Για χρόνια και χρόνια ένας γέρος δάσκαλος μυούσε στην πνευματικότητα ένα νεαρό υποψήφιο για την υπέρτατη σοφία. Όταν και οι δύο νόμισαν πως ο στόχος τους είχε επιτευχθεί, όρισαν μια τελευταία συνάντηση πριν χωρίσουν οριστικά. Προτού τελειώσει κι αυτή, ο μαθητής θέλησε να υποβάλει στον μυητή του μια ακόμα ερώτηση, αρχέγονη και τελική.
Μόλις του δόθηκε η άδεια, την διατύπωσε έτσι: «Τι είναι η αλήθεια;». «Είσαι ακόμα πολύ άπειρος για να το μάθεις», του αντιπρόταξε ο γεροδάσκαλος. «Γύρνα τον κόσμο, διαλογίσου, μη διστάσεις να κάνεις έργα φθαρτά και να τα χαλάσεις κι έλα πάλι να με βρεις σε δέκα χρόνια για να σου απαντήσω στην πιο σημαντική απ’ όλες τις ερωτήσεις».
Δέκα χρόνια αργότερα, ο νέος (ήδη λιγότερο νέος) ξανάρθε να δει τον πνευματικό οδηγό (αρκούντως γερασμένο). Περπάτησαν αρκετά δίχως ν’ ανταλλάξουν κουβέντα, για να καθήσουν στο τέλος στην άκρη μιας λιμνούλας. Ο μαθητής μίλησε πρώτος: «Παρακολούθησα τη μυητική σου διδασκαλία και μου τα έμαθες όλα∙ στη συνέχεια γύρισα ολόκληρο τον κόσμο, σκέφτηκα, έπαθα κι έδρασα∙ τα δοκίμασα όλα∙ δεν μου λείπει παρά η οριακή σου απάντηση στην απόλυτα κεντρική ερώτησή μου∙ μου την είχες υποσχεθεί∙ τι είναι η αλήθεια;». Ο υπέργηρος διδάσκαλος τον κοίταξε με βαθιά συμπάθεια και του απάντησε χαμηλόφωνα: «Η αλήθεια, τι είναι αυτό;».
Κ. Αξελός, Φιλοσοφικά Ανέκδοτα, Περιοδικό η λέξη (τεύχος 34) Πηγή
