Όταν ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, μετά από μερικές συνεδρίες ρώτησα την ψυχολόγο μου:
-Ωραία, εγώ κατάλαβα αυτά που κατάλαβα.
Αλλά οι άνθρωποι στον περίγυρό μου, που μπορούν να καταλάβουν αυτά που κατάλαβα τώρα, είναι ελάχιστοι…
Εκείνη μου απάντησε:
-Αυτό είναι το τίμημα της ψυχοθεραπείας.
Έφυγα προβληματισμένη.
Αν το να καταλάβω περισσότερα για μένα και για τον κόσμο με οδηγεί στην αποξένωση, γιατί να μπω στη διαδικασία να καταλάβω;
Ήταν η πρώτη φορά που αναρωτήθηκα αν αξίζει τον κόπο η όλη διαδικασία.
Η δεύτερη φορά που αναρωτήθηκα το ίδιο ακριβώς ήταν μετά από συζήτηση που είχα με έναν φίλο μου.
Θυμάμαι του είχα αναφέρει πως κάποιες φορές ένιωθα να βρίσκομαι σε μια όχθη και όλοι οι δικοί μου να βρίσκονται στην αντίπερα όχθη και ανάμεσά μας να περνάνε τα ορμητικά νερά ενός ποταμού.
Εκείνος μου είχε πει τότε με πολλή αγάπη, πως ίσως θα έπρεπε, να σταματήσω να εξελίσσομαι στον τομέα της “κατανόησης” του εαυτού μου και του κόσμου.
Πως θα έπρεπε να μειώσω ταχύτητα για να μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους.
Εκείνη τη φορά όμως δεν προβληματίστηκα καθόλου.
Ήταν σαν να ξεκαθάρισε το τοπίο γύρω μου.
Δεν ήθελα για κανένα λόγο να σταματήσω να μαθαίνω, να καταλαβαίνω, να συνειδητοποιώ -πείτε το όπως θέλετε- τον εαυτό μου.
Υποτίθεται πως αυτό με φέρνει πιο κοντά σε μένα και ευχή μου ήταν, πιο κοντά στους άλλους.
Αλλά τελικά όλο αυτό με απομακρύνει(?)
Έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους.
Ναι το παραδέχομαι.
Αυτό είναι το τίμημα της ψυχοθεραπείας;
Να ξέρεις πως μπορείς να επικοινωνήσεις με ουσία μόνο με ελάχιστα άτομα;
Να ξέρεις ότι θα πιάσεις ίδια συχνότητα στο μήκος κύματος της σκέψης με ελάχιστους;
Να ξέρεις πως ακόμα κι αν αυτοί οι λιγοστοί βρεθούν στον δρόμο σου, πάλι θα είναι δύσκολο να επικοινωνήσεις;
Ναι τα έμαθα όλα αυτά.
Τα κατάλαβα.
Και δε γυρίζω πίσω.
Ούτε θα σταματήσω την πορεία μου.
Προτίθεμαι να πληρώσω κάθε τίμημα.
Δε με νοιάζουν οι άνθρωποι πια, με νοιάζει Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Δεν μπορώ να σώσω κανέναν.
Ούτε τον εαυτό μου.
Μπορώ να σώσω όμως τον άνθρωπο μέσα μου.
Δεν με νοιάζει η επικοινωνία, με νοιάζει η κατανόηση.
Η κατανόηση της ύπαρξης και της ζωής μέσα σε αυτή.
Προτίθεμαι να πληρώσω κάθε τίμημα και ας μείνω στο τέλος με λιγοστούς.
Ξέρω πως αυτοί οι λιγοστοί μου φτάνουν.
Γιατί έχουν καρδιά και με αυτή ακούνε!
Γιατί όπως λέει και ο αγαπημένος μου Καζαντζάκης:
Ν’ απομείνεις μόνος και να αρχίζεις να πλάθεις εσύ, με μονάχα τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου.
Η δική μου δύναμη λοιπόν είναι η ψυχή μου.
Και αυτή θα την κρατήσω όσο πιο αγνή μπορώ.
Αυτό κατάλαβα…
