Σου μιλάνε πάντα στον ενικό. Χωρίς να τους δώσεις το δικαίωμα ή έστω να στο ζητήσουν. Σε αποκαλούν «φιλαράκι», «φιλάρα, «κολλητέ», «αδελφέ», «κούκλα», «αγάπη» ή «μωρό», ανάλογα το φύλο σου και φύλο τους. Ενίοτε χωρίς «μου» στο τέλος. Δεν τους ενδιαφέρει να δηλώσουν κτήση. Η άνεση είναι το ζητούμενο.
Αν είναι καπνιστές κουνάνε επιδεικτικά το αναμμένο τσιγάρο στα μούτρα σου, καθ’ όλη τη διάρκεια του μονoλόγου τους. Και φωνάζουν. Τόσο δυνατά ώστε να πάρει μυρωδιά και η παρέα που κάθεται στην άλλη άκρη του χώρου, ότι «ο άνετος είναι εδώ».
Αν είσαι «τυχερός», απλώς συνοδεύουν την επίθεση αγένειας με προκάτ ανέκδοτα, στίχους τραγουδιών ή ατάκες από διαφημίσεις που κουβαλάνε αποθηκευμένα στον εγκέφαλό τους, έτοιμα και προβαρισμένα από καιρό.
Αν όμως είσαι άτυχος, τότε γίνεσαι θύμα της δεύτερης«αρετής» τους: σου λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Χωρίς απαραίτητα να γνωρίζουν το όνομά σου. Βαπτίζουν την έλλειψη αγωγής «ντομπροσύνη» και αυτονομιμοποιούν εαυτούς να σε προσβάλλουν, να σε κατακρίνουν, να σε ποδοπατούν στο όνομα της «δημοκρατικής έκφρασης».
Τι εννοείς «μα δεν τους γνωρίζω, δεν με ενδιαφέρουν, δεν ζήτησα τη γνώμη τους;». Ποιος σου έδωσε την εντύπωση ότι έχουν την παραμικρή σημασία όλα αυτά, αδελφέ; Πώς διανοήθηκες ότι για να έχει κάποιος άποψη για εσένα, είναι αναγκαία συνθήκη να γνωρίζει στοιχειώδη πράγματα για την προσωπικότητά σου; Όχι αγάπη! Το θέμα μας δεν είσαι ούτε εσύ, ούτε η συμπεριφορά σου. Το θέμα μας είναι πάντα αυτοί: οι «αγενείς τσεκουράτοι». Που, πίστεψέ με, θα σου την πουν θέλεις δεν θέλεις την «αλάθητη σοφία» τους. Γιατί αυτοί γεννήθηκαν «ελεύθεροι» και τα λένε «χύμα και τσουβαλάτα».
Τα τελευταία χρόνια, η εισβολή του διαδικτύου, τους έχει χαρίσει μια θέση στον παράδεισο. Ζουν καθημερινά μεγάλες στιγμές δόξας, σχολιάζοντας και κατακρίνοντας αδιακρίτως τους πάντες και τα πάντα! Γιατί, ας είμαστε ρεαλιστές: μόνο σχολιάζοντας και κατακρίνοντας, υπάρχουν. Το κατάλαβες κούκλα;
________________
