Αυτοί που ζούνε την γνώση δεν έχουνε ανάγκη να το αποδείξουν, να το διαφημίσουν, να «δειχθούν». Αυτός που θέλει να δειχτεί, να το αποδείξει είναι το πολλαπλό εγώ, τα ψυχικά επιπρόσθετα ή συναθροίσματα που ο άνθρωπος φέρει μέσα στον ψυχισμό του και τίποτα πραγματικά δεν γνωρίζει γι’ αυτά.
Η ΓΝΩΣΗ είναι η ΕΜΠΕΙΡΙΑ, είναι το ΒΙΩΜΑ, είναι η ΠΕΙΡΑ και ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ. Δεν είναι λόγια και άλλα λόγια, τα οποία προέρχονται από τις θεωρίες και παραμένουν θεωρίες. Με τις θεωρίες έχουν γεμίζει σελίδες βιβλίων, και ολόκληρες βιβλιοθήκες αλλά η ανθρωπότητα δεν φαίνεται να επωφελήθηκε, δεν φαίνεται να ξύπνησε παρά να συνέχισε να λατρεύει τυφλά δόγματα.
Δόγμα μπορεί να είναι πολλά πράγματα. Το πιο ισχυρό δόγμα -χρησιμοποιώντας την λέξη εδώ με την αρνητική της χροιά, αυτή του δογματισμού- είναι το δόγμα της προσήλωσης στις εγωϊκές ιδέες που έχει κάποιος, στις πεποιθήσεις του, στο φιλοσοφικό μοντέλο που έχει για να στηρίζεται σε αυτόν τον κόσμο.
Αλλά η Γνώση δεν είναι ένα φιλοσοφικό μοντέλο που περιορίζεται μόνο στο διανοητικό κομμάτι και τον περιορισμένο νοητικό κόσμο. Η Γνώση είναι το βίωμα ανώτερων πραγματικοτήτων μέσα από το όχημα της Συνείδησης. Εάν η τελευταία δεν επαναστατήσει μπορεί να κοιμάται μέσα σε οποιαδήποτε θεωρία όσο και Επαναστατική και αυτή φαντάζει.
Η Γνώση είναι βίωμα, είναι πράξεις και γεγονότα. Όσο όμορφα και να μιλάει ή να γράφει κανείς δεν έχει σημασία γιατί αυτά δεν δείχνουν τον πραγματικό του χαρακτήρα. Ο πραγματικός χαρακτήρας φαίνεται από την δύναμη της ψυχής που έχει κάποιος και όχι από τα λόγια που λέει. Γιατί άλλα μπορεί να λέει και άλλα να κάνει, με τον ίδιο τρόπο που αλλιώς μπορεί να φαίνεται και αλλιώς μπορεί να είναι. Οι αισθήσεις μας και ο νους μας μας εξαπατούν γιατί η υποκειμενική αντίληψή μας στηρίζεται στις παρελθούσες εμπειρίες μας οι οποίες έχουν χτίσει τις πεποιθήσεις μας, τα πιστεύω μας, που στις περισσότερες των περιπτώσεων απέχουν από την πραγματικότητα. Γι’ αυτό είπε ο Ιησούς ο Χριστός «από τις πράξεις τους θα τους γνωρίσεις». Και ποιες είναι αυτές οι πράξεις; Είναι πράξεις συγχώρεσης, είναι πράξεις αγάπης, κατανόησης, αλτρουϊσμού, φιλανθρωπίας, συμπόνιας, ελεημοσύνης.
Είναι οι πράξεις που ο άνθρωπος δεν δρα με το εγωϊστικό του συμφέρον προσπαθώντας να επιβάλλει στους άλλους αυτό που πιστεύει αυτός.
Ένας άνθρωπος μπορεί να έχει πολλές εσφαλμένες ιδέες για το τι είναι καλύτερο για τους άλλους. Υπάρχουν στον κόσμο πολλοί αυτόκλητοι Σωτήρες που θέλουν να μας σώσουν από τα δεινά μας χωρίς καν να τους έχει ζητηθεί.
Είναι ναι μεν πολύ χρήσιμο για όποιον εργάζεται πάνω στον εαυτό του να του υποδεικνύουν τα ελαττώματά του. Πραγματικά για έναν άνθρωπο ο οποίος αποζητά την Σοφία και θέλει να τελειώνει με τον εγωϊσμό του όλοι του οι εχθροί του είναι οι καλύτεροι φίλοι του, και φίλοι του είναι πραγματικά αυτοί που του υποδεικνύουν τα ελαττώματά του, πάντα με αγάπη και χωρίς το αίσθημα του ανταγωνισμού ή της σύγκρισης. Πραγματικά είναι δέντρο γεμάτο με καρπούς αυτός που εργάζεται πάνω στον εαυτό του.
Αυτοί οι καρποί είναι τα αποτελέσματα των πράξεών του, των συλλογισμών του, των διαλογισμών του, της ανιδιοτελούς θυσίας του για τους άλλους και για το θείο σχέδιο.
Ένας άνθρωπος που βαδίζει προς την θεϊκότητα έλκει προς αυτόν δυνάμεις ομορφιάς, καλοσύνης, αγάπης, αγιότητας, θεϊκής θαλπωρής. Αυτή η ζεστασιά των αγγελικών φτερών αναδύεται στο άρωμά του όλο και πιο έντονα, αναβλύζει από τους λόγους του, διακρίνεται στο βάδισμά του, στο χαμόγελό του, στις απλοϊκές σκέψεις του. Δεν εκφέρει παρά λόγια αρμονίας και χαράς, και όταν ανακαλύπτει τα ελαττώματά του απλά αποσύρεται στους συλλογισμούς και δουλεύει σκληρά για να διαλύσει ότι έχει εναπομείνει στον ψυχισμό του από μια κατώτερη φύση του παρελθόντος.
Ο άνθρωπος όμως που δρα εγωϊκά, εκείνος που ξεχνά την θεϊκή του καταγωγή και τον Ουράνιο του Πατέρα, είναι βυθισμένος μέσα στα σκοτάδια των περίπλοκων συνειρμών, ο νους του τον βασανίζει μέρα νύχτα με χιλιάδες σκέψεις, το ηλιακό του πλέγμα έχει ένα μόνιμο σφίξιμο, τα νεύρα του είναι τεταμένα και οι μυς του δύσκαμπτοι, από το πρόσωπό του λείπει η φωτεινότητα της ζωντάνιας που δίνει το πνεύμα, τα μάτια του δεν είναι καθαρά. Τι άρωμα άραγε έχει ο θυμός, η ζήλια, η εκδίκηση, η υπερηφάνεια, η ματαιοδοξία, η αυτολύπηση; Το ένα εγώ διαδέχεται το άλλο, και η φωνή της Συνείδησης που εκλιπαρεί τον άνθρωπο για λίγο ΦΩΣ χάνεται πίσω από τα σκοτάδια.
Δεν θέλουμε να κρίνουμε κανέναν, αλλά οφείλουμε να διακρίνουμε, να ξεχωρίζουμε την Ήρα από το στάρι, το μαύρο από το άσπρο ή με πιο ουσιαστικά λόγια αυτό που μας πάει πιο κοντά στο Πνεύμα από αυτό που μας απομακρύνει από το Πνεύμα, από τον Εσώτερο, από το Είναι.
Η Διάκριση είναι σημαντική στον δρόμο. Οφείλουμε να γνωρίζουμε που βρισκόμαστε -εσωτερικά- σε κάθε στιγμή και αυτό γίνεται μέσω της αυτοεξέτασης. Πως αισθανόμαστε, τι βιώνουμε συναισθηματικά και νοητικά; Τι νιώθουμε μέσα στην καρδιά μας;
Η Επιστήμη της Γνώσης, δεν είναι μια θεωρία, αλλά μια υπαρκτή πραγματικότητα που μας οδηγεί στην Εξερεύνηση του Εσωτερικού μας Σύμπαντος. Αλλά γι’ αυτό την Γνώση που είναι ουσιαστικά η Αυτογνωσία χρειάζεται η ΑΥΤΟ-παρατήρηση.
Εμείς δεν γνωρίζουμε πώς να αυτοπαρατηρούμαστε. Αλλά τουναντίον είμαστε ειδικοί στην ΕΤΕΡΟ-παρατήρηση.
Αν θέλουμε να αυτογνωριστούμε και να αυτοανακαλυφτούμε ώστε να αυτοτελειοποιηθούμε βγάζοντας από μέσα μας όλα αυτά τα σκοτεινά στοιχεία που ο ψυχισμός μας έχει οφείλουμε να αυτοπαρατηρηθούμε. Όπως ο επιστήμονας που επισταμένα παρατηρεί το αντικείμενο της έρευνάς του να διερευνήσουμε και μελετήσουμε όλους τους τομείς του ψυχισμού μας και της ανθρώπινης μηχανής μας κομμάτι κομμάτι, ενδελεχώς και σχολαστικά, με υπομονή και επιμονή, και άπειρη θέληση, ασταμάτητα.
Ποιες είναι οι ποιότητες της ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ. Εδώ θα μας χρησίμευε η μελέτη του Γκουρτζίεφ και του μαθητή του Ουσπένσκυ, θα μας χρησίμευε ο Δάσκαλος Σαμαέλ, θα μας χρησίμευαν επίσης οι ανατολίτες Δάσκαλοι, και ένας Σωκράτης με την διαλεκτική του.
Αλλά όπως δεν μας ενδιαφέρει να μακρηγορούμε και να κωλυσιεργούμε καθότι η πράξη είναι αυτή που έχει αξία και μας ενδιαφέρει επί του παρόντος δεν θα χαλάσουμε τον χρόνο μας στις θεωρίες, αλλά μας ενδιαφέρει να ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΘΟΥΜΕ εδώ και ΤΩΡΑ.
Αυτό το αρνητικό συναίσθημα που έχω για τον τάδε από πού πηγάζει; Πότε αναβλύζει; Υπό ποιες συνθήκες; Τι σκέψεις αναβλύζουν λόγω αυτού; Τι σκεπτομορφές δημιουργεί; Ποια είναι η γνώμη μου (δηλ. πεποιθήσεις) πάνω στο άτομο αυτό; Πως τις σχημάτισα; Γιατί τις σχημάτισα;
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι άλλοι είναι ο καθρέπτης μας, και αυτό που κρίνουμε είναι αυτό που προβάλλουμε σε αυτούς και πολύ φυσιολογικά αποφεύγουμε να δούμε.
Και αποφεύγουμε να δούμε, πιο συγκεκριμένα δεν είναι επειδή συνειδητά υπεκφεύγουμε, αλλά μάλλον μας διαφεύγει, αγνοούμε την ύπαρξή του, όπως το ψάρι αγνοεί ότι κολυμπάει μέσα στο νερό, ή εμείς στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας δεν παρατηρούμε τον αέρα που μας περικλείει ή αναπνέουμε ή την (συνειδητή) αίσθηση του σώματός μας κλπ.
Βρίσκοντας όλες αυτές τις αιτίες, θα ανακαλύψουμε που στηρίζονται όλα αυτά τα ψυχολογικά στοιχεία που φέρουμε μέσα μας, τα οποία οφείλουμε να εξετάσουμε υπό το ΦΩΣ της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ.
Χωρίς το ΦΩΣ της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ η αυτοπαρατήρηση είναι μάταια, δεν έχει αξία. Διότι μέσω μιας υποσυνείδητης ή ασυνείδητης διαδικασίας ο άνθρωπος δεν ξυπνά από το όνειρο. Συνεχίζει σαν σε όνειρο και μέσα σε αυτό νομίζει πως κάνει κάτι, νομίζει πως ξυπνάει, νομίζει πως αυτοπαρατηρεί. Αλλά αυτός που ξυπνάει παρατηρεί πέρα από τα φαινόμενα και μέσα στο αδιόρατο.
Το ΦΩΣ της Συνείδησης κατακτάτε όταν εμείς σταματάμε να χάνουμε τις πολύτιμες ενέργειές μας, όταν τις μετατρέπουμε, και πολύ σημαντικό όταν αποζητούμε την ίδια την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ για να την ανακαλύψουμε και να την ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ.
Ποιος όμως είναι αυτός που ανακαλύπτει την Συνείδηση, πέρα από την ίδια την Συνείδηση; Οφείλουμε να αναρωτηθούμε. Αν το κάνουμε έτσι θα δούμε ότι ο νους αδυνατεί να δώσει μια απάντηση. Η απάντηση ουσιαστικά είναι η Αίσθηση, η ΑΙΣΘΑΝΤΙΚΟΤΗΤΑ που η ίδια η Συνείδηση έχει.
Όταν η Συνείδηση έλθει στην αίσθηση της ίδιας της της ύπαρξης τότε μεταβάλλεται σε ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Αυτό σημαίνει ότι ενεργοποιείται, ότι ξυπνάει ως προς τον εαυτό της.
Για εμάς μπορεί να μοιάζει δύσκολο ή ακατανόητο, και γι’ αυτό πρέπει να ξεκινάμε σταδιακά την αναζήτηση μας προς τα μέσα, την ΕΝΔΟ-ΣΤΡΟΦΗ. Μπορούμε να βάλουμε την προσοχή μας σε πολλά σημεία, π.χ. στις αισθήσεις και τον αισθανόμενο κόσμο, στις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας ή το σώμα μας. Αλλά είναι πολύ χρήσιμο να στρέψουμε την ΠΡΟΣΟΧΗ μας στην πηγή της ίδιας της ΠΡΟΣΟΧΗΣ…
Από πού πηγάζει αυτή η ΠΡΟΣΟΧΗ; Ας μην δώσουμε μια απάντηση αλλά ας δούμε με τα εσωτερικά μάτια, χωρίς τα σχόλια του νου. Ας νιώσουμε με την εσωτερική αίσθηση χωρίς την ερμηνεία που ο νους κάνει, ώστε η εμπειρία μας να είναι καθαρή.
Τα αισθήματα ωραιότητας, καλοσύνης, ομορφιάς, αγάπης, φωτός, κατανόησης πηγάζουν από εκεί, από του ΟΥΣΙΩΔΕΣ, το ΦΩΤΕΙΝΟ ΠΕΔΙΟ μέσα μας.
Πάμε να το κάνουμε, ΤΩΡΑ...
Ας μην ενδίδουμε σε αυτές τις σκοτεινές δυνάμεις, σε αυτά τα δηλητηριώδης φίδια των αρνητικών συναισθημάτων που κινούνται στα σπλάχνα μας, αυτές είναι οι εγωϊκές δυνάμεις, ζωντανά κομμάτια του κατώτερου ψυχισμού μας, αποκρυσταλλώσεις των πιο βάρβαρων και σκοτεινών ενστίκτων μας.
Ας μένουμε στο ΦΩΣ της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ και από εκεί είναι που κάποιος πρέπει να προχωράει.
Να αφήνουμε μακριά από μας την ζήλια, τον θυμό, τον φόβο, την πίκρα, την εκδίκηση, τον φθόνο, την κακία, το μίσος, την απληστία, την αλαζονεία κλπ. που ΟΛΑ αυτά μαζί παίρνουν την φοβερή μορφή του δράκοντα που φυλάει το Χρυσόμαλλο Δέρας.
Με Χάρη και Ανδρεία οφείλουμε να νικήσουμε τον Δράκοντα τον Σκοταδιών. Το ΦΩΣ της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ μας φωτίζει, μας καθοδηγεί.
via
