Ηρεμία! Μία κατάσταση, που υπάρχει μέσα μας, αλλά εμείς την ξέρουμε μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Μέσα μας! Κι εμείς ως ηρεμία ζούμε αποσπασματικά κάποιες στιγμές που δεν έχουμε να κάνουμε κάτι ή σε στιγμές που χαλαρώνουμε από κάποιο μας πρόβλημα.
Μα το ότι είναι μέσα μας, ως κατάσταση, αυτό θα πει πως η ηρεμία είναι όπως το στομάχι μας, όπως η ανάσα μας, δηλαδή όχι αποσπασματικά, αλλά κάθε δευτερόλεπτο.
Όμως εμείς γιατί δεν την έχουμε συναντήσει, τόσο αυτήν, αλλά και τις υπόλοιπες ευλογημένες έννοιες όπως εσωτερική χαρά, εσωτερική ειρήνη, αρμονία, ευημερία για να φτάσουμε στον απόλυτο και τελικό προορισμό να γνωρίσουμε την Αγάπη;
Από την παιδική μας ηλικία λέει ο Ψαλμωδός, μας πολεμούν τα πάθη. Τι θέλει να πει τελικά με αυτό;
Θα πει πως από πολύ μικροί όταν είμαστε, ακόμη και μέσα στην κοιλιά της μαμάς μας, αρχίζουν να ενεργοποιούνται σε μας στοιχεία όπως συναισθήματα, αλλά και υποδομή για τα πάθη μας.
Έτσι καθώς αρχίζουμε την ζωή μας ο καθένας μας ( χωρίς να μπορεί να έχει τον έλεγχο) βιώνει καταστάσεις που τον οδηγούν σε θυμό και ο θυμός αυτός γεννά τα πρώτα μας ξεσπάσματα, δηλαδή ενεργοποιούνται τα πάθη μας.
Έτσι από πολύ μικρή ηλικία αρχίζουν να «χτίζονται» γύρω από την καρδιά μας – την αγνότητά μας δηλαδή τα τείχη τα οποία σταδιακά αρχίζουν να ανεβαίνουν γύρω από την καρδιά μας. Η καρδιά δηλαδή σταδιακά κρύβεται πίσω από τους τοίχους αυτούς.
Μεγαλώνουμε εμείς και μαζί μας μεγαλώνουν και οι τοίχοι αυτοί. Και με οδηγό αυτούς τους τοίχους αρχίζει να «στήνεται» ο χαρακτήρας μας, δηλαδή ο εγωισμός μας. Γιατί ανάλογα τους τοίχους αυτούς, το αυθεντικό μας κομμάτι κρύβεται πίσω από τους τοίχους και εμείς λειτουργούμε σύμφωνα με τις αντιρρήσεις μας, τις αντιδράσεις μας, τα ξεσπάσματά μας.
Όταν πια μεγαλώσουμε έχουμε ήδη αποκτήσει ο καθένας μας χαρακτήρα- συνήθειες και έχουμε εγκλωβιστεί απόλυτα έξω από την αυθεντικότητά μας, δηλαδή την καρδιά.
Κάποιοι από μας αρχίζουν την αναζήτηση Πνευματικού χαρακτήρα, με σκοπό να συναντήσουν την αγάπη και όλα όσα την απαρτίζουν, δηλαδή ηρεμία, ειρήνη, ευημερία κλπ.
Όμως αντί να ασχοληθούμε να αναζητήσουμε πόσοι και ποιοι τοίχοι έχουν κρύψει την καρδιά μας, αρχίζουμε να βάφουμε τους τοίχους αυτούς με άλλο χρώμα. Αν για παράδειγμα μετά από ένα συμβάν θλίψης ο τοίχος μας είναι μαύρος, εμείς με οδηγό κάποιες τεχνικές θα αρχίζουμε να βάφουμε τον τοίχο με άλλο χρώμα. Όπου δεν θα δούμε φυσικά και μεγάλη διαφορά. Η διαφορά θα είναι μόνο στην αρχή, ύστερα πάλι ο τοίχος μας θα γίνει γκρι κι εμείς θα αναζητήσουμε άλλο δάσκαλο για να μας δώσει την λύση που ζητάμε. Και ο δάσκαλος ο καινούργιος, θα μας πει «α το άσπρο δεν είναι καλό χρώμα, θα τον βάψεις μωβ». Εμείς ξεκινάμε τότε με νέες τεχνικές με οδηγό τον νέο μας χρώμα το μωβ. Ο δάσκαλος εναλλακτικά μπορεί να μας πει να βάλουμε και μερικές γλαστρούλες με λουλούδια για να λαμβάνουμε και άρωμα παράλληλα για καλύτερα αποτελέσματα. Και πάλι μετά από καιρό βρισκόμαστε στον ίδιο παρανομαστή.
Η ζωή περνά και τα προβλήματα στο ύψος τους κι εμείς έχουμε αλλάξει τους τοίχους μας πόσα χρώματα. Για το κάθε χρώμα έχουμε και ανάλογο πτυχίο στον τοίχο του σπιτιού μας, για να μας υπενθυμίζει τις τεχνικές. Εμείς φτάνουμε σε ένα σημείο να ανακατεύουμε τις τεχνικές, μήπως και με συνδυασμό χρωμάτων βρούμε την λύση. Κι όμως αντί για λύση συναντάμε με επιτυχία την λύπη, η οποία πια έρχεται με πολύ φόρα επάνω μας και νιώθουμε τεράστια κατάπτωση.
Η λύση είναι να αναζητήσουμε τους τοίχους, θυμό, άγχος, φόβο, σκέψεις, πάθη και να αρχίσουμε να τα «βλέπουμε» και να αποφασίσουμε ότι αυτοί οι τοίχοι είναι που μας κρύβουν την καρδιά μας και μας έχουν οδηγήσει σε τόσες απώλειες.
Κάθε ένας από αυτούς τους τοίχους έχει μεγαλώσει μαζί με μας και έτσι η καρδιά μας είναι κρυμμένη πίσω από αυτά τα τείχη.
Άρα όλα μας τα χρόνια ζούμε έξω από την καρδιά μας. Γι’ αυτό όλοι οι Άγιοι Πατέρες θεωρούν μεγάλο αγώνα το να φτάσουμε στην καρδιά μας κι εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι λένε. Γι’ αυτό το να φτάσουμε στην καρδιά μας είναι ένα κομμάτι επίπονο, χωρίς τον Θεό. Γιατί μόνοι μας θα γκρεμίζουμε από την μία και θα χτίζεται από την άλλη. Μόνο ο Θεός μπορεί να αφαιρέσει απόλυτα και ολοκληρωτικά τους τοίχους αυτούς, με τρόπο τέτοιο που να μην μείνει ούτε ένα ψεγάδι. Ο τρόπος είναι η αναγνώριση του τοίχου, στη συνέχεια η αναζήτηση του τι έχουμε πράξει – σκεφτεί- νιώσει εξαιτίας του τοίχου και μετά η επιλογή να απαλλαγούμε από τον τοίχο αυτόν. Οδηγός μας η μετάνοια. Και όσο πιο αληθινή μας είναι η μετάνοια τόσο αυτά τα τείχη φεύγουν. Και έρχεται η στιγμή που ανοίγει η θύρα της καρδιάς μας από μέσα. Την θύρα αυτή την ανοίγει ο ίδιος ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, καθώς μέσα στην καρδιά μας κατοικεί Εκείνος.
Οπότε παράλληλα με τις προσευχές μας ή τις μελέτες μας χρειάζεται και η διάθεσή μας να αναζητήσουμε πόσα τείχη έχουμε τα οποία μας έχουν κλείσει την ηρεμία, την χαρά, την ευτυχία κλπ, δηλαδή καρποί που υπάρχουν μέσα στην καρδιά μας. Και όταν αυτοί οι καρποί βγουν στην επιφάνεια τότε η ζωή μας αλλάζει εσωτερικά και πρακτικά.
