Περίπου Νότος, διότι ο πραγματικός Νότος είναι πιο Νότος από τον δικό μας. Περίπου Ανατολή, αφού η πραγματική Ανατολή ξεκινά εκεί που τελειώνει η καθ’ ημάς. Περίπου Ευρώπη, μιας και η Ευρώπη είναι πάντα αλλού. Κρέμεται σαν τσαμπί στην άκρη της Βαλκανικής Χερσονήσου, έτοιμο να πέσει στη θάλασσα. Όμως δεν είναι ακριβώς Βαλκάνια, όπως και δεν είναι ακριβώς Μεσόγειος. Η σύγχρονη ιστορία της την απέκοψε από τη μοίρα των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών, και για αιώνες έμεινε εκτός μεγάλων διαδρομών της Μεσογείου.
Με τόσες συντεταγμένες δεν είναι παράδοξο που η συντριπτική πλειονότητα των κατόχων ελληνικών διαβατηρίων πιστεύουν πως η χώρα τους είναι ο Ομφαλός της Γης. Κοινώς, ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος έχει το βλέμμα του καρφωμένο πάνω τους. Και δεν είναι τυχαίο ότι η πλειονότητα αντιμετωπίζει όλον τον υπόλοιπο κόσμο σαν να ήταν ο Μεγάλος Αδελφός. Μας επιβλέπει και υποβλέπει την ελευθερία μας. Πάντως, δεν μας αφήνει στην ησυχία μας. Στατιστική του 2016 κατέγραψε πως το 70% των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι το χρέος και η κρίση οφείλονται σε συνωμοσία σκοτεινών κέντρων.
Παλιότερα ήσαν τα γεωστρατηγικά συμφέροντα. Σύμφωνα με τη «γεωστρατηγική παράνοια», η Ελλάδα, ως προκεχωρημένο φυλάκιο του δυτικού κόσμου και του ΝΑΤΟ, ήταν στο έλεος των μυστικών υπηρεσιών και των στρατηγών του. Είναι διαφορετικό να πιστεύεις ότι το πραξικόπημα του 1967 το οργάνωσαν στο Λάνγκλεϋ διάφοροι σκοτεινοί τύποι που με το πάτημα ενός κουμπιού μπορούν να τινάξουν τον κόσμο στον αέρα, και διαφορετικό ότι ξεκίνησε από κάτι αμόρφωτους καραβανάδες, κάτι ρετάλια του Εμφυλίου, που στον δρόμο κατάφεραν να συνδεθούν με πράκτορες και διεθνείς λωποδύτες. Στην πρώτη περίπτωση, επιβεβαιώνεται η πεποίθησή σου πως η χώρα σου διαθέτει τα πιστοποιητικά να παίξει τον ρόλο του κέντρου του κόσμου. Στη δεύτερη, απλώς αντιλαμβάνεσαι πως είναι μια περίπου σοβαρή χώρα στην οποία αρκεί το θράσος του πρώτου ευτράπελου για να την κάνει ό,τι του καπνίσει.
Το καλοκαίρι του 1974, ελάχιστοι δεν ήσαν απολύτως πεπεισμένοι πως το πραξικόπημα στην Κύπρο δεν το οργάνωσαν οι μυστικές υπηρεσίες του πλανήτη και όχι εκείνοι οι ανεκδιήγητοι συνταγματάρχες και ταξίαρ-χοι οι οποίοι, επειδή είχαν στη διάθεσή τους μερικά τεθωρακισμένα, μπορούσαν να αλλάξουν τη γεωγραφία της περιοχής. Λογικόν. Αν την αντίληψη που έχεις για τον κόσμο την έχεις διαμορφώσει στα ελληνικά στρατόπεδα, κι αν δεν έχεις δει πώς είναι ο κόσμος έξω απ’ αυτά, γιατί να μην το πιστέψεις; Εξάλλου, η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου. Αν την κατέχεις, τον κατέχεις.
Ναρκισσισμός στα όρια της παράνοιας. Μερικές ημέρες μετά, όταν το καθεστώς των συνταγματαρχών κατέρ-ρευσε, όταν ο αμερικανός πρεσβευτής έψαχνε τον πρωθυπουργό στο τηλέφωνο κι εκείνος δεν του απαντούσε, όταν ο τουρκικός στόλος απειλούσε τα ανοχύρωτα νησιά του Αιγαίου και ο τουρκικός στρατός προήλαυνε στην Κύπρο, πόσοι πίστευαν ότι πρώτο θέμα στις ημερήσιες διατάξεις όλων των κυβερνήσεων δεν ήταν η Ελλάδα; Ο Κίσινγκερ μόλις ξυπνούσε και πριν πέσει για ύπνο πρόφερε τη λέξη Greece με τη βαριά συρτή φωνή του! θυμάμαι ακόμη την εντύπωση που μου έκανε το Ημερολόγιο του Αγγέλου Βλάχου ο οποίος ήταν τότε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Καραμανλή. Προσπαθούσαν να συνεννοηθούν με τον Κίσινγκερ και δεν τους έβγαινε στο τηλέφωνο. Αγνοούσε το κέντρο του κόσμου διότι τον απασχολούσαν τα προβλήματα της επαρχίας του. Ήταν Αύγουστος του ’74 και το Γουοτεργκέιτ συγκλόνιζε τη μικρή πατρίδα του.
Ναρκισσισμός που παρακολουθεί τη συλλογική μοίρα ως τις ημέρες μας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έριχνε ηχηρά ραπίσματα στον Ρίγκαν, έδιωχνε τις βάσεις του θανάτου όταν ήθελαν να τις κλείσουν οι Αμερικανοί και υλοποιούσε τον ιστορικό προορισμό της Ελλάδας, να γίνει δηλαδή γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και τον αραβικό κόσμο. Τα μέλη του κόμματός του θαύμαζαν το Μπάαθ του Σαντάμ Χουσεΐν και ο ίδιος, αν δεν κάνω λάθος, είχε δηλώσει πως η Λιβύη του Καντάφι ήταν σαν την αθηναϊκή δημοκρατία του Περικλή. Όταν κυβερνάς το κέντρο του κόσμου, δικαιούσαι να μοιράζεις πιστοποιητικά καλής διαγωγής στις επαρχίες σου. Και να λες ό,τι θέλεις. Όπως εκείνος ο δήμαρχος Δάφνης που είχε βάλει στη λεωφόρο Βουλιαγμένης μια πινακίδα για να δηλώσει urbi et orbi ότι ο δήμος του είναι «αποπυρηνικοποιημένη ζώνη». Και ο δήμος, από μιαν άποψη, όπως και το χωριό και η συνοικία του κέντρου του κόσμου, είναι κι αυτά κέντρα του κόσμου. Δικαιούται να απαγορεύει την είσοδο των μπεκερέλ, ειδικά αν υπάρχει απόφαση της πλειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου.
Και τα χρόνια πέρασαν, κι ο κόσμος άλλαξε και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα. Και παρά τις συντονισμένες και επίμονες προσπάθειες των διεθνών κέντρων του Σκότους να ξεριζώσουν την Ελλάδα από τον Ομφαλό της Γης και να την πετάξουν στην υποσαχάριο Αφρική ή πέρα από την Πετραία Αραβία, η χώρα κράτησε τις θέσεις της.
Από την εισαγωγή του βιβλίου του Τάκη Θεοδωρόπουλου – “Στη χώρα του περίπου” εκδ. Μεταίχμιο
