(Συζήτηση με τόν Γ. Ιωσήφ τόν Βατοπαιδινό)
Ερ: Γιατί το δρόμο της θυσίας δεν τον κάνουμε μόνοι μας, ενώ ο Χριστός τον έκανε μόνος του;
Γέροντας: Εκείνος τον έκανε μόνος του, επειδή ήταν ο ίδιος ο Θεός, ο σεσαρκωμένος Λόγος του Θεού.
Αυτός που βλέπαμε εμείς, ήταν ο άνθρωπος Ιησούς. Αλλά ο άνθρωπος Ιησούς είχε μέσα και τον Λόγο, και τον Θεό Ιησού.
Όντας μαζί Θεός και άνθρωπος, είχε ενδημούσα τη θεία Χάρη. Συμπαρίστατο, συνεβάδιζε η θεία Χάρη μαζί του.
Αυτός, ο οποίος είναι η αυτοζωΐα, είναι δικός μας, είναι η κεφαλή του σώματός μας. Γιατί αυτόν τον φοράμε.
«Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε».
Τον «ενεδύθημεν» με το βάπτισμα και τον φοράμε μέσα μας με την μετοχή των μυστηρίων κάθε μέρα.
Είναι «σύναιμος και σύσσωμος» μαζί μας.
Δεν είναι κάπου μακρυά και να τον επικαλεσθούμε για να ξεκινήσει να έρθει. Είναι ήδη μέσα μας.
Επικαλούμενοι τη συμπαράσταση της Χάριτός του «πάντα ισχύομεν εν τω ενδυναμούντι ημάς Χριστώ», όπως λέει ο Παύλος.
Είπα όμως ότι βάση θα είναι αυτή.
Όταν η βάση θα είναι αυτή και στις δύσκολες στιγμές θα προσπαθήσει ο σατανάς να σας απειλήσει.
Να μην χάνετε το θάρρος σας, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε από όσα σας απειλεί.
« Μείζων ει ο εν υμίν ή ο εν τω κόσμῳ».
Ερ: Ο Υιός προσεφέρθει ως λύτρον για τις αμαρτίες των ανθρώπων.
Σε ποιόν όμως;
Ο Πατέρας, δεν το θέλει αυτό, γιατί αγαπά τον Υιό.
Σε ποιόν προσφέρθηκε;
Γέροντας: Όχι παιδί μου.
Πώς το πήρατε έτσι;
Δεν προσφέρθηκε σαν λύτρον, ούτε υπάρχει διαφορά μεταξύ Πατρός και Υιού.
Διαφορά θελήσεων δηλαδή μεταξύ των προσώπων τις Αγίας Τριάδος.
Ὅ,τι θέλει ο Πατέρας, θέλει και ο Υιός.
Αν και είναι αυτοτελή πρόσωπα δεν υπάρχει διαφορά θελήσεων και γνωμών.
Η φύσις είναι μία αλλά τα πρόσωπα είναι τρία, αυτοτελή.
Είναι όμως ομόγνωμα.
«Τη ευδοκία του Πατρός, τη κενώσει του Λόγου και τη συνεργείᾳ του Αγίου Πνεύματος» έγινε η σωτηρία του ανθρώπου.
Ο Λόγος του Θεού δεν εξυπηρέτησε κάποιον, αλλά από παναγάπη κινούμενος έγινε αναδημιουργός, αφού ήταν και ο δημιουργός.
Και ένας λόγος παραπάνω.
Επειδή επρόκειτο ο Λόγος του Θεού να λάβει και δευτέραν φύσιν για να μη μετακινηθεί η ιδιότητα των τριών προσώπων, ο Πατήρ να μένει πάντοτε Πατήρ και ο Υιός να μένει πάντοτε Υιός και το Άγιο Πνεύμα να μένει πάντοτε Παράκλητος, έπρεπε αυτό το πρόσωπο να σαρκωθεί που ήταν Υιός Θεού και να γίνει και Υιός ανθρώπου.
Όχι ότι έκανε υπακοή και δόθηκε λύτρον.
Αυτά τα παραδέχονται οι Προτεστάντες και οι Καθολικοί.
Εξ αγάπης κινούμενος και μόνον εξ αγάπης.
Όπως εξ αγάπης κινούμενος δημιούργησε τα πάντα, για να μεταδώσει την αγάπη στα κτίσματά του, και όχι από αναγκαιότητα, όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες.
Ο Λόγος του Θεού είναι το μέσον διά του οποίου κατασκευάσθηκε η κτίση.
Αυτός λοιπόν ο Λόγος «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου», που όρισε ο Βασιλεύς των αιώνων, ήλθε «κενώσας εαυτόν» χωρίς να έχει καμία προσταγή, ούτε να γίνεται θυσία, εξ αγάπης και μόνον κινούμενος.
Σ’ αυτήν την αγάπη συμμετέσχε και ο Πατέρας και το Πνεύμα το Άγιο.
«Ο Πατήρ ευδόκησεν ο Λόγος σαρξ εγένετο».
Ο Λόγος του Θεού υπήρχε πάντοτε εις τους κόλπους του Πατρός.
Περιγράφοντες τον Θεό Πατέρα ως νουν, είχε πάντοτε τον Λόγο.
Δεν υπήρχε νους χωρίς Λόγο ποτέ.
Ο Λόγος υπήρχε πάντοτε, ταυτοχρόνως, αϊδίως.
Ευρίσκετο μέσα στην απέραντη ηρεμία της θεοπρεπούς μεγαλοσύνης.
Όταν θέλησε ο Θεός να δημιουργήσει τα κτίσματα, μοχλός της δημιουργίας ήταν ο Λόγος.
«Είπε και εγεννήθησαν».
Ταυτοχρόνως φάνηκε μαζί με τα κτίσματα και ο Λόγος που ήταν αφανής μέχρι τότε.
«Πάντα δι’ αυτού εγένετο», λέει ο Ιωάννης, και «χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν».
Όταν ήλθε ο καιρός που έπρεπε να επαναφέρει σε ισορροπία την επαναστατημένη κτίση, αυτός ο Λόγος παρουσιάσθηκε και «εκένωσεν εαυτόν».
Τί σημαίνει «εκένωσεν»;
Μίκρυνε, για να μπορέσει να πλησιάσει την κτίση, όπως λέει σε έναν ωραίο λόγο του ο Αββᾶς Ισαάκ.
Ταπεινώθηκε και μίκρυνε ώστε να μην αφανισθεί η κτίση από την παρουσία του και για να μπορέσει να συνομιλήσει με αυτήν.
Το βαθύτερο είναι το εξής.
Για να πάρει πάνω του την κτίση ώστε να της μεταφέρει αγιασμό υποστατικό.
Μέσω της ανθρώπινης φύσεως φόρεσε τον κτιστό κόσμο και μετέφερε όλες τις θεοπρεπείς ενέργειες της Χάριτός του, ώστε έτσι να αγιάσει υποστατικά την κτίση.
Όχι εξ ανάγκης. Άρα δεν είναι θύμα.
Ερχόμαστε τώρα σε άλλη θεωρία.
Στο Ευαγγέλιο αναφέρεται ότι όταν επέστρεψαν από την αποστολή του κηρύγματος οι εβδομήκοντα μαθητές μετά χαράς έλεγαν στον Κύριό μας. «Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματι σου». Τότε ο Κύριος λέει.
«Είδον τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα».
Φυσικά εμείς θα το μεταμορφώσομε αυτό. Δεν έπρεπε έτσι να λεχθεί.
Αλλά «ο πράος και ταπεινός τη καρδίᾳ» Ιησούς μας, πάντοτε απέφευγε τις επιδείξεις.
Αυτός μπορούσε να πει ότι αυτόν τον οποίον τώρα εσείς λέτε ότι υποτάσσεται εν τω ονόματι μου είναι αυτός, τον οποίον εγώ γκρέμισα από τον ουρανό, και ήμουν παρών, όταν έπεφτε σαν αστραπή.
Η λέξη «εγώ» αποφευγόταν από τον Κύριό μας.
Μπαίνομε στο βαθύτερο θεολογικό νόημα και ερμηνεύομε στο πως έγινε η πτώση.
Η πτώση, λέει ο Κύριός μας, έγινε σαν αστραπή.
Σε χρόνο αστραπής.
Τα δισεκατομμύρια των πεπτωκότων αγγέλων σε χρόνο αστραπής έπαθαν δύο μεταμορφώσεις.
Πρώτα, αφήρεσε ο Θεός από πάνω τους το φωτισμό, την αξιοπρέπεια και την τελειότητα που είχαν.
Και ταυτόχρονα τους μετέβαλε και τη μορφή.
Όπως αναφέρουν οι Πατέρες, το τάγμα του εωσφόρου ήταν το ωραιότερο.
Σε χρόνο αστραπής τους γκρέμισε, τους πήρε τον αγιασμό, το φως, και τους μετέβαλε τη μορφή.
Ερχόμαστε στη δεύτερη μορφή της αποκαλύψεως.
Όπως λέει ο Κύριός μας προσδοκούμε «ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».
Πώς περιγράφεται στην Εκκλησία μας το ζήτημα της παλιγγενεσίας, της δευτέρας παρουσίας;
Δεν λέει «ως αστραπή εισέρχεται από ανατολών και φαίνεται μέχρι δυσμών», θα γίνει η παρουσία του Λόγου του Θεού;
Και σ’ αυτό το χρονικό διάστημα θα αναστηθούν όλοι οι άνθρωποι και θα παρασταθούν ενώπιον του;
Ένας σοβαρός άνθρωπος δεν επιτρέπεται να παραδέχεται τη θεωρία του καθενός.
Εμείς ενδείξεις δεν θέλομε, αποδείξεις θέλομε.
Εμείς πιστεύομε σε Θεό συγκεκριμένο, όχι αφηρημένο, με την κένωση του οποίου είμεθα υποστατικά ενωμένοι μαζί του.
Και ιδού ο αγιασμός.
Άλλωστε μη ξεχνάτε ότι υπάρχει ο σατανάς, ο οποίος πολεμά.
Δεν είδατε στις ημέρες των Αποστόλων την παιδίσκη «την έχουσαν πνεύμα πύθωνος», η οποία συνεχώς εμαντεύετο, επρόλεγε.
Πώς προλέγει ο σατανάς;
Ο σατανάς ως υπερφυσικό φαινόμενο υπάρχει και έχει υπερφυσικές ικανότητες και λόγω της λεπτότητας της φύσεώς του και της κινήσεως που έχει.
Διότι κινείται όπως ο νους.
Σκεφθείτε την κίνηση του νου μας, πώς είναι.
Αυτήν την ώρα είσαι εδώ, μετά σκέφτεσαι την Νέα Υόρκη, σκέφτεσαι το Λονδίνο, σκέφτεσαι την πατρίδα.
Σε πόσα κλάσματα δευτερολέπτου γίνεται αυτή η κίνηση; Έτσι κινούνται οι Άγγελοι και οι δαίμονες.
Οι άνθρωποι και οι Άγγελοι βλέπουν κατά μετοχήν της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, όπως βλέπει ο Θεός.
Όχι τα πάντα, αλλά όσο τους επιτρέψει να βλέπουν.
Μόνον αυτοί όμως.
Οι δαίμονες ως πνεύματα που είναι «εικάζουν».
Από την μακροχρόνια παράταση της ζωής τους έχουν αποκτήσει πολλές εμπειρίες.
Βλέπουν π.χ. κάποιον που ξεκίνησε από το Λονδίνο να έλθει εδώ.
Εάν εμείς είμαστε γνωστοί μπορούσα να έβλεπα στον ύπνο μου όνειρο ότι έρχεται εδώ.
Θα μου το έδειχναν αυτοί.
Αφού τον βλέπουν που ετοιμάζει τις βαλίτσες του, το διαβατήριό του.
Ακαριαίως αυτοί κινούνται. Ύστερα υπάρχουν και άλλα σύμβολα μέσα στην κτίση που τους βοηθούν αυτούς.
Είναι τα εξής.
Όπως εδώ στην κοινωνία υπάρχει η αστυνομία, ο στρατός, οι διάφορες αρχές και υπάρχει τάξη, και βλέπομε και καταλαβαίνομε π.χ. από τα διακριτικά σημεία ποιός ανήκει στο ναυτικό, στην αεροπορία κλπ. έτσι και οι δαίμονες βλέπουν ποιοί είναι καθορισμένοι για σωτηρία.
Λέει ο Παύλος ότι «ο Θεός ο προορίσας ημάς από καταβολής κόσμου», άρα αυτοί που είναι για σωτηρία έχουν πάνω τους σύμβολα από τη Χάρη του Θεού και αυτά τα βλέπουν οι δαίμονες ως πνεύματα και καταλαβαίνουν.
Στο βίο του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος βλέπουμε ότι όταν μαρτυρούσε ο Άγιος και τους μάστιζε, φώναζαν οι δαίμονες.
«Δεν τον ξέραμε αυτόν ότι θα μας κάψει;
Από τη γέννησή του, δεν είδαμε ότι θα γινόταν τέτοιος;».
Από τη γέννησή του είχε σύμβολα πάνω του και ήξεραν από τότε ότι θα γίνει άνθρωπος του Θεού.
Απ’ αυτή την άποψη, όχι από προφητεία.
Δεν έχουν προφητεία αυτοί, γιατί έχασαν την χάρη και είναι σκοτισμένοι και ζοφεροί.
Αλλά από την λεπτότητα της κινήσεώς τους, την εμπειρία τους και από το πλησίασμα στους αγγέλους, που αναμειγνύονται μαζί τους καταλαβαίνουν.
Όλη η κτίση συντηρείται από τους αγγέλους.
Κατά προσταγήν Θεού οι άγγελοι κρατούν την κτίση σε αρμονία.
Αυτούς τους αγγέλους τους βλέπουν οι δαίμονες και συμπεραίνουν.
Θα γίνει εδώ μία θεομηνία ή ένας σεισμός.
Διατάζει ο Θεός τους φύλακες αγγέλους να φύγουν.
Τότε οι δαίμονες βλέπουν, ότι κάτι θα γίνει εδώ.
Ξέρουν από προηγούμενα.
Μέσω των μαντείων, των μαγισσών και των μέντιουμ λένε και αυτοί.
Τις περισσότερες φορές τα λένε συγκεχυμένα και άλλες διαψεύδονται.
Διότι αλλάζει η απόφαση.
Αποφασίζει ο Θεός να καταστρέψει αυτό το μέρος.
Τότε είτε αυτοί που είναι ζωντανοί και είναι εδώ, αρχίζουν να προσεύχονται είτε αυτοί που έχουν πεθάνει και έχουν παρρησία προσεύχονται και αλλάζει το σχέδιό του ο Θεός.
Οι δαίμονες είδαν και είπαν οι μάγισσες ότι θα καταστραφεί, αλλά δεν καταστράφηκε.
Διότι άλλαξαν οι άνθρωποι τη γνώμη, άλλαξε και ο Θεός την απόφαση.
Στην Νινευί δεν είπε;
Γι’ αυτό δεν ήθελε να πάει ο Ιωνάς να κηρύξει.
Ήξερε ότι θα μετανοήσουν αυτοί, θα μετανοήσει ο Θεός και αυτός θα φαινόταν ψεύτης.
Γι’ αυτό έφυγε και ο Θεός τον πήρε με το ζόρι.
Ερ: Αυτή η προαίσθηση ότι θα ερχόταν κάποιος δεν εξηγείται με την τηλεπάθεια;
Γέροντας: Τηλεπάθεια δεν υπάρχει.
Είναι αυτά που είπαμε.
Είτε υπάρχει η Χάρη του Θεού ή η πλάνη των δαιμόνων.
Όταν ο άνθρωπος αρχίσει να ζει χριστιανικά, αφού βγει από το περιθώριο της παρά φύσιν ζωής, της αμαρτωλής, αρχίσει να ζει φυσιολογικά.
Από τα φυσιολογικά ανεβαίνει στα υπέρ φύσιν προς τον αγιασμό.
Τότε αρχίζει μέσα του να ξυπνά η διαίσθηση, που είναι χάρισμα, που είχε πριν από την πτώση.
Μετά από την διαίσθηση, ακολουθεί η διόραση.
Τη διόραση ακολουθεί η προόραση.
Μετά γίνεται προφητεία αυξανομένης της χάριτος.
Σ’ αυτές τις καταστάσεις όταν βρίσκεται ένας ευλαβής άνθρωπος με διαίσθηση, διόραση, προόραση και προφητεία θα τα δει αυτά, αν θα τα δει.
Μόνον έτσι.
Αλλοιώς είναι τσαρλατάνικα.
Τί σημαίνει τηλεπάθεια;
Ο άνθρωπος ο «πεπτωκώς» είναι πεπτωκώς.
Ο αμαρτωλός άνθρωπος είναι στερημένος πάντων.
Δεν του μένει τίποτε.
Αυτό πού λέτε για μεταβίβαση σκέψεως από άνθρωπο σε άνθρωπο γίνεται μόνο με την ενέργεια του σατανά.
Ερ: Τό βλέπουμε σε επιστημονικά βιβλία!
Γεροντας: Η μαγεία ήταν επιστημονικός όρος.
Η Αγία Αικατερίνη ήταν κάτοχος της μαγείας και πόσοι άλλοι Πατέρες, πριν να μπουν μέσα στη Χάρη του Θεού.
Ερ: Κάτι πρακτικότερο θα ρωτούσα, που πολλές φορές το ρωτούν τα παιδιά.
Λέει ο Απ. Παύλος ότι ο άνδρας και η γυναίκα είναι ίσοι απέναντι του Θεού.
Γιατί δεν επιτρέπεται η ιεροσύνη στη γυναίκα;
Ενώ η γυναίκα έγινε Θεομήτωρ.
Γέροντας: Η Θεομήτωρ κατ’ εξαίρεση μία ήταν.
Εξελέγει για να εξυπηρετήσει την «κένωσιν» του Θεού Λόγου.
Αυτό είναι ανεπανάληπτο.
Την αιτία της πτώσεως την δημιούργησε η γυναίκα.
Απεδείχθη ότι ήταν το ασθενέστερο μέρος.
Ως το ασθενέστερο μέρος δεν είχε ποτέ εμπιστοσύνη να εκπροσωπήσει αυθεντικά.
Απόδειξη ότι ήταν η αιτία της πτώσεως αυτή.
Εάν εξελέγει μία κόρη να εξυπηρετήσει στην οικονομία αυτήν ήταν κατ’ εξαίρεση η μία, γιατί δεν μπορούσε να γίνει αλλοιώς.
Έπρεπε και αυτός να γίνει άνθρωπος και έπρεπε να γεννηθεί από φυσικούς όρους.
Έπρεπε να βρεθεί κάποια κόρη που θα το κάνει αυτό.
Βέβαια στον αγιασμό μπαίνουν και οι γυναίκες.
Στην πραγματικότητα ο Θεός δεν δημιούργησε γυναίκα, άνδρα δημιούργησε.
Προέβλεπε την πτώση και δημιούργησε τη γυναίκα για βοηθό.
Βοηθό στην περίσταση της μεταπτωτικής καταστάσεως.
Στο μέλλον καταργείται πάλιν η γυναικεία φύση.
Επανέρχεται στην πρώτη δημιουργία «ότι άνδρα κατασκεύασε ο Θεός».
Επομένως δεν μπαίνει εδώ μέσα σαν ολοκληρωμένη προσωπικότης.
Αν και της εδόθη προσωπικότης χάριν της μητρότητος.
Δεν της εδόθη δικαίωμα να εξυπηρετήσει τις θείες οικονομίες, και για τους φυσικούς λόγους που ξέρετε.
Για την αδυναμία να βρίσκεται σε μία κατάσταση καθαρότητος και για την ανθρώπινη αρρώστια.
Στην αρχή η Εκκλησία επέτρεπε το θέμα του ασπασμού εξ ίσου.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και άρχισαν τα σκάνδαλα και τα πάθη.
Δεν μπορούν, λόγω της αδυναμίας του ανθρώπου, να συνεργαστούν αυτά τα δύο φύλα απαθώς.
Και επειδή υπάρχει ο κίνδυνος η Εκκλησία, «μη έχουσα σπίλον ή ρυτίδα», δεν καταδέχεται τέτοια πράγματα.
Σεβασμό μεν έδωσε στη γυναίκα η Εκκλησία γι’ αυτό την ύψωσε περισσότερο από κάθε άλλη ανθρωπιστική θεωρία και ιδεολογία.
Μόνο η Εκκλησία θεώρησε ισότιμη τη γυναίκα με τον άνδρα.
Ναι μεν στην ιεροσύνη δεν της επετράπει να μπει, στον αγιασμό όμως μπαίνει.
Όπως φαίνεται η γυναίκα στην αρχή της δημιουργίας δεν μπήκε στο νόημα γι’ αυτό και στο μέλλον δεν υπάρχει.
Όταν ρώτησαν τον Κύριό μας, επειδή πίστευαν ότι το θέμα του γάμου ήταν απόλυτος προορισμός του ανθρώπου, στο μέλλον τί θα γίνει, τους είπε «πλανάσθε, μη ειδότες τας γραφάς.
Δεν υπάρχουν τέτοια στην αιωνιότητα».
Και το φύλο, αν και υπάρχει από την αρχή της δημιουργίας, εν τούτοις δεν λειτουργεί πάντοτε.
Ένα κοριτσάκι μόλις γεννηθεί είναι δυνάμει γυναίκα, ενεργεία όμως δεν είναι.
Πρέπει να γίνει δεκαπέντε ετών για να γίνει ενεργεία.
Και όταν περάσει τα πενήντα και πάλι δεν μπορεί να είναι γυναίκα.
Διότι εξυπηρετεί τη μητρότητα για μία μόνο περίοδο.
Αυτές είναι περιστασιακές καταστάσεις που δημιούργησε η πτώση.
Γι’ αυτό και στο μέλλον δεν υπάρχει «άρσεν και θήλυ».
Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα μετά τον αγιασμό.
Πριν τον αγιασμό υπάρχει.
Πολλοί Πατέρες λένε ότι θα υπάρχει μόνον η Κυρία Θεοτόκος στη μορφή της πρώτης Εύας, της απαθούς πρώτης Εύας, διότι εθεώθη που κατοίκησε μέσα της ο Λόγος του Θεού.
Πώς θα γίνουν αυτά, είναι άγνωστο.
1 Ιουλίου γεννήθηκε (1921) και κοιμήθηκε (2009) ο Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός. Φωτογραφίες
Το 1946 έρχεται από την Κύπρο στο Άγιο Όρος, στη Σκήτη της Αγίας Άννας ο Γέροντας Ιωσήφ. Φωτογραφία που ήταν στο διαβατήριο του.
Στις Σπηλιές της Αγίας Άννας. Ο ναός του Τιμίου Προδρόμου της Συνοδείας του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή στην οποία ανήκε ο Γέροντας Ιωσήφ.
Η Συνοδεία του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή. Πίσω από τον καθήμενο Όσιο Ιωσήφ είναι ο Γέροντας Ιωσήφ.
Το κελλί του Ευαγγελισμού στη Νέα Σκήτη όπου παρέμεινε η Συνοδεία μέχρι την κοίμηση του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή
Ο Γέροντας Ιωσήφ στη Νέα Σκήτη πριν κάνει Συνοδεία, μερικά χρόνια μετά την κοίμηση του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή..
Μερικά χρόνια μετά (το 1982) στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου όπου έμεινε για λίγο καιρό με τους πρώτους μοναχούς της Συνοδείας του. Εδώ είναι με τον π. Παΐσιο, τον Ιερομόναχο Αθανάσιο ( τώρα Μητροπολίτη Λεμεσού) και τον κοσμικό τότε και τώρα Μοναχό Νήφωνα.
Το κελλί του Ευαγγελισμού στη Νέα Σκήτη όπως το ανοικοδομήσε και το επέκτεινε για τις ανάγκες της Συνοδείας του ο Γέροντας Ιωσήφ, μέχρι τη χρονιά που έφυγαν για την Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου.
Στη συνέχεια μερικές φωτογραφίες από τη ζωή και τα διακονήματα στο κελλί.
Τα μουλάρια του γέροντα, ο Κίτσος και ο Καστάνης.
Στο ψάρεμα
Στην Κουζίνα
Μετά τα διακονήματα η ξεκούραση. Ο Γέροντας δεν ξεχώριζε τον εαυτό του από κανένα διακόνημα. Ήταν και Γέροντας και «υποτακτικός» της αγάπης.
Με τον παραδελφό του μακαριστό παπα- Χαράλαμπο, τότε Ηγούμενο της Μονής Διονυσίου σε επίσκεψή του στη Νέα Σκήτη (1986).
Ο Γέροντας σε ώρα προσευχής στην αυλή του κελλιού του Ευαγγελισμού
Το εσωτερικό του κελλιού του Γέροντα στον Ευαγγελισμό.
Εδώ ο Γέροντας μπροστά στο γραφείο του, όπου περνούσε πολλές ώρες απαντώντας στα πολλά γράμματα που του έστελλαν και συγγράφοντας τα βιβλία που μας άφησε ως παρακαταθήκη.
Ο Γέροντας με τους δύο ιερομόναχους της Συνοδείας του (το 1985) τον Αθανάσιο (Μητροπ. Λεμεσού) και τον Εφραίμ (Καθηγούμενο της Ι. Μ. Μ. Βατοπαιδίου)
Τελευταία φωτογραφία στη Νέα Σκήτη το Πάσχα του 1987 πριν την αναχώρηση για την Ι. Μ. Μ. Βατοπαιδίου.
Μάϊος του 1988. Μπροστά στη πύλη της Ι. Μ. Μ. Βατοπαιδίου με τους παραδελφούς του Εφραίμ Κατουνακιώτη και Εφραίμ Καθηγούμενο (τότε) της Ι. Μ. Φιλοθέου.
1989. Το πρώτο Πάσχα στην Ι. Μ. Μ. Βατοπαιδίου. Ο Γέροντας κοιτάζει με έκπληξη προς το μέρος που οι κοσμικοί όταν άκουσαν το «Χριστός Ανέστη» άναψαν κροτίδες από τη χαρά τους…
Κυριακή της Τυρινής – Μάρτιος 1990. Ημέρα εκλογής του Γέροντα Εφραίμ ως Ηγουμένου της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου.
Κυριακή των Μυροφόρων (Απρίλιος 1990). Ημέρα της ενθρονίσεως του Καθηγουμένου Εφραίμ. Μαζί τους διακρίνεται και ο τότε Πρωτεπιστάτης του Αγίου Όρους (μακαριστός) Θεόκλητος Διονυσιάτης.
Μετά την ενθρόνιση, κέρασμα στο συνοδικό της μονής. Διακρίνεται ο τότε Πολιτικός Διοικητής του Αγίου Όρους κ. Κ. Λούλης, ο τότε Μητροπ. Δημητριάδος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών μακαριστός Χριστόδουλος, ο Ηγούμενος της Ι. Μ. Σταυροβουνίου (Κύπρου), ο Καθηγούμενος Εφραίμ και ο Γέροντας Ιωσήφ.
Σεπτέμβριος 1991. Επίσκεψη στην Ι. Μ. Μ. Βατοπαιδίου του τότε Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου.
Το κελλί όπου τα τελευταία χρόνια «ησύχαζε» ο Γέροντας και εκοιμήθη «εν Κυρίω».
Μια από τις τελευταίες φωτογραφίες, το Πάσχα του 2009, το τελευταίο της επίγειας ζωής του.
«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών»
Καλή αντάμωση Γέροντα στους πατρικούς σου κόλπους κατά την υπόσχεσή σου.
Το ηχητικό ντοκουμέντο αυτό, καταγράφηκε λίγους μηνες πρίν τον θάνατο του γέροντα. Δηλαδή, πολύ πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και ξεκινήσουν τα μνημόνια και οι εθνικές παραχωρήσεις προς τους δανειστές. Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπεδινός "κοιμήθηκε" τα ξημερώματα της 1ης Ιουλίου του 2009. Δηλαδή, σχεδόν ένα χρόνο πρίν ξεκινήσει το κουβάρι των μεγάλων γεγονότων που αφηγήθηκε.
