..η αγαπη δεν χανεται στη σκονη..εμεις μπορει.
...always remember and never forget what you give is what you get...*
Συγγνώμη που δε σε γνωρίζω αλλά έχω αλλάξει πολύ.
Ποιος είσαι; Δε σε ξέρω.
Δε θυμάμαι να έχουμε γνωριστεί ποτέ. Έρχεσαι από το παρελθόν και μου συστήνεσαι στο παρόν με μια αδικαιολόγητη οικειότητα.
Θράσος.
Λες πως κάποτε ήμασταν ένα σώμα μια ψυχή. Λες πως κάποτε αγαπιόμασταν βαθιά και πως δε γίνεται να μη θυμάμαι.
Κι όμως δε σε ξέρω και θα δεις πως τελικά κι εγώ σου είμαι άγνωστη. Ίσως να ‘χω απλά τη μορφή της παλιάς σου αγάπης, να σου τη θυμίζω λίγο πιο ρυτιδιασμένη και με μαλλιά κάπως χιονισμένα από το χρόνο. Όμως όχι δεν είμαι αυτή που λαχταράς.
Η μοναξιά με έκανε αγρίμι που αλητεύει μοναχό του σε μια άδεια ζωή.
Έγινα ερειπωμένη πόλη που μέσα της τίποτε δε σαλεύει, μήτε φωνή, μήτε κορμί. Δεν είμαι όμως εκείνη που θες.
Όχι γιατί μεγάλωσα, αλλά γιατί ο χρόνος που πέρασε από πάνω μου με άλλαξε. Τι κι αν μου λες ότι τα μάτια δεν αλλάζουν… Δεν Δεν είμαι αυτή που αγάπησες. Δεν είμαι αυτή που τόσο πολύ άργησες να αναζητήσεις.
Τα μάτια μου δε σε κοιτούν με έρωτα όπως σε κοίταζε αυτή που ψάχνεις. Γύρεψε αλλού αυτό το βλέμμα.
Μα ανάθεμα κι αν θα το ξαναβρείς πουθενά. Εκεί που το παράτησες πριν χρόνια πάντως δεν υπάρχει.
Όχι γιατί χαρίστηκε αλλού. Όχι. Σε κανέναν δε δόθηκε. Μόνο σε περίμενε χρόνια μα δε φάνηκες ποτέ και σβήστηκε τ’ αστέρι.
Στέρεψε, στέγνωσε και ξεράθηκε.
Μείνανε μόνο οι ρυτίδες της χρόνιας θλίψης και τα χιονισμένα μαλλιά.
Έχει παγετό βλέπεις μακριά απ’ την αγάπη.
Όχι δε σε ξέρω. Άργησες. Δεν είμαι εγώ αυτή.
Καληνύχτα.
