!
Τοιουτοτρόπως απηγορεύθησαν τα οπιούχα! Δεν μπορεί να θεραπευθή ο ασθενής επειδή τα παίρνουν οι νέοι και ωραίοι!
---
-Εντάξει φίλε μου, ο έχων γαστρεντερίτιδα ας πάρει Ιμόντιουμ κι ό,τι του κάνει, ο έχων βήχα ας μείνη με τον βήχα να σκάση, ο έχων άλγος ας πάρει ισχυρά αντιφλεγμονώδη κι ας κάνει και υπομονή, με τον πονόδοντο θα ασχολούμεθα τώρα;; εδώ έχουμε τους νέους και τις νέες μας που θέλουν "κέντρα απεξάρτησης"!
ΟΜΩΣ, διά το πράγματι ισχυρόν άλγος, διά τους φρικτούς και αβάσταχτους πόνους του καρκίνου, αλλά και πολλών άλλων νόσων (π.χ. μένεις ξάγρυπνος και όρθιος μέρες και μέρες από την αρθρίτιδα της κατ' ώμον αρθρώσεως) ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ Η ΗΡΩΪΝΗ!
ΝΑΙ, ΕΔΩ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΗΡΩΪΝΗ διότι ακόμη και η μορφίνη είναι άχρηστη! ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ!
Ηρωίνη
Η ηρωίνη ή διακετυλομορφίνη (diacetylmorphine (INN)) είναι οπιοειδές κατασταλτικό.
Η παπαρούνα του οπίου είναι και η πηγή των οπιοειδών, που περιλαμβάνουν το όπιο, τη μορφίνη, την ηρωίνη και κωδεΐνη. Τα οπιοειδή αξιολογήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από αρχαιοτάτων χρόνων για την ικανότητα τους να ανακουφίζουν τον πόνο και να προκαλούν αίσθηση ευφορίας. Πήλινες σουμεριακές πλάκες που χρονολογούνται περίπου στο 4000 π.Χ. αναφέρονται στη παπαρούνα του οπίου ως "το φυτό της χαράς" .
Ο 19ος αιώνας κέρδισε το τίτλο του ως "Ο παράδεισος της ψυχεδέλειας", γιατί τα οπιοειδή ήταν φθηνά, νόμιμα και ευρέως διαθέσιμα. Ορισμένοι καλλιτέχνες και συγγραφείς του 19ου αιώνα χρησιμοποιούσαν οπιοειδή για να προκαλέσουν διαφορετικά στάδια συνειδητότητας. Ο Σάμιουελ Τέιλορ Κόλεριτζ έγραψε το διάσημο του ποίημα "Kublai Khan" υπό την επήρεια οπίου. Πολλά άτομα κατά τον 19ο αιώνα βασίζονταν στα οπιοειδή ως αναλγητικά. Ιατροί και φαρμακοποιοί συνταγογραφούσαν ένα είδος αναψυκτικού που ονομαζόταν λάβδανο, ένα μείγμα οπίου και αλκοόλ ως "μαγικό ελιξήριο" για πολλά προβλήματα φυσιολογικής και ψυχολογικής μορφής. Το λάβδανο ανακούφιζε τον πόνο και έκανε το χρήστη να ανακουφίζεται, να χαλαρώνει από τα προβλήματα του χωρίς όμως να τα λύνει. Επειδή μια αρκετά μεγάλη δόση του λάβδανου ήταν θανατηφόρα, ήταν ευρέως διαδεδομένο στις αυτοκτονίες του 19ου αιώνα στην Αγγλία..
Στις αρχές του 1860, φυσικοθεραπευτές χρησιμοποιούσαν τη μορφίνη, το κυρίως δραστικό συστατικό στο όπιο, για να εξαλείψουν τον πόνο στους τραυματίες του Αμερικανικού εμφυλίου. Η ονομασία της μορφίνης προερχόταν από το όνομα του Μορφέα, του αρχαίου Έλληνα θεού των ονείρων, επειδή προκαλούσε μια κατάσταση ευτυχισμένης ανεμελιάς. Κατά τη διάρκεια του 1898, επιστήμονες χρησιμοποίησαν το όπιο για να δημιουργήσουν ένα δυνατότερο παράγωγο, την ηρωίνη. Η ηρωίνη έλαβε το όνομα της από τον αρχαίο ελληνικό "Ήρωα".
Στις αρχές του 20ού αιώνα, το 1914, το Αμερικανικό Κογκρέσο πέρασε το νομοσχέδιο του Χάρισον, απαγορεύοντας την μη ιατρική τους χρήση. Σήμερα, η μορφίνη, η κωδεΐνη και το συνθετικό οπιούχο Demerol συνταγογραφούνται συχνά για να ανακουφίσουν τον οξύ πόνο. Η ευφορική και αναλγητική επίδραση των οπιοειδών οφείλεται στη σύναψη τους με τους ενδορφινικούς υποδοχείς, οι οποίοι χρησιμοποιούνται για να εμποδίζουν τα ερεθίσματα του πόνου και να διεγείρουν τα κέντρα ευχαρίστησης του εγκεφάλου.
Χρήση
Λήψη της ηρωίνης γίνεται με διάφορους τρόπους: ενδοφλέβια, ρινικά και εισπνέοντας τους καπνούς της θερμαίνοντας ποσότητα σε φύλλο αλουμινίου. Η ηρωίνη είναι γνωστή στους δρόμους και σημεία διακίνησης ως και πρέζα, ζα,ζαπρέ,ζαμπόν, ζου, ζουζου, ρούχλα, "παραμύθα", "άσπρη". Η ενδοφλέβια χρήση αναφέρεται ως σουτ ή "σούτι", ή "σέο" ή "γκάνι" (από το αγγλικό <gun>)και η ρινική ως "μυτιά" ή "μύτος" ή "σνιφάρισμα" (από το αγγλικό "sniff") το κάπνισμα με αλουμινόχαρτο κυρίως λέγεται τσουλήθρα ή "τσούλα" ή "καραμέλα" (λόγω της μορφής που παίρνει η ηρωίνη όταν καίγεται) και πίτσκα ή "κιόρα".
Οι οπιούχες παπαρούνες
διαφέρουν από τις κοινές κόκκινες παπαρούνες των αγρών, μόνο ως προς το μέγεθος των λουλουδιών τους. Οι οπιούχες παπαρούνες είναι πολύ πιο μεγάλες, με έντονο μοβ χρώμα, με καρπούς σε μέγεθος καρυδιού και μαύρους σπόρους στο εσωτερικό τούς. Αυτοί οι σπόροι ονομάζονται παπαρουνόσποροι και προέρχονται από ένα δικότυλο φυτό, από τα 100 περίπου μέλη της οικογένειας των παπαβεριδών, που φύονται στις εύκρατες και σχετικά ψυχρές περιοχές της Ευρώπης, τη Ασίας και της Βόρειας Αφρικής.
Η κόκκινη παπαρούνα (Παπαρούνα η Ροιάς)* που βλέπουμε να ξεπετιέται στα καλλιεργημένα χωράφια, την άνοιξη, είναι αυτή που στην Κρήτη ονομάζουν «κουτσουνάδα», στη Ρόδο «κοτσονιά», στη Σύρο «πούλι», στην Πάρο «κοκκινάδα», στα Μεσόγεια «λιλικούκι», στη Χίο και σε άλλα μέρη «άγρια ανεμώνα» ή «αγριολαλέ», στη Μάνη «μακουνίδα» και στην Κύπρο «κουτσοπετεινό» ή «πετεινό».
"Πιστεύεται πως η παπαρούνα του οπίου φύτρωσε από τα δάκρυα της Αφροδίτης"
Η Παπάβερ ή Παπαρούνα η Υπνοφόρος (Papaver Somniferum) ή αφιόνι** ή ύπνος, ονομάζεται το είδος παπαρούνας από την οποία προέρχονται ο παπαρουνόσπορος, αλλά και το όπιο. Το μεν όπιο είναι η σκουρόχρωμη και πικρή ουσία που λαμβάνουν οι καλλιεργητές μετά τη χάραξη της κάψας του καρπού, της λεγόμενη «κωδίας» του φυτού. Τα δραστικά συστατικά του οπίου είναι καμιά 25αριά αλκαλοειδή, όπως η μορφίνη (που παράγωγο της είναι η ηρωίνη), η κωδεΐνη, η θηβαΐνη κι η παπαβερίνη, γνωστά για τις αναλγητικές, νηπενθείς, καταπραϋντικές, παραισθησιογόνες κι ευφορικές τους ιδιότητες. Μέσα σε αυτή την κάψα όμως, βρίσκονται και πάρα πολλοί εντυπωσιακά μικροσκοπικοί σπόροι. Οι παπαρουνόσποροι χρησιμοποιούνται ευρέως στην αρτοποιία και τη ζαχαροπλαστική, πάνω σε ψωμιά, κουλούρια και μέσα διάφορα γλυκά, όπως το κεντροευρωπαϊκό στρούντελ παπαρουνόσπορου (Mohnstrudel) και το γερμανικό τσιζ κέικ με παπαρουνόσπορο. Από τον παπαρουνόσπορο παράγεται βρώσιμο έλαιο (μηκωνέλαιο) με πολλές θεραπευτικές ιδιότητες. Το παπαρουνόλαδο χρησιμοποιείται επίσης για την παρασκευή καλλυντικών, αλλά και στη ζωγραφική γιατί δεν αλλοιώνει τα χρώματα.
Γευστική ταυτότητα
Το άρωμα των γκριζογάλαζων ή γκρι ή μαύρων, παπαρουνόσπορων είναι ελαφρά γλυκό, με νότες ξηρών καρπών, που στο στόμα θυμίζουν κυρίως αμύγδαλο, φουντούκι και σουσάμι και έχουν γλυκόπικρη επίγευση. Όταν ψήνονται η γεύση και το άρωμα επιτείνονται. Οι πιο ασπριδεροί σπόροι έχουν πιο ήπια γεύση.
Που χρησιμοποιούνται
Στην Τουρκία, όπου οι παπαρουνόσποροι συμμετέχουν στην παρασκευή του χαλβά, καβουρδίζονται, αλέθονται κι ανακατεύονται με μέλι και ξηρούς καρπούς. Στην Ινδία τους συνδυάζουν με διάφορα άλλα μπαχαρικά για τα κόρμα, τα κάρι και τις σάλτσες τούς. Στη Βεγγάλη χρησιμοποιούνται στα σούχτα (shukta, είδος φαγητού με πικρά χορταρικά) και στο πανάρισμα. Συνηθίζονται στις μαρινάδες και στο ωμό λάχανο. Ταιριάζουν πολύ με τις μελιτζάνες, τα πράσινα φασολάκια, το κουνουπίδι, τα κολοκυθάκια, τις πατάτες, τα ζυμαρικά, το ψάρι και το κρέας.
Για να χρησιμοποιήσουμε τους παπαρουνόσπορους χρειάζεται να τους αλέσουμε, πράγμα που δεν είναι εύκολο αν δεν διαθέτεις τον ειδικό μύλο. Η αμέσως επόμενη καλή λύση είναι ο ηλεκτρικός μύλος του καφέ ή το εξάρτημα των ξηρών καρπών στο μίξερ. Αν όμως σκοπεύουμε να τους χρησιμοποιήσουμε σε υγρό περιβάλλον π.χ. σε ποτά ή σε φαγητά, π.χ. για να «πήξουμε» μια σάλτσα, μπορούμε να τους μουλιάσουμε από πριν στο νερό, για αρκετές ώρες και τότε αλέθονται πολύ γρήγορα μαζί με τα υγρά υλικά της παρασκευής μας. Οι παπαρουνόσποροι συνδυάζονται καλά με το γάλα, το γιαούρτι, το γάλα αμυγδάλου, του φουντουκιού ή της σόγιας, με τη σοκολάτα-ρόφημα ή με τους χυμούς φρούτων. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνοι τους ή μαζί με τζίντζερ, καρδάμωμο, φρέσκο δυόσμο, κανέλλα, σε ποτά αλκοολούχα και μη.
Πού τους αγοράζουμε
Στα καταστήματα μπαχαρικών και στα περισσότερα σούπερ μάρκετ.
Οι χρήσιμες-άχρηστες πληροφορίες
Η υπνοφόρος παπαρούνα είναι το μόνο μέλος της οικογένειας των παπάβερ, που καλλιεργείται ως αγροτικό είδος, για τους καρπούς του, αλλά και για τα πανέμορφα λευκά ή κόκκινα-πορφυρά λουλούδια της. Από τις αποξηραμένες κωδίες του, αλλά και από τον παπαρουνόσπορο παράγεται αφέψημα, το λεγόμενο «τσάι παπαρούνας» (poppy seed tea), που έχει ευφορικές και κατευναστικές ιδιότητες, αν αλέσεις τους σπόρους και τους βράσεις με ζεστό νερό και τους αναμείξεις με κάποιο κρύο χυμό ή αναψυκτικό.
Η υπνοφόρος παπάβερ ήταν γνωστή από την αρχαιότητα, όπως και η συγγενής της Μήκων η Υπνοφόρος. Στην περιοχή Γάζι, στην Κρήτη, βρέθηκε υστερομινωικό ειδώλιο θεάς, που φέρει στο κεφάλι της τρεις κωδίες, το οποίο ονομάστηκε από τον αρχαιολόγο Σπύρο Μαρινάτο «Θεά της Μήκωνος», μας επιτρέπει να εικάσουμε ότι οι Κρήτες γνώριζαν τις ναρκωτικές ιδιότητες του φυτού μήκων η υπνοφόρος, από τους οπούς του οποίου οι αρχαίοι μας πρόγονοι λαμβάνανε ένα είδος οπίου, το μηκώνιο, που τους έκανε να λησμονούν όλα τα κακά (κακών επίληθον απάντων). Πίστευαν πως η παπαρούνα του οπίου φύτρωσε από τα δάκρυα της Αφροδίτης. Κάποια μορφή οπίου χρησιμοποιούσαν στις μυητικές τελετές στα μυστήρια της Δήμητρας, αλλά και ως αναλγητική δρόγη στα ιερά της Ειλειθυίας και της Ήρας, θεές προστάτιδες του τοκετού, για τη στήριξη των επιτόκων. Όμως κι οι γιοί του Άδη, ο Ύπνος και ο Θάνατος απεικονίζονται συχνά να κρατούν στα χέρια τους παπαρούνες συμβολίζοντας με σαφήνεια τόσο τον ύπνο που μπορεί να προκαλέσει η κοινή παπαρούνα, μέχρι τον θάνατο που μπορεί να προκαλέσει η οπιούχος παπαρούνα.
*Η λέξη ροιάς είναι παράγωγο του ρήματος ρέω. Και της το έδωσε ο Διοσκουρίδης επειδή η παπαρούνα ρίχνει γρήγορα τα πέταλα της.
**Το αφιόνι ήταν ένα αφροδισιακό μείγμα που παρασκεύαζαν κάποτε στην Κίνα, αναμειγνύοντας όπιο, τζινσένγκ και μόσχο, ενώ στην Ινδία παρασκευάζεται μέχρι σήμερα αφροδισιακό αφιόνι με μείγμα οπίου και κάνναβης. Από αυτό προέρχονται το ρήμα αφιονίζω και τα παράγωγά του αφιονισμένος, που δηλώνουν την ερωτική τρέλα.
