Όταν είσαι βρέφος, πρέπει να έχεις την αίσθηση ότι είσαι ένα με τη φιγούρα που σε φροντίζει.
Εκεί υπάρχει αίσθημα κτήσης.
Ότι κατέχεσαι από τον άλλον και τον κατέχεις κι εσύ.
Είσαστε ένα.
Αν αυτή η κτητικότητα που υπάρχει στην σχέση έχει φύση φροντίδας, τότε τα πράγματα πάνε καλά.
Την φροντίδα θεωρούμε όλοι ότι την έχουμε.
Όμως δεν είναι φροντίδα να δράς και να σκέφτεσαι με βάση τί θέλεις εσύ.
Επίσης το "νομίζω ότι αυτό θέλει ο άλλος" είναι τελείως λάθος προσέγγιση και δεν έχει σχέση με αυτό που πραγματικά θέλει ο άλλος.
Η έννοια φροντίδα, παρόλο που θεωρείται ακέραια και αμιγής ως προς το περιεχόμενό της, δηλαδή ως έννοια, απέχει πολύ από εκείνο που πραγματικά θέλει ο άλλος.
Βάζεις μέσα και δικά σου πράγματα όταν φροντίζεις τον άλλο (και αυτό είναι καλό) αλλά το ζήτημα είναι αν αυτά που βάζεις εξυπηρετούν εκείνον ή εσένα.
Το να κοιτάξω εσένα, να μοιραστώ για σένα, σημαίνει να προσπαθήσω να σε γνωρίσω.
Αλλιώς δεν γνωρίζω εσένα αλλά βλέπω σε σένα εκείνο που μου λείπει.
Αν λοιπόν είναι κανείς τυχερός και έχει μια πρώτη φιγούρα φροντίδας στον πρώτο χρόνο, που να μπορεί να "δεί" εκείνο που χρειάζεσαι εσύ, τότε στην ενήλικη ζωή, θα διαλέγεις σχετικά σωστά.
Θα "τραβάς" εκείνους/ες που κάτι θα δουν και από σένα και όχι μόνο τον εαυτό τους.
Και τα πράγματα θα είναι σχετικά καλά.
Αν όχι, τότε τα προβλήματα σε περιμένουν.
Χαμηλή αυτοεκτίμηση που την κρύβεις κάνοντας υπερβολές, αυτοκαταστροφικότητα που την χρησιμοποιείς για να τιμωρήσεις τον εαυτό σου που αισθάνεσαι ότι είναι ένοχος, επιθετική στάση απέναντι στην κοινωνία και στις κοντινές σχέσεις, απόσυρση στον εαυτό σου σαν άμυνα στην προοπτική μιας νέας επαφής, κτλ.
Εκεί ψάχνεις δηλαδή τη φιγούρα που σε φρόντισε (σωστό μεν, φυσιολογικό) αλλά μέσα σου έχεις την σχέση σου με αυτή τη φιγούρα που δουλεύει.
Και αυτήν αναπαράγεις.
Είναι ασυνείδητο.
Δεν το ξέρεις.
Έχει περάσει στον ψυχισμό σου και παίζει σαν κασέτα επαναλήψεις.
Πας από τη μια σχέση στην άλλη και κάνεις τα ίδια.
Ύστερα κάνεις κάποια διαλείμματα και νομίζεις ότι βρήκες κάποιο άτομο που είναι ιδανικό.
Αυτό που κάνει κανείς εκεί είναι ότι διαλέγει κάποιον και του προβάλλει αυτό που θα ήθελε να είναι.
Τον βλέπει καλό, φροντιατικό, οικείο, τρυφερό, ενώ ο άλλος δεν είναι έτσι.
Έτσι θέλει όμως να τον βλέπει.
Για να λύσει το πρόβλημα.
Όμως ο άλλος είναι εκεί για να λύσει το δικό του προβλημα που είναι να τον φροντίζουν χωρίς να δίνει τίποτα.
Έχει κι αυτός πρόβλημα.
Κι έτσι συνεχίζεται η αιώνια αναπαραγωγή των πρώτων προβλημάτων στη ζωή.
Ρωτάνε πολλοί αν λύνονται αυτά.
Ρωτάνε πολλοί αν λύνονται αυτά.
Ναι λύνονται.
Σε έναν καλό θεραπευτή, μία φορά την εβδομάδα τουλάχιστον για μερικά χρόνια.
Η θεραπεία είναι ειδική διαδικασία.
Δεν έχει ομοιότητα με τις άλλες μας σχέσεις στη ζωή μας.
Εκεί μελετάμε τον ελεύθερο συνειρμό, την μεταβίβαση (αυτό που συμβαίνει μεταξύ θεραπευτή θεραπευόμενου) και τα όνειρα.
Σκοπός είναι να αναδυθούν τα ασυνείδητα κίνητρα, να τα μάθει ο άλλος.
Όταν γίνει αυτό, με στήριξη, ξαναζεί κανείς χωρίς να το καταλαβαίνει την ζωή του από την αρχή αλλά αυτή τη φορά με "συναισθηματικές επανορθωτικές εμπειρίες" όπως τις ονομάζουμε.
Θέλει υπομονή και δουλειά.
Αλλά η ζωή αλλάζει.
Το ξέρουν όλοι όσοι έχουν κάνει έναν πλήρη, καλό κύκλο θεραπείας.
