Δεν θα βρεις εύκολα άνθρωπο να τα έχει καλά με τον εαυτό του.
Για αυτό και ξεχωρίζει.
Τον καταλαβαίνεις από χιλιόμετρα.
Δεν έχει κανενός είδους κόμπλεξ, τα έχει βρει με το «εγώ» του.
Χαμογελάει αβίαστα και ξέρει να λέει όχι.
Είναι ευγενικός, χωρίς να θέλει να είναι αρεστός σε όλους.
Μπορεί να μείνει μόνος του, δεν φοβάται την μοναχικότητα.
Διαφέρει επίσης από την ανωτερότητα στον λόγο.
Όχι τόσο στον τρόπο χειρισμού, όσο στην ποιότητα αυτού.
Δεν θα τον ακούσεις ποτέ να κακολογεί κάποιον, να τον κρίνει, να μιλάει πίσω από την πλάτη του.
Το πιο πιθανό είναι πως αν νιώσει την ανάγκη να πει κάτι για κάποιον, θα το πει στον ίδιο.
Αν και τις περισσότερες φορές είναι τόσο απασχολημένος με άλλα πράγματα, για να ασχοληθεί τις αδυναμίες των άλλων.
Ως επί το πλείστον δεν τον απασχολούν.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν προσωπικότητες που λαμποκοπάνε.
Για αυτό σου λέω πως δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητοι.
Ίσως να διαβάζουν πολλά βιβλία ή ίσως να ταξιδεύουν πολύ.
Το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς δεν μπορεί να τους χαλάσει την ημέρα, επειδή οι ίδιοι δεν το επιτρέπουν.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μάθει να σκέφτονται.
Να λειτουργούν το μυαλό και όχι απλά να το διαθέτουν.
Η σκέψη είναι δύσκολη άλλωστε, για αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι κρίνουν.
Υπάρχουν και οι άλλοι.
Οι κριτές.
Εκείνοι που δεν θέλεις να συναντήσεις στο διάβα σου.
Εκείνοι που πάντα έχουν έναν κακό λόγο για κάποιον, εκείνοι που κρίνουν τις ζωές των άλλων (τις περισσότερες φορές, χωρίς να ξέρουν).
Δεν υπάρχει κάποια δικαιολογία στην συμπεριφορά τους και όμως, είναι μια από τις πιο αποδεκτές συμπεριφορές της κοινωνίας.
Το να κρίνεις τους άλλους έχει γίνει μάλιστα μόδα.
Είναι το πρώτο πράγμα που κάνουν οι κυρίες στις γειτονιές, οι φίλοι όταν βγουν για καφέ, τα περιοδικά, οι τηλεοράσεις και όχι μόνο.
Ο μιμητισμός στα χειρότερά του.
Ο άνθρωπος μαθαίνει από την κούνια του, πως είναι ευκολότερο να κρίνει παρά να σκεφτεί.
Οπότε αυτό κάνει.
Το εύκολο δεν είναι πάντα και το ενάρετο.
Κάποια στιγμή όλοι υποπίπτουμε σε λάθη.
Το θέμα είναι πόσο επιτρέπουμε σε αυτά να μας ελέγχουν και πόσο τελικά ελέγχουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.
Δεν είναι ωραία η ιδέα να είμαστε υποχείρια του κακού μας εαυτού.
Αν είναι να είμαστε υποχείρια κάποιου, ας είμαστε του καλού μας εαυτού.
Όσο οι άνθρωποι καταφέρνουν να αντιστέκονται στο επιβαλλόμενο τόσο η σκέψη θα νικά.
Όσο οι άνθρωποι καταφέρνουν να αποφεύγουν να κρίνουν τους άλλους, τόσο θα φτάνουν πιο κοντά στους ολοκληρωμένους εαυτούς.
Στο ξαναλέω η σκέψη είναι δύσκολη, για αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι κρίνουν.
Εσύ τι κάνεις;
