Τυχαίο; Εξαρτάται πως ορίζει κανείς την έννοια του τυχαίου.
Κάποιος θα έλεγε ότι είναι αυτές οι συμπτώσεις που αναθεωρώντας τες από απόσταση, απορείς, μα ήταν τυχαίο ή τελικά ήταν για να γίνει;
Ή μήπως είμαι εγώ που έδωσα νόημα –θετικό ή αρνητικό– σ' ένα τυχαίο γεγονός;
Ίσως όλα αυτά μαζί τελικά. Στραγγίζεις το μυαλό σου, πονάνε τα μάτια σου από τη σκέψη φτιάχνοντας υποθετικά σενάρια γεμισμένα με ”αν ” και ”μήπως (δεν) έπρεπε”, σφίγγεται η καρδιά σου μόνο με αυτόν τον συλλογισμό αλλά δυστυχώς όσο και να δουλεύουν στο φουλ τα γρανάζια της σκέψης, είναι μάταιο.
Εδώ θα γίνω λίγο αριστοτελική σε μια προσπάθεια να τεκμηριώσω την πρόταση που προηγήθηκε.
Γιατί είναι δηλαδή μάταιο να σε εισάγεις σε τέτοια, σχεδόν μαζοχιστική, διαδικασία;
Αφενός διότι ο κάθε ζωντανός οργανισμός έχει ένα δυναμικό, κάθε άνθρωπος γεννιέται με τα δικά του προγνωστικά… Και κάθε οργανισμός διέπεται από μια τελεολογική φυσιολογία.
Έμφυτες δυνατότητες οι οποίες αν αξιοποιηθούν στο έπακρο οδηγούν τον εκάστοτε οργανισμό στην αυτοπραγμάτωση, στην εύρεση ενός απόλυτα προσωπικού νοήματος ύπαρξης, λειτουργίας και κατ’ επέκταση ευτυχίας.
Εδώ κάπου λοιπόν μπαίνει ο νομοτελειακός χαρακτήρας των πραγμάτων και των πλασμάτων.
Γίνεσαι αυτό που είσαι.
Ακόμα και αν κάπου στην πορεία ξεχαστείς και προσκολλήσεις κάπου παραπάνω από το υποτιθέμενο, αργά ή γρήγορα, θα συνεχίσεις προς αυτό που ουσιαστικά είσαι…
Πώς όμως συνδέεται ο όρος της τυχαιότητας με όλα τα παραπάνω;
Συνδέεται αλλά όχι μόνος του.
Νομίζω η τύχη πλάθεται και η τύχη είναι a posteriori* όρος.
Το τι είναι τύχη ή ατυχία προσδιορίζεται με άλλα λόγια *εκ των υστέρων.
Υπάρχουν κάποιες ευστοχότατες παροιμίες εξ Ανατολής οι οποίες αποδίδουν με γλαφυρό τρόπο την εκ των υστέρων θεώρηση της τύχης. Διότι τύχη είναι απλώς ένα γεγονός που εμείς στο τέλος της διαδρομής αξιολογήσαμε ως θετικό ή μη. Και πάλι αυτό σε συνάρτηση με τους τριγύρω παράγοντες της ζωής.
Πως όμως η τύχη πλάθεται;
Περνάς το φανάρι με κόκκινο. Το έχεις κάνει τουλάχιστον εφτά φορές. Την όγδοη συγκρούεσαι με ένα άλλο αυτοκίνητο. Κακοτυχία;
Πηγαίνεις σε πενήντα συνεντεύξεις για δουλειά, απορρίπτεσαι παταγωδώς. Στην πεντηκοστή πρώτη προσλαμβάνεσαι.
Τύχη;
Τύχη ήταν που είχες το χάρισμα της επιμονής. Τύχη ήταν που άφησες αυτό το χάρισμα να σε οδηγήσει και δε το έπνιξες στην απόγνωση. Τύχη ήταν ίσως ότι περιβαλλόσουν από άτομα που δε σε άφησαν να πνίξεις αυτό το χάρισμα. Από κει και πέρα ήταν νομοτελειακά προδιαγεγραμμένο ότι η πρόσληψη, και εκάστοτε ”πρόσληψη ” θα λάμβανε χώρα αργά ή γρήγορα…
Κάτι τέτοιο λοιπόν μάλλον συμβαίνει και με της ζωής τα γεγονότα… Δεν είναι τυχαία αλλά υπακούν μια τυχαιότητα στη νομοτέλεια τους, στην υπόσταση τους, αυτή που τα οδηγεί στη μετέπειτα εξέλιξή τους.
Η εμπιστοσύνη στην φύση των πραγμάτων και των πλασμάτων ίσως θα ήταν μια πιθανή απάντηση στα αναπάντητα αν και γιατί.
Είναι ίσως πάλι λοιπόν Ευ-τυχία το να αφήνεσαι σοφά σε αυτή την αίσθηση εμπιστοσύνης προς τη Φύση. Αυτή κατά πάσα πιθανότητα είναι πιο ατόφια στην κρίση της. Ευτυχώς...
