Οι παραπονιάρηδες φίλοι μου
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα έβλεπα την γιαγιά μου να κρατάει μια μπαστούνα. Σαν παιδάκι έπαιρνα συχνά τη μπαστούνα και είτε προσποιούμουν ότι είμαι γέρος είτε έπαιζα με διάφορους τρόπους μαζί της. Κάποια στιγμή, χρόνια μετά, η γιαγιά πάτησε κατά λάθος μια γάτα, η οποία από τον πόνο γρατζούνησε το πόδι της γιαγιάς μου, με αποτέλεσμα εκείνη να πέσει. Την πήγαμε στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί μας είπαν ότι είχε σπάσει το πόδι της σε 3 σημεία. Έτσι, έπρεπε για αρκετό καιρό η γιαγιά να μείνει στο νοσοκομείο και εναλλάξ πηγαίναμε διάφοροι συγγενείς να την προσέχουμε και να της κάνουμε παρέα.
Όταν λοιπόν μπήκα πρώτη φορά στο θάλαμο της γιαγιάς μου, ήταν όλα πολύ παράξενα. Ήταν σαν να μπαίνεις σε θάλαμο με μωρά απλά με τη μορφή ηλικιωμένου ανθρώπου. Κάθε ένας από τους ‘’συγκατοίκους’’ της γιαγιάς μου ήταν διαφορετικός με τον τρόπο του, αλλά όλοι βρισκόταν εκεί κυρίως λόγω του ότι είχαν πέσει. Δίπλα από τη γιαγιά μου, ήταν ένας παππούλης ο οποίος την έπεφτε με τρόπο στις νοσοκόμες. Όποτε ερχόταν τους έλεγε όμορφα λόγια, και καμιά φορά τις κέρναγε γλυκά ή τους έδινε λουλούδια που του είχαν φέρει. Δίπλα από τον κύριο αυτό, ήταν μια κυρία η οποία παρά την ηλικία της (γύρω στα 70) ήταν πολύ όμορφη και πάρα πολύ γλυκιά. Εκείνη, λόγω του ότι της χορηγούσαν και κάποια παραισθησιογόνα φάρμακα, έκανε διάφορα πράγματα, όπως για παράδειγμα το βράδυ να σηκώνει τα χέρια της ψηλά χωρίς λόγο, ή να βγάζει το σεντόνι που την σκέπαζε ενώ ήταν γυμνή. Απέναντι, ήταν η σειρά των παραπονιάρηδων, καθώς υπήρχε μια κυρία η οποία παραπονιόταν για τα πάντα.
Από το φαγητό μέχρι το ότι τα παιδιά της δουλεύουν και δεν έρχονται πολύ να την δουν. Δίπλα από εκείνη την κυρία υπήρχε μια άλλη η οποία ήταν εξίσου παραπονιάρα, αλλά σε διαφορετικά θέματα. Μια μέρα με έπιασε και μου έλεγε ότι ήθελε ιδιωτικό δωμάτιο και ότι δεν της άρεσε που ήταν εδώ με όλους αυτούς. Είχα γελάσει πολύ όταν μου το είχε πει, γιατί ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της μια έκφραση αστείου εκνευρισμού. Τέλος, υπήρχε ένας κυριούλης ο οποίος ήταν ο πιο χαλαρός και ο πιο ήσυχος από όλους. Ούτε φασαρία έκανε, ούτε παράπονα, ήρεμος και ωραίος. Όταν μια μέρα τον ρώτησα γιατί είναι τόσο ήρεμος, μου απάντησε ότι αν είχα περάσει τόσα εγκεφαλικά και τόσες εγχειρήσεις όπως αυτός, και εγώ ήρεμος θα ήμουν, κάτι που με έκανε επίσης να γελάσω. Στην αρχή πήγαινα καθαρά για να βοηθήσω τη γιαγιά μου, αλλά με το χρόνο δημιουργήθηκε μέσα μου μια άσβεστη ανάγκη να ξαναπάω και να ξαναπάω. Ο λόγος ήταν ότι ένιωθα πολύ όμορφα να είμαι εκεί, να τους λέω μια καλή κουβέντα, να γελάμε με τις παραξενιές του καθένα και να τους λέω πόσο όμορφοι έδειχναν παρά το ότι ήταν ηλικιωμένοι.
Και σε εκείνους άρεσε το ότι πήγαινα, και το καταλάβαινα. Όταν έμπαινα, όλοι με χαιρετάγανε λέγοντας ‘’καλώς το Νικολάκη’’ και πάντα μου λέγανε τα νέα τους, που ήταν κυρίως πράγματα που είχαν συμβεί στο νοσοκομείο. Έκανα κάτι για αυτούς που ενώ στην ουσία δεν ήταν τίποτα, ταυτόχρονα ήταν τα πάντα, γιατί απλά με το να είμαι εκεί, έκανα τα πράγματα λίγο πιο όμορφα για αυτούς, μόνο με το να είμαι εκεί. Ο καιρός πέρασε, η γιαγιά βγήκε από το νοσοκομείο, και εκείνη τη μέρα χαιρέτισα με μια αγκαλιά, έναν έναν τους ηλικιωμένους μου φίλους. Τους ευχήθηκα καλή ανάρρωση και έφυγα. Πολύ καιρό αργότερα, ένας Σουηδός πελάτης του ξενοδοχείου μου είπε μια παροιμία από τη χώρα του, και με ώθησε να γράψω το άρθρο αυτό.
''Οι νέοι πηγαίνουν σε παρέες, οι ενήλικοι σε ζευγάρια και οι γέροι μόνοι τους''...
Μερικοί άνθρωποι, λόγω της εσωτερικής ανασφάλειας τους, εκφράζουν πολλά παράπονα σχετικά με το περιβάλλον, για τους ανθρώπους, για τον καιρό. Αυτό αποθαρρύνει τους ανθρώπους και κατευθύνει τη συνειδητότητά τους σε δυσάρεστα γεγονότα που υπάρχουν στο περιβάλλον τους.
Ένα αληθινό άτομο δεν πρέπει ποτέ να παραπονιέται, αλλά αντίθετα να προσπαθεί να αναλύει, να παρατηρεί και να ενθαρρύνει τους ανθρώπους, παρά τις συνθήκες.
Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τα παράπονα μπορεί να είναι εξαιρετικά τοξική και εύφλεκτη. Επηρεάζει τις αύρες των ανθρώπων και επιβραδύνει τα κέντρα των κοντινών συνεργατών. Οι σκοτεινές δυνάμεις αναζητούν γκρινιάρηδες ανθρώπους για να καταστρέψουν οργανισμούς.
Τα παράπονα αποστραγγίζουν την ενέργεια των συνεργατών και τους προσανατολίζουν αρνητικά. Χρειάζονται, κέφι, χαρά, θετικότητα, θαρραλέους τρόπους και στάση, όχι παράπονα.
Τα παράπονα δημιουργούν επίσης τριβή με τους νόμους της φύσης και με τον νόμο του κάρμα, γιατί τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία, τίποτα δεν συμβαίνει έξω από το νόμο του κάρμα. Στην ατμόσφαιρα των παραπόνων, κανένα "λουλούδι" δεν ανθίζει. Έχει παρατηρηθεί εδώ και αιώνες ότι η γκρίνια καταστρέφει την υγεία, την ευτυχία, την επιτυχία και την ευημερία, και χτίζει ένα τείχος μεταξύ του ανώτερου κόσμου και του κατώτερου κόσμου. Η γκρίνια οδηγεί στην απομόνωση.
Η γκρίνια εντυπώνει στο νου μας ότι η προσπάθεια της ανάλυσης, της εξέτασης ή της παρατήρησης είναι ανώφελη, και αναπτύσσετε μια απορριπτική στάση όταν η ζωή σας παρουσιάζει δυσάρεστα γεγονότα ή συνθήκες που παρατηρούνται ως τέτοια λόγω του ψυχολογικού προγραμματισμού ή της εκπαίδευσής σας.
Τα παράπονα αποτρέπουν τους ορίζοντές σας από το να διευρυνθούν και τους περιορίζουν σε αρνητικές εικόνες. Τα παράπονα επηρεάζουν τη φαντασία και το χτίσιμο σκεπτομορφών. Κάθε παράπονο μετατρέπεται σε μια σκεπτομορφή μέσα από τη φαντασία, και ο χρόνος έρχεται που το παράπονο περιβάλλεται με αρνητικές και άσχημες σκεπτομορφές και το άτομο δεν μπορεί να απελευθερωθεί από την επιρροή τους. Εξαιτίας αυτών, η δημιουργικότητα μειώνεται και η διαυγής σκέψη εξαφανίζεται σιγά-σιγά. Ο γκρινιάρης γίνεται το θύμα των παραπόνων του.
Αντί να παραπονιέστε, μπορείτε να μελετήσετε τα γεγονότα σαν να ήταν απαραίτητο μέρος της ζωής, που σας διδάσκει τα μαθήματα που χάσατε.
Τα παράπονα συσκοτίζουν τα μονοπάτια της έμπνευσης και της χαράς της προσέγγισης των ανώτερων κόσμων. Τα παράπονα δημιουργούν μια ψυχική ομίχλη, ακόμα κι ένα σύννεφο, μέσα από το οποίο δεν μπορεί κανείς να δει την πραγματικότητα των ανώτερων αξιών, ή να λάβει τη ροή των εντυπώσεων που είναι τόσο ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της ψυχής.
Κάθε φορά που σκέφτεστε να γκρινιάξετε, να επικεντρώνετε την καρδιά σας στην ευγνωμοσύνη και παρατηρήστε. Τα παράπονα εκπέμπουν κύματα ενέργειας μέσω της φωνής κάποιου, αλλά τα κύματα της ενέργειας δεν πηγαίνουν στο διάστημα. Γυρίζουν προς τα μέσα και γεμίζουν την αύρα του, δημιουργώντας έτσι ψυχική συμφόρηση.
-Τορκόμ Σαραϊνταριάν
