–Για να τα πει κανείς όλα για τη ζωή του δεν φθάνει η δική του τόλμη και ωριμότητα, χρειάζεται και η ωριμότητα της κοινωνίας.
-Είναι σαν να βάζουν τα πόδια και τα χέρια των ανθρώπων στο γύψο, για να αποφύγουν τον κίνδυνο να τα σπάσουν χρησιμοποιώντας τα.
-Επειδή η ατμόσφαιρα είναι μολυσμένη και επειδή δεν ήξεραν πως και που μπορεί να αναπνέει κανείς καθαρό αέρα, προσπαθούσαν με μας, τα άπειρα παιδιά να δικαιώσουν τις φοβίες και τις νευρώσεις τους, προτρέποντάς μας να μην αναπνέουμε.
-…δεν είχε μάθει να κλαίει για να εκφράσει την απόγνωσή του, αλλά να φωνάζει και να απειλεί.
-…τα πιο σπουδαία απ΄όλα είναι αυτά που μου έμαθε για το θάνατο, που ποτέ της δεν τον αγνόησε και δεν τον αρνήθηκε, μα που ήξερε να τον αντιμετωπίζει έτσι ώστε να μη τον αφήνει να νικήσει τη ζωή.
-…διάβασα Virginia Satir που γράφει ότι το ορφανό από πατέρα αγόρι δεν έχει καμιά δυσκολία να διαμορφώσει την ανδρική του ταυτότητα, αν η μητέρα του αισθάνεται αγάπη και θαυμασμό για το νεκρό σύζυγό της.
-Πήγαινα εκεί, χωρίς βέβαια να το συνειδητοποιώ, για να καλύψω την ανάγκη μου για τρυφερότητα και στοργή. Πήγαινα να πάρω κάτι, και το τραγικό είναι ότι κι εγώ όπως και όλοι οι άλλοι που για τους ίδιους λόγους περίπου πηγαίνουμε στην εκκλησία – για να πάρουμε κάτι- καταλήξουμε στην παπαδωσύνη που απαιτεί να δώσουμε όχι κάτι, αλλά πολλά.
-…η ζωή των ανθρώπων είναι μια θηριώδης προσπάθεια του καθενός να εξασφαλίσει μια θέση υπεροχής για τον εαυτό του σπρώχνοντας στο γκρεμό της καταφρόνιας και της ανυπολιψίας τους άλλους, η ανθρωπιά του υπόκοσμου ήταν ένα σωτήριο αντίδοτο.
-Όχι μόνο δεν υπήρχε περίπτωση να επιτεθώ, αλλά θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε για να τους εξευμενίσω και προσπαθούσα διαρκώς να περνάω απαρατήρητος για να αποφύγω την κακοποίηση.
-…μια πολιτιστική επανάσταση του ανέτρεψε καθιερωμένες αντιλήψεις και αξίες.
–Τελικά από τη λογοτεχνία και το θέατρο έμαθα πολύ περισσότερο πως να ζω για να έχω πληρότητα ζωής, απ΄όσο το έμαθα αυτό από τους έν-σχημους ή τους ά-σχημους της θεολογίας.
-…τόσο οι έν-σχημοι και οι ά-σχημοι της θεολογίας, όσο και οι ακαδημαϊκοί της ψυχολογίας, παρουσιάζουν συνήθως είτε διανοητικές ακροβασίες είτε φαντασιώσεις και σχήματα που δεν μπορούν να αναφερθούν αμέτρητα και συγκλονιστικά παραδείγματα για να επιβεβαιώσουν αυτό τον ισχυρισμό.
-…η σοφία δεν αποκτάται ακίνδυνα στα σπουδαστήρια και στις βιβλιοθήκες
-Κανένας δεν μπορεί να δει τον άλλο όπως πραγματικά είναι, αλλά τον αντιμετωπίζει μέσα από τα ελαττώματα του δικού του «εγώ». Έτσι βλέπουμε τους άλλους σ΄αυτή τη ζωή.
–Όποιος δεν συνήθισε την μοναξιά πρώτα, ας μη λιμπίζεται τα ψηλώματα, δεν είναι γι΄αυτόν.
-…θολό είναι το τζάμι μέσα από το οποίο βλέπουμε ο ένας τον άλλον. Έτσι συμβαίνει με όλες τις ζωντανές ανθρώπινες σχέσεις, εκτός από εκείνες τις σπάνιες που αφορούν σε δυο ανθρώπους που αγαπούν με τόση δύναμη, ώστε να φωτίζουν όλο αυτό το σκοτάδι και να βλέπουν ο ένας την γυμνή καρδιά του άλλου. 
-Αυτό που σε μένα φαίνεται μαύρο και στους άλλους άσπρο, στην πραγματικότητα είναι γκρί – μια απόχρωση την οποία κανείς μπορεί να δει μόνο με τα μάτια της τέχνης.
-Βασικό και κρίσιμο χαρακτηριστικό αυτής της αντιλήψεως ήταν η πεποίθηση ότι η ύλη, το σώμα και ο έρωτας είναι καθεαυτό κακά και όχι οτι μπορεί να είναι κακός ο τρόπος που χρησιμοποιούνται.
-«Δεν μπορεί να έχει νόημα η ζωή όταν δεν ξέρουμε γιατί ζούμε, γιατί πετούν τα πουλιά, γιατί τα παιδιά γεννιούνται.» «Μπορεί να μή ζούμε και να νομίζουμε οτι ζούμε. Μπορεί να μην περπατάμε, να μην ακούμε, να μη βλέπουμε και να καμωνόμεθα ότι έχουμε πόδια, αυτιά, ή μάτια » (από του Τσέχωφ τις «Τρείς αδερφές»)
-Οι ανεπαρκείς γονείς, κινούμενοι αρκετά από τις ενοχές τους, κάνουν τις αρρώστιες των παιδιών τους μελοδράματα, που τους βαραίνουν αβάσταχτα και έτσι εφευρίσκουν καινούργιους τρόπους και προσχήματα για να αποστασιοποιηθούν απ΄τα παιδιά, έτσι ώστε να δημιουργείται ένας ολέθριος φαύλος κύκλος.
-Έμαθα ότι δεν επρόκειτο να αποκομίζω τίποτε αρρωσταίνοντας.
-Όμως οι χαρές περνούν εύκολα και το πικρό συναίσθημα που νιώθουμε όταν τελειώνουν είναι τόσο οδυνηρό, που πολλές φορές ευχόμεθα να μην είχαμε νοιώσει τη χαρά που πρέπει να πληρώσουμε τόσο ακριβά.
-Όμως η ανάσταση του Κυρίου δεν είναι «θεολογικό» μπλα μπλα αλλά ένα βίωμα, που μπορεί να βιώσει κανείς όταν έχει την ευκαιρία να γευθεί την Εκκλησία σαν τρόπο ζωής.
-Πιστεύω ότι χιλιάδες τόμοι ηθικών συμβουλών που έχουν γραφή δεν έχουν κατορθώσει τίποτε σε σύγκριση με εκείνο που δυο γλυκείς και απαλοί στίχοι ή ένα μουσικό μελωδικό κομμάτι θα μπορούσε να κατορθώσει…
-«...δεν φοβάμαι το θάνατο, γιατί πιστεύω ότι δεν θα είναι πλήρης«. Αποτελεί μια ανυπέρβλητη μακαριότητα για τον άνθρωπο, γιατί ανταποκρίνεται πλήρως στις απαιτήσεις της ιδιοσυστασίας του.
-…όσο πιο άσχημα συμπεριφέρεται ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερο χρειάζεται συμπόνια και συμπαράσταση, γιατί η κακή του συμπεριφορά δείχνει ότι το περιβάλλον του δεν του πρόσφερε την τροφή την απαραίτητη για την ανάπτυξη της ψυχής του, που γι΄αυτό ακριβώς αρρώστησε.(!!!!!!!!!!!)
-…η ρήση του Ηράκλειτου. Αν βρεις κάποιο καλό σύντροφο για να περάσεις τη σήμερον, κάλεσέ τον κοντά σου για να χαρείς την συντροφιά του και μην ελπίζεις τίποτε περισσότερο.
–Όποιος πονάει γι΄αυτούς που αγαπά βρίσκει και τη δύναμη, τον τρόπο και τα μέσα για να τους βοηθήσει, χωρίς να είναι ιδιοφυϊα, χωρίς να είναι ηγετική φυσιογνωμία, χωρίς να είναι άγιος.
-Φαίνεται ότι μέσα σε κάθε ανθρώπινη ψυχή υπάρχει η διάθεση να φτιάξει κάτι και ταυτόχρονα υπάρχει και η διάθεση να καταστρέψει αυτό το ίδιο το επίτευγμά της.
-Κλαίω και τα δάκρυά μου δεν πρόκειται να τα σκουπίσει κανένα άλλο χέρι εκτός απ΄το δικό μου, αλλά τα δάκρυα δεν ανακουφίζουν όταν τα σκουπίζει κανείς μόνος του.
–Τυφλώνοντας τα μάτια τους δεν έβλαψαν τον ήλιο.
–Η απουσία μου τους έλεγχε περισσότερο από την παρουσία μου, η σιωπή μου ήταν πιο εύγλωτη από το λόγο μου. Αισθάνομαι ότι ανέβηκα ψηλότερα απ΄αυτούς που με περιέβαλλαν, αλλά ότι ήμουν πολύ πιο χαμηλά από ‘κει που ευρίσκετο ο πραγματικός εαυτός μου.
-…είδα τους εμπαιγμούς και τις αμφιβολίες ως μια κατάσταση πνευματικής αναπηρίας.
–Χωρίς αγάπη όλα τα συστήματα είναι τυραννίες και δεν μπορεί τίποτε άλλο εκτός από την αγάπη να προσφέρει πραγματική ανακούφιση.
-…μια εξωτερική διακοσμητική ευθυμία, μια ευθυμία που φαίνεται να μη φτάνει ποτέ στην καρδιά τους.
–Τη χρησιμοποίησα για να καλύψω τις ανάγκες μου, χωρίς να νοιάζομαι πραγματικά για τις δικές της. Δεν το έκανα αυτό με επίγνωση, αλλά αυτό δεν μειώνει την ευθύνη μου.
-…οι γονείς βάζουν περιορισμούς στα παιδιά τους όχι για να τα εκπαιδεύσουν να μπορούν να δέχονται τα όρια της ζωής, αλλά για να τα ελέγχουν και πόσο αγωνίζονται να μην επιτρέψουν στα παιδιά τους να αναπτύξουν το δικό τους σύστημα αξιών, γιατί θέλουν μέσα από τα παιδιά τους να δικαιώσουν τις δικές τους αξίες, δηλαδή να δικαιώσουν τον εαυτό τους και να καταξιωθούν.
–Η ζωή του ανθρώπου δεν καθορίζεται από τους εξωτερικούς παράγοντες, αλλά από τον τρόπο με τον οποίο εκείνος αντιμετωπίζει τους εξωτερικούς παράγοντες.
-…όχι γιατί είναι καλύτερος από καποιον άλλο, αλλά γιατί είναι ο τόπος μου και γιατί ταιριάζει στη ιδιοσυγκρασία μου.
-Όσο μεγάλωνα και ωρίμαζα, διαπίστωνα ότι όλοι οι τόποι και όλοι οι πολιτισμοί έχουν στοιχεία μεγαλείου και ομορφιάς και ήθελα να παίρνω από παντού ότι εύρισκα αξιόλογο.
-…όταν έβλεπα κάποιους απ΄τους νέους που ήλθαν σ΄αυτό να δημιουργούν δυνατούς δεσμούς μεταξύ τους, αισθανόμουν κάποια απειλή και το φόβο ότι εγώ θα έμενα απ΄έξω.
–Αυτός που εκτιμούσε δεν ήμουν εγώ, αλλά αυτός που εκείνος εφαντάζετο ότι είμαι.
-Όμως οι κληρικοί συνήθως δεν λειτουργούν ως δάσκαλος ζωής, γιατί δεν τη γνωρίζουν τη ζωή και δεν την γνωρίζουν επειδή την φοβούνται. Χώνονται μέσα στο ράσο για να «προστατευθούν» από τη ζωή.
-Ο δάσκαλος ζωής μοιράζεται τη ζωή μ΄αυτούς που περιμένουν να μάθουν απ΄αυτόν πως να ζουν, γιατί η ζωή μαθαίνεται μόνο στην πραγματική ζωή και όχι με περιγραφές της ζωής.
-Αντί του εξευτελισμού όλης αυτής της διαδικασίας των μηνύσεων των δικών, των μαρτύρων και του γύφτικου πανηγυριού, θα δεχόμουν αδιαμαρτύρητα οποιεσδήποτε κυρώσεις.
-…τα έλεγε όλα ο κατήγορός μου και ότι εγώ ούτε κατήγορος του κατηγόρου μου θα γινόμουν ούτε θα διέψευδα τις εναντίον μου κατηγορίες…
-Όταν εγώ βιάζω την ίδια μου τη φύση αυτοτιμωρούμαι.
