Όταν μιλώ σε έναν άλλον άνθρωπο, δεν το κάνω «για να ξεφορτώσω...»
Το κάνω, «για να ακούσω» τι λέω ο ίδιος, τι νιώθω, τι θέλω....
Το κάνω, γιατί έτσι μπορώ και «με βλέπω...»
Το κάνω όμως επίσης, για όλα αυτά που «ερεθίζονται» μέσα μου από τα λόγια του άλλου που έχει ακούσει το θέμα μου, διότι «δονούν» εντός μου, κάτι, που και πάλι αφορά εμένα, και που δεν θα το είχα δει αν δεν μου το έλεγε (με όλο αυτό να προκύπτει, χωρίς να το προκαλώ, κι αυτό είναι και «το μαγικό»). Όχι με την έννοια πως ότι κι αν ακούσω θεωρώ ότι ισχύει, αλλά με την έννοια, πως κοιτώ, το «πώς» είμαι, σε σχέση με αυτό. «Που» βρίσκομαι σε σχέση με αυτό; Ισχύει; Σε ποιο βαθμό; Πότε; Ή αυτό καθ’ αυτό μου είναι αδιάφορο, αλλά με παραπέμπει σε κάτι άλλο βαθύτερα κρυμμένο;
Συνήθως εμείς οι άνθρωποι, βλέπουμε πολύ επιφανειακά, και λειτουργούμε εντελώς αντανακλαστικά, όλα όσα θεωρούμε «μας προκαλούν» (φταίνε) οι άλλοι. Αλλά έτσι, πχ το ότι θυμώνουμε, πονάμε, ή χαιρόμαστε τελικά, έχει να κάνει με το γεγονός, ότι μέσα μας είναι που τα έχουμε έτσι κι αλλιώς όλα αυτά, και απλά «ο άλλος» (ο κάθε άλλος) σε κάθε περίπτωση, μας βγάζει και «κάτι» στην επιφάνεια (απ’ όλα όσα έχουμε ήδη όπως είπαμε). Γιατί δεν μπορεί κανείς να μας προκαλέσει κάτι, αν δεν το έχουμε ήδη. Έτσι, στην επαφή μας με τον (κάθε) άλλον, απλώς μας δίνεται η δυνατότητα, να δούμε τι έχουμε. Να αναγνωρίσουμε οπότε τι άλλο; Όλη τη γκάμα της ανθρώπινης ύπαρξης: Που είναι, μία τεράστια αποθήκη ενεργειών, που έχουν να κάνουν με τη διαβάθμιση από το τέρας, μέχρι και τον Άγιο… Γι’ αυτό όταν κάτι δεν θέλουμε να δούμε, το μόνο που κάνουμε είναι το ότι απωθούμε αυτό που ήδη είμαστε. Όλα είμαστε. Το θέμα είναι, πως τα διαχειριζόμαστε, και τι εκδηλώνουμε. Το τέρας; Κάτι ενδιάμεσο; Ή τον Άγιο;
Το κάθε λεκτικό λοιπόν (ή γενικότερα συμπεριφεριακό), καθαρό μοίρασμα, είναι και η ουσία της πραγματικής εξομολόγησης, κι όχι απλά το να λέω τι έχω κάνει, ή τι σκέφτηκα… Και ακριβώς εδώ, κρύβεται η ρίζα της χιλιοειπωμένης «ενσυναίσθησης». Γιατί ότι βρούμε σε εμάς, είναι ίδιο ακριβώς με αυτό που έχει και ο κάθε άλλος. Η «συνάντηση μας», βρίσκεται ακριβώς σε αυτήν την κατανόηση!
Από την άλλη οπότε, η ίδια διαδικασία είναι που λαβαίνει χώρα, όχι μονάχα σε μένα, αλλά και σε αυτόν που με έχει ακούσει: Κερδίζει με τη σειρά του κι αυτός σε συνειδητοποιήσεις μέσω της ειλικρινής μας επαφής, γιατί και σε αυτόν δίνεται το έδαφος, και η δυνατότητα, (αν το θέλει), να αναγνωρίσει μέσα του το τι του έχει δώσει η συνάντηση μας για τον εαυτό του, μέσα από τον εαυτό του. Οπότε τελικά, και σε αυτόν προσφέρεται ακριβώς το ίδιο δώρο από την παρουσία μου, φυσικά εξαιτίας όλων όσων μοιράστηκα.
Να γιατί είναι απαιτητό να έχουμε «αληθινές» σχέσεις, που επιτυγχάνονται, μονάχα μέσω των καθαρών εκμυστηρεύσεων, όλων αυτών που έχουμε μέσα μας, κάθε φορά που μας βγαίνει «η ανάγκη» να τα μοιραστούμε. Χωρίς προσδοκίες, χωρίς απώτερο σκοπό, χωρίς σενάρια μέσω των σκέψεων….
Το Σύμπαν, γνωρίζει… Και αυτό που κάνει, είναι να μας ωθεί, να βγάζουμε προς τα έξω εκφραζόμενα, ακριβώς αυτά που χρειάζεται να δούμε κάθε φορά, ώστε να πορευόμαστε προς τον Ατομικό μας σκοπό στη ζωή, που έχει να κάνει με το κάθε προσωπικό μας σενάριο, με όλα τα άπειρα σενάρια (όλων των ανθρώπων του πλανήτη) να συγκλίνουν, στον ένα και μοναδικό σκοπό όλων μας: Την ώθηση προς την αναγνώριση την Πραγματικής φύσης των πάντων, μέσω του Εαυτού μας.
Έτσι και οι «ορθές σχέσεις» με τους άλλους. Χτίζονται, μονάχα μέσω του χτισίματος της ορθής σχέσης με τον εαυτό μας.
Τώρα όταν μιλάμε για να φανούμε, να καλύψουμε ανασφάλειες, να περάσει το δικό μας κι άλλα τέτοια ωραία, δεν είναι άξια συζήτησης και ανάλυσης, γιατί τότε απλά όλα αυτά δείχνουν, πως όχι μόνο δεν έχουμε τη διάθεση ή την ανάγκη να μιλήσουμε καθαρά, αλλά κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, δίχως την παραμικρή ισορροπία μέσα μας και φυσικά, με μια ανύπαρκτη σχέση ως προς την Αληθινή φύση μας.. Που σημαίνει, πως είμαστε σκορποχώρι… Δεν μιλάμε λοιπόν γι’ αυτό…
Σαν συμπέρασμα, καταλήγουμε στο γεγονός, πως πάντα, μα πάντα, (όλοι μας), παίρνουμε μονάχα από εμάς. Ποτέ από «τον άλλο», (τον κάθε άλλον, ή από έξω μας), όπως πολλοί έχει καθιερωθεί να πιστεύουμε.
Όλο το παιχνίδι, παίζεται μονάχα μέσα μας!
Τέλος, γι' αυτόν που ξέρει (και επιδιώκει) να μιλά καθαρά, και να ακούει καθαρά, δεν είναι κάτι που τον πολυενδιαφέρει τελικά, το αν ο άλλος είναι ειλικρινής. Κατ’ αρχήν γνωρίζει, πως αφού ψεύδεται, πρώτα κοροϊδεύει τον εαυτό του και κατά δεύτερο, βρίσκεται σε τέτοιο τεράστιο μπέρδεμα και κρυφό πόνο, που η συμπόνια στο πρόσωπο του άλλου, είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να κάνει γι’ αυτόν. Γιατί αυτό που τελικά τον ενδιαφέρει, είναι μονάχα αυτά που «ακούει» μέσα του από τα λεγόμενα του άλλου. Το μέγεθος των λαθών, των διαστρεβλώσεων, το μπέρδεμα, τον πόνο, κι όλα όσα είναι ικανά να βασανίζουν έναν άνθρωπο, και να τον εγκλωβίζουν σε ένα όνειρο, είναι, και όλα όσα εκτυλίσσονται ακριβώς μπροστά του, ως μάθημα αποφυγής, ή αναγνώριση, όλων των πραγμάτων που στο παρελθόν, ήταν μέσα σε αυτά και ο ίδιος…
Αλλά εν τέλει, μονάχα αν ο απέναντι, έχει την ανάγκη να είναι το ίδιο καθαρός, υπάρχει η δυνατότητα της γιατρειάς, (μέσω της κατανόησης), και τους «κέρδους» και για τους δύο. Ειδάλλως, μονάχα αυτός που εμβαθύνει κερδίζει με τον άλλον, πάντα να χάνει τόσα μα τόσα πολλά... Τον ίδιο τον Εαυτό του….
Διότι υπάρχει Μία Πηγή. Κι αυτή η Πηγή, είναι η ένωση, και η μοναδική μας σωτηρία. Τίποτε άλλο. Με αυτή την Πηγή, να είναι κοινή για όλους μας!
Μόνοι μας φυλακιζόμαστε, και μόνοι λοιπόν καταστρέφουμε τα ηθελημένα δεσμά μας. Με την επαφή μεταξύ μας, την ευκαιρία, να αναγνωρίσουμε, (ο καθένας μας), όλα όσα «νομίζουμε» είμαστε, και να καταφέρουμε να τα υπερβούμε…
