| Οι διαδρομές ζωής των ηλεκτρονίων και οι διαδρομές ζωής των ανθρώπων |
Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι περισσότεροι θεωρητικοί φυσικοί προσπαθούσαν για μια μαθηματική περιγραφή, σύμφωνη με την φυσική λογική, των πιο μικροσκοπικών χαρακτηριστικών της παρατηρούμενης πραγματικότητας.
Για παράδειγμα, ο Niels Bohr εξήγησε τις ιδιότητες του φωτός που εκπέμπεται από θερμά άτομα του υδρογόνου.
Ο Louis de Broglie, το 1923, διατύπωσε την θεωρία του δυαδισμού της ύλης, δηλαδή την σωματιδιακή και κυματική φύση της, στηριγμένος στην ειδική θεωρία της σχετικότητας του Einstein. Εφ’ όσον η σχέση E=m.c2 συσχετίζει την μάζα με την ενέργεια και η ενέργεια συνδέθηκε με την συχνότητα των κυμάτων, με τον συνδυασμό αυτών των δύο, η μάζα πρέπει να έχει την δική της κυματική φύση. Μάλιστα ο Louis de Broglie μέτρησε και το μήκος κύματος της ύλης, το οποίο είναι ανάλογο προς την σταθερά του Planck. Επειδή η σταθερά αυτή έχει πολύ μικρή τιμή αποκρύπτονται οι κυματικές ιδιότητες της ύλης στον καθημερινό μας κόσμο.
Σύμφωνα με τα παραπάνω το ηλεκτρόνιο, το οποίο θεωρείται στοιχειώδες σωματίδιο του ατόμου, εμφανίζει και κυματικό χαρακτήρα.
Πραγματικά αυτό αποδείχθηκε πειραματικά με την εξής διάταξη: Δέσμη ηλεκτρονίων προσπίπτει σε ένα πέτασμα το οποίο φέρει δύο σχισμές σε μια ορισμένη απόσταση μεταξύ τους. Παρατηρήθηκε πίσω από το πέτασμα φαινόμενο συμβολής με την δημιουργία κροσσών συμβολής, ιδιότητα που έχουν τα κύματα.
Προς την κατεύθυνση της ερμηνείας αυτού του φαινομένου κινήθηκε ο Born, ο οποίος υποστήριξε ότι το κύμα ηλεκτρονίου πρέπει να ερμηνευτεί από την σκοπιά των πιθανοτήτων. Ένα ηλεκτρόνιο έχει συγκεκριμένη πιθανότητα εντοπισμού σε κάποια θέση. Μετά από λίγο ο Erwin Schrödinger
όρισε μια εξίσωση που καθορίζει το σχήμα και την εξελικτική πορεία των κυμάτων πιθανότητας ή όπως το γνωρίζουν πολλοί των κυματοσυναρτήσεων. Σύντομα η εξίσωση αυτή έδωσε απρόσμενα ακριβείς προβλέψεις.
Η θεωρία της κβαντομηχανικής εξηγεί ότι το Σύμπαν εξελίσσεται σύμφωνα με μια ακριβή μαθηματική διατύπωση, αλλά αυτό το πλαίσιο καθορίζει μόνο την πιθανότητα να συμβεί μια οποιαδήποτε κατάσταση στο μέλλον.
Εδώ όμως προκύπτουν κάποια βασικά ερωτήματα:
1) Πώς επιλέγει ένα σωματίδιο ποιες απ’ όλες τις πιθανές μελλοντικές καταστάσεις του θα ακολουθήσει;
2) Επιλέγει κάποια;
3) Μήπως διακλαδίζεται για να ζήσει όλες τις πιθανές μελλοντικές καταστάσεις σ' έναν όλο και μεγαλύτερο χώρο από παράλληλα Σύμπαντα;
Αυτό που προβληματίζει περισσότερο, και γι' αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι το αν προσπίπτει στις δύο σχισμές ένα μόνο ηλεκτρόνιο. Τότε εμείς πιστεύουμε ότι το ηλεκτρόνιο θα επιλέξει και θα περάσει από την μια σχισμή.
Ο Feynman το βλέπει κάπως διαφορετικά. Θεωρεί ότι το κάθε ηλεκτρόνιο περνάει στην πραγματικότητα και από τις δύο σχισμές. Εμείς θα κραυγάσουμε: Αδύνατον!
Κι όμως αυτός πιστεύει ότι το κάθε ηλεκτρόνιο διανύει όλες τις δυνατές τροχιές ταυτόχρονα.
Μας λέει χαρακτηριστικά, στο βιβλίο του Μπράιαν Γκρίν "Το κομψό σύμπαν": "Το ηλεκτρόνιο περνάει όμορφα και ήσυχα από την αριστερή σχισμή. Ταυτόχρονα, περνάει όμορφα και ήσυχα από την δεξιά σχισμή. Κατευθύνεται προς την αριστερή σχισμή, αλλά ξαφνικά αλλάζει πορεία προς τα δεξιά. Αμφιταλαντεύεται πέρα-δώθε και τελικά περνάει από την αριστερή σχισμή. Κάνει ένα μακρινό ταξίδι μέχρι τον γαλαξία της Ανδρομέδας, επιστρέφει και περνάει από την αριστερή σχισμή".
"Ρουφάει" ταυτόχρονα με απληστία κάθε δυνατή διαδρομή που συνδέει την θέση της εκκίνησης με τον τελικό του προορισμό.
Ο Feynman απέδειξε ότι μπορούσε να αποδώσει έναν αριθμό στην κάθε μια από τις διαδρομές αυτές έτσι, ώστε ο συνδυασμός του μέσου όρου τους να δίνει το ίδιο πιθανοθεωρητικό αποτέλεσμα με αυτό που υπολογίζουμε σύμφωνα με την θεωρία των κυματοσυναρτήσεων.
Η πιθανότητα, λοιπόν, να βρεθεί το ηλεκτρόνιο, ως σωματίδιο, σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο προκύπτει από τον συνδυασμό όλων των διαδρομών τις οποίες μπορεί να ακολουθήσει για να φτάσει εκεί. Αυτή η μέθοδος στην κβαντομηχανική είναι γνωστή ως μέθοδος «αθροιστικών διαδρομών».
Η πιθανή αντίρρησή μας φαίνεται λογική και βάσιμη, αλλά η κβαντομηχανική - η φυσική του κόσμου μας - απαιτεί να παραμερίζουμε τέτοιες αντιλήψεις. Χρειάζεται να αφήνουμε την φύση να μας φανερώνει τι είναι λογικό και τι όχι.
Ενώ στον υποατομικό κόσμο συμβαίνουν αυτά τα οποία εμείς θεωρούμε "παράλογα", στον μακρόκοσμο φαίνεται να συναντάμε τα γνωστά φαινόμενα της καθημερινής μας εμπειρίας. Εκεί φαίνεται ότι όλες οι διαδρομές, εκτός από μια, αλληλο-εξουδετερώνονται όταν συνδυαστούν κατάλληλα.
Πρακτικά, από τις άπειρες δυνατές διαδρομές, μόνο μια φαίνεται ότι έχει σημασία όσον αφορά την κίνηση ενός αντικειμένου.
Αυτό άραγε αποτελεί εξαίρεση του νόμου ή δείχνει μια διαφορετική εφαρμογή του στις μεγαλύτερες κλίμακες;
Ας προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε τον νόμο αυτόν που ακολουθούν τα ηλεκτρόνια του παραδείγματός μας στους ανθρώπους, κατά την πορεία τους στην γήινη ζωή. Αυτό θα το επιχειρήσουμε μέσα στα πλαίσια της αναλογίας. Ανάλογα σημαίνει όχι το ίδιο, αλλά με τρόπο τέτοιο που να δείχνει τον ίδιο νόμο ως μια εφαρμογή του.
Βλέπουμε τους ανθρώπους ως άτομα, να διαγράφουν ο καθένας την δική του διαφορετική διαδρομή ζωής, ώστε από την εκκίνησή τους να φτάσουν στον στόχο τους. Όποιον στόχο θέτει ο καθένας τους. Αυτή η διαφορετική διαδρομή πραγματοποιείται με τις επιλογές που αποφασίζει "ελεύθερα" το άτομο, όπως νομίζει ότι ικανοποιεί την προσέγγιση και τελικά την άφιξη στον σκοπό του.
Ο συνδυασμός και η συνισταμένη όλων των πιθανών διαδρομών των ατόμων, που συγκροτούν ένα σύνολο, δίνει υπόσταση στην διαδρομή του συνόλου. Αυτό το σύνολο μπορεί να είναι ένα ζευγάρι, μια οικογένεια, μια πόλη, μια περιοχή, μια χώρα, ένας πλανήτης, ένα ηλιακό σύστημα κ.λπ., ένας ολόκληρος Κόσμος.
Θα μπορούσαμε να δούμε τον 'Ανθρωπο ως μια Οντότητα, η οποία διακλαδίζεται μέσω και δια των ατόμων και διανύει όλες τις δυνατές διαδρομές της γήινης ζωής. 'Ετσι αποκτά την εμπειρία εκείνη, ως συνισταμένη των εμπειριών του κάθε ατόμου, η οποία απαρτίζεται από την βίωση όλων των ποιοτήτων που εκδηλώνονται μέσα στον Κόσμο μας.
Αφήνουμε για μια άλλη φορά τις παράλληλες διαδρομές ζωής σε πολλαπλά, παράλληλα Σύμπαντα.
Φαίνεται ότι είναι αδύνατον οι διαδρομές ζωής που επιλέγονται από τα διαφορετικά άτομα να είναι ίδιες και ταυτόσημες.
'Ετσι το κάθε άτομο έχει την αξία του και την ανεπανάληπτη συμμετοχή του στην συλλογική εμπειρία του Ανθρώπου. Το κατά πόσο η συμμετοχή αυτή είναι θετική ή αρνητική είναι ένα άλλο τεράστιο θέμα. Πάντως είναι μια μετρήσιμη συμμετοχή και συμβάλλει με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο στην εξελικτική πορεία του Ανθρώπου.
Αυτές οι διαδρομές ζωής των ανθρώπων με την συμβολή τους, καθορίζουν την συνειδητότητα του Ανθρώπου. Οι κροσσοί συμβολής αποτελούνται από φωτεινές και σκοτεινές περιοχές.
'Ετσι είναι τα πράγματα στον Κόσμο μας.
Κάποτε όμως θα γίνουν όλα Φώς!
Σταμάτης Τσαχάλης
