Άνθρωποι και ποντίκια
Όλοι έχουμε τουλάχιστον μία κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Είναι μία εγγενής εντροπική ιδιότητα όλων των όντων, η ροπή προς την φθορά και την αταξία, η ροπή προς την παρακμή.
Υπάρχουν άνθρωποι που το παλεύουν. Φωτεινά παραδείγματα που προσπαθούν να παράγουν περισσότερα από αυτά που καταναλώνουν, είναι οι άνθρωποι που κάνουν τη ζωή να μοιάζει πιο όμορφη. Όμως και εκείνοι παλεύουν με την δικιά τους προσωπική κατρακύλα. Κάθε μέρα ξιφομαχούν με τους δαίμονές τους, και κάθε μέρα είναι μια μικρή νίκη για όλους.
Με τους υπόλοιπους τι γίνεται; Είναι άνθρωποι ή ποντίκια;
Υπάρχουν φορές που νιώθεις ότι έχεις φτάσει στο ναδίρ της προσωπικής σου ηθικής κι έχεις καταπατήσει με σειρά όλους σου τους κανόνες. Υπάρχουν φορές που νιώθεις ότι είσαι απλά ένα κακομαθημένο παιδί, δεν αντέχεις το βάρος της ύπαρξής σου, δεν αντέχεις το δώρο της μάνας σου όταν σε ξεπροβόδιζε από την ασφαλή της μήτρα στον κόσμο, κι έτσι ζεις στον αυτόματο με ότι προστάζουν τα μνημίδιά σου και τα βιολογικά σου κουμπιά που πατάς και σου πατάνε.
Η κατρακύλα σου σε έφερε εδώ και τώρα στέκεσαι γυμνός μπροστά στις σκέψεις σου με δικαστή τον ίδιο σου τον Εαυτό, τον χτυποκάρδιό σου. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια και είναι σαν να βλέπεις τον κόσμο για πρώτη φορά. Πως διάολο βρέθηκες εδώ πέρα; Ποιος είσαι;
Σκέφτεσαι πως σίγουρα δεν μπορεί να είσαι αυτό …το πράγμα, αυτό το κατασκεύασμα συμπεριφορών, αυτό το αυτόματο που σιχαίνεσαι να βλέπεις. Όλοι οι φόβοι σου μαζεμένοι στην παρεγκεφαλίδα να πάλλονται και να ουρλιάζουν, κι εσύ απλά να υπακούς στις τυχαίες εντολές που ο κόσμος σε προγραμμάτισε προσπαθώντας να βρεις το τυρί στο λαβύρινθο.
Όμως ακόμα κι αν βρεις το τυρί, εξακολουθείς να είσαι ποντίκι. Ας το σκεφτούμε λίγο αυτό.
Νομίζεις ότι είσαι εδώ για να κάνεις τα πράγματα που σου υπαγορεύει η ηλικία σου, η δουλειά σου, το φύλο σου, η θέση σου; Νομίζεις ότι θα έπρεπε να είσαι το τέλειο ανδρείκελο, το γεμάτο τύψεις αν δεν υπακούσει ή τα σκατώσει; Ποια είναι η δικιά σου κατρακύλα; Το ότι απομακρύνθηκες πολύ από το τυρί;
Ας βγάλουμε τα παπούτσια του εγωκεντρισμού σου. Άσε τα πόδια της ύπαρξής σου να ξεκουραστούν για λίγο. Ξάπλωσε, κοίτα την απειρία του ουρανού και άστο να σου χαϊδέψει τη σκέψη. Ποιος είσαι ή καλύτερα, τι είσαι;
Είσαι ένας μικρός, φαινομενικά αυτόνομος πολύπλοκος οργανισμός μαζί με τρισεκατομμύρια άλλους (όμοιους ή όχι) οργανισμούς, πάνω σε έναν πλανήτη που τον λένε Γη. Αυτός ο πλανήτης γυρίζει μαζί με άλλους επτά (μικρότερους ή πολύ μεγαλύτερους) πλανήτες γύρω από ένα αστέρι που το λένε Ήλιο. Χιλιάδες εκατομμυρίων τέτοια αστέρια με αντίστοιχους πολυάριθμους πλανήτες τριγύρω τους, απαρτίζουν τον γαλαξία μας τον επονομαζόμενο «Milky Way».
Τελειώσαμε εδώ; Όχι βέβαια, γιατί δεν υπάρχει μόνο ένα γαλαξίας, αλλά εκατομμύρια τέτοιοι τερατώδεις χωροχρόνοι που απαρτίζουν συστοιχίες γαλαξιών, μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο μάτι και δέος.
Είμαστε πιο μικροί και από το τίποτα, κι όμως τα μόρια μας συνδέονται με το πιο μακρινό αστέρι, αφού ήταν εκεί τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης που δημιούργησε αυτό το σύμπαν.
Τα ηλεκτρόνια γυρίζουν γύρω από τα πρωτόνια ακριβώς όπως οι πλανήτες γύρω από τους ήλιους τους και αυτά τα μικρά «ηλιακά» συστήματα είναι που απαρτίζουν το σώμα μας. Είμαστε πιο μικροί κι από το μηδέν, κι όμως μέσα μας κουβαλάμε το σύμπαν και ένα κομματάκι από το άπειρο.
Για αυτό σου λέω. Μη σε νοιάζει το τυρί. Δεν λέω ότι πρέπει να παραιτηθείς εντελώς από αυτό. Οι οργανισμοί πρέπει να τρώνε είτε είναι ποντίκια, είτε άνθρωποι. Όμως αυτό που πραγματικά θα σε διαχωρίσει είναι ο τρόπος που βλέπεις. Ο τρόπος που κοιτάς, που ακούς, που αισθάνεσαι. Ο τρόπος που σκέφτεσαι.
Αν περνάς μια τέτοια περίοδο παρακμής και κατρακύλας, σκέψου αυτό. Δεν είναι η κατρακύλα που φταίει. Εσύ ο ίδιος κατρακυλάς.
Μπορείς να σηκωθείς τώρα και να ξαναφορέσεις τα παπούτσια σου, αν θέλεις. Αλλά πρέπει να πάρεις μια απόφαση.
Είσαι άνθρωπος ή ποντίκι;
