Αγαπώ τον άνθρωπο που φρόντισε τις πληγές μου, που του είπα τα πάντα για μένα και δεν με έκρινε, με αγκάλιασε.
Αυτόν που θέλει μόνο ευτυχισμένη να με βλέπει και φροντίζει μόνο για αυτό.
Αυτόν που εξαφάνισε τα σημάδια πάνω από το κορμί μου και την ψυχή μου και ένιωσα ότι ξανά γεννήθηκα.
Αυτόν που έσβησε το παρελθόν μου και γράφει κάθε μέρα το μέλλον μου, το μέλλον μας.
Αγαπώ τον άνθρωπο που ποτέ δεν μου θυμώνει και μου μιλάει πάντα έχοντας με αγκαλιά.
Αυτόν που μου λέει καθημερινά ότι είμαι η ομορφότερη γυναίκα του κόσμου γιατί έτσι με βλέπουν τα ερωτευμένα του μάτια.
Αυτόν που ποτέ δεν αφήνει το χέρι μου, λες και έχει γίνει προέκταση του δικού του.
Αυτόν που εμφανίστηκε ξαφνικά, από το πουθενά, και δεν φοβήθηκε το πληγωμένο αγρίμι που σήκωσε από κάτω, δεν φοβήθηκε να ακούει για περασμένους έρωτες, δεν φοβήθηκε την απογοήτευση μου.
Αυτόν που μου είπε, “ δείξε σε εμένα εμπιστοσύνη” και παλεύει κάθε μέρα για αυτό.
Αυτόν που ένα βράδυ μου άνοιξε μια πόρτα και είδα φως, μύρισα αγάπη αληθινή και φύσηξε μέσα στα μάτια μου και τα στέγνωσε.
Αυτόν που με τραβάει προς την ζωή και άφησα τον θάνατο πίσω μου.
Αυτόν που η κάθε λέξη του είναι και μια πράξη.
Κι όλα μου τα βράδια γλίστρησαν πάνω σε ένα κρεβάτι, γέμισαν φως και ζεστασιά.
Όλα μου τα θεριά κοιμήθηκαν κι άρχισα να τα χαϊδεύω.
Όλος μου ο πόνος θάφτηκε βαθιά μέσα μου και τα σημάδια του έπαψαν να εμφανίζονται στο πληγιασμένο σώμα μου.
Ξέχασα πως κλαίνε… Ξέχασα …
Και θυμήθηκα πως είναι να σε αγαπούν… με ψυχή…
Της Νίκης Ταγκάλου
