Έρχεται η στιγμή που κάποιες τον κρατάμε με απέραντη ευτυχία στην αγκαλιά μας. Είναι ο γιος μας! Αυτό το εύθραυστο πλασματάκι, που έρχεται στον κόσμο για να διεκδικήσει τη δική του ζωή.
Ώσπου σκάνε στη μύτη τα ρημάδια τα οιδιπόδεια συμπλέγματα. Λίγο πολύ όλες ξέρουμε τι είναι και τι σημαίνουν.
Αυτό που ίσως, όμως, να αγνοούμε, είναι οι συνέπειες που μπορεί να έχει στη ζωή του μονάκριβου μας η συναισθηματική προσκόλλησή μας πάνω του. Γιατί τα συμπλέγματα θεωρούνται μια φυσιολογική φάση που την περνάνε όλα τα παιδιά, αλλά και που τελειώνει κάπου εκεί γύρω στα 7. Όταν εμείς εμποδίσουμε το παιδί να περάσει στην επόμενη φάση, τότε μάλλον στεκόμαστε ασυνείδητα εμπόδιο στο να ανακαλύψει ο γιος μας την ταυτότητα και τον ρόλο του ως ενήλικας άντρας πια.
Αυτή η συναισθηματική σύγχυση ξεκινά σε μας τις αγορομάνες από νωρίς, με τη γνωστή σε όλους έκφραση «ο γιος μου, ο άντρας της ζωής μου». Καμαρώνουμε, γεμίζει με αγάπη το σύμπαν μας ολόκληρο και τα μάτια μας με θαυμασμό γι αυτό το μικρό θαύμα της ζωής μας. Ο γιος μας, όμως, δεν είναι ο άντρας της ζωής μας, είναι απλά ο γιος μας. Είναι λάθος του φορτώνουμε στους ώμους του έναν ρόλο που δεν του ανήκει και που δεν τον επέλεξε. Ο άντρας της ζωής μας είναι ή θα έπρεπε να είναι ο σύντροφός μας.
Κι αν αυτό δεν ισχύει, τότε προφανώς εκείνος δεν μας καλύπτει και πέφτουμε στην παγίδα να τον ευνουχίσουμε στα μάτια του γιου του. Το άλλοθί μας έχει γίνει παροιμιώδες πια, αυτό της γραφικής «Ελληνίδας μάνας».
Στο επιχείρημα ότι τα παιδιά έχουν πάντα ανάγκη από τον γονιό τους, δε θα διαφωνήσω. Θα συμπληρώσω, όμως, πως τα παιδιά έχουν ανάγκη και από τους δυο γονείς. Κι ο γιος μας έχει ανάγκη από το πατρικό πρότυπο από την παιδική του ακόμα ηλικία κι όχι το μητρικό. Ευνουχίζουμε τον πατέρα του στα μάτια και των δύο κάθε φορά που τον αποκαλούμε «άντρα της ζωής μου». Το αποτέλεσμα είναι να του στερούμε αυτό το απαραίτητο πρότυπο πάνω στο οποίο θα στηριχτεί για να βρει τα δικά του αντρίκια χνάρια στον κόσμο των ενηλίκων.
Αυτό που πετυχαίνουμε τελικά είναι να γίνει η δική μας ανικανοποίητη σχέση αυτό που κουβαλά στο δισάκι του ο γιος μας. Και κάπως έτσι δημιουργείται ο φαύλος κύκλος των άντρων που αδυνατούν να ικανοποιήσουν τις συντρόφους τους και που μένουν συναισθηματικά εγκλωβισμένοι στη σχέση τους με τη μητέρα τους.
Αυτούς τους άντρες τους παντρευόμαστε και προσπαθούμε να τους απεγκλωβίσουμε από τη μητρική σχέση.
Αυτούς τους άντρες τους απορρίπτουμε και τους ευνουχίζουμε, γιατί αδυνατούν να σταθούν δίπλα μας ως σύντροφοι που έχουν συνειδητοποιήσει τον ρόλο τους μέσα σε μια σχέση. Αυτές τις μάνες τις βλέπουμε από την πρώτη στιγμή στο αντίθετο στρατόπεδο, καθώς οι ίδιες φροντίζουν να δημιουργήσουν από την αρχή μια ανταγωνιστική σχέση μαζί μας.
Αυτούς τους άντρες, όμως, εμείς τους μεγαλώνουμε. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον γιο μας να ανδρωθεί έχοντας ως πρότυπο έναν άλλον άντρα, τον πατέρα του. Κι ας μη σταθούμε εμπόδιο στη σχέση αυτή. Ας του δώσουμε την ευκαιρία να γίνει εκείνος αυτό που στερηθήκαμε εμείς στον δικό μας γάμο. Ένας σύντροφος δυναμικός, τρυφερός, που θα σέβεται, θα προστατεύει και θα αγαπά τη σύντροφο και μάνα των παιδιών του. Ας τον αφήσουμε να γίνει ευτυχισμένος δίπλα στον άνθρωπο που θα επιλέξει να γίνει μέρος αυτής της ευτυχίας.
Για μας θα είναι πάντα το παιδί μας. Και η αγάπη μας γι’ αυτό είναι μια αγάπη αδιαπραγμάτευτη κι αστείρευτη!
