Στις οικογένειες με εφήβους, οι καβγάδες συνήθως είναι μέσα στο πρόγραμμα. Αν και αυτό μοιάζει πολύ αρνητικό, στην πραγματικότητα είναι καλό, σύμφωνα με ολοένα περισσότερες μελέτες.
Οπως έχουν αποκαλύψει, ο τρόπος με τον οποίο θα διαχειριστούν γονείς και έφηβος τη διαφωνία διαμορφώνει τόσο την ψυχική υγεία του παιδιού όσο και τη γενική ποιότητα της σχέσης του με τους γονείς του. Επιπλέον, η φύση των ενδοοικογενειακών καβγάδων μπορεί να καθορίσει πώς θα διαχειρίζονται οι έφηβοι τις σχέσεις τους εκτός σπιτιού.
Εξετάζοντας πώς προσεγγίζουν οι έφηβοι τις φιλονικίες, οι ειδικοί έχουν αναγνωρίσει τέσσερα διαφορετικά στυλ: την επίθεση, την απόσυρση, τη συμμόρφωση και την επίλυση του προβλήματος, αναφέρει η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς».
Οι έφηβοι που επιλέγουν οποιοδήποτε από τα δύο πρώτα – την κλιμάκωση της έντασης ή την επίμονη άρνηση να εμπλακούν σε έναν καβγά – είναι πιο πιθανό να πάσχουν ή να εκδηλώσουν κατάθλιψη, αγχώδη διαταραχή ή παραβατική συμπεριφορά.
Οσοι παίρνουν τον τρίτο δρόμο, αυτόν της απλής υποταγής στη βούληση των γονέων τους, έχουν υψηλά ποσοστά διαταραχών της ψυχικής διάθεσης, ενώ όλοι τους, εφόσον δεν μπορούν να διαχειριστούν μια έντονη διχογνωμία στο σπίτι, συχνά αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα στις φιλίες και αργότερα στην ερωτική τους ζωή.
Αντιθέτως, οι έφηβοι που χρησιμοποιούν τις ικανότητες επίλυσης προβλημάτων για να διαχειριστούν τις κρίσεις με τους γονείς τους αντιπροσωπεύουν κάτι εντελώς διαφορετικό. Οι έφηβοι αυτοί τείνουν να έχουν την καλύτερη ψυχική υγεία και τις ευτυχέστερες σχέσεις σε κάθε τομέα της ζωής τους, έκβαση που όλοι οι γονείς θα ήθελαν για τα παιδιά τους.
Και από τις δύο πλευρές
Πώς μπορεί, λοιπόν, να μεγαλώσει ο γονιός έναν έφηβο ο οποίος θα αντιμετωπίζει τις διαφωνίες ως προκλήσεις που πρέπει να επιλυθούν;
Πειστικά νέα επιστημονικά δεδομένα υποδηλώνουν ότι το κλειδί είναι ο εποικοδομητικός καβγάς του γονέα με τον έφηβο, με τον πρώτο να ενθαρρύνει τον δεύτερο να μη βλέπει τα πράγματα μονοσήμαντα, αλλά να μπαίνει λίγο στη θέση του γονιού του.
Με άλλα λόγια, ο καλύτερος καβγάς είναι αυτός στον οποίο ο έφηβος εξετάζει το πρόβλημα και από τις δύο πλευρές, ενώ ο κακός καβγάς είναι όταν βλέπει τα πράγματα μόνο από τη δική του (εξυπακούεται ότι και ο γονιός θα κάνει το ίδιο).
Τα καλά νέα είναι ότι η ικανότητα της σφαιρικής αντίληψης των πραγμάτων ανθεί κατά τη διάρκεια της εφηβείας. Παρότι τα μικρότερα παιδιά δεν διαθέτουν τη νευρολογική ικανότητα να κατανοήσουν πλήρως την άποψη ενός άλλου ατόμου, η εφηβεία προκαλεί ταχεία ανάπτυξη των τμημάτων του εγκεφάλου που σχετίζονται με την αφηρημένη λογική σκέψη.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνεται κατακόρυφα η ικανότητά τους να βλέπουν τα πράγματα από πολλές, διαφορετικές οπτικές γωνίες. Ετσι, οι γονείς που είναι πρόθυμοι να περπατήσουν στα χνάρια του έφηβου παιδιού τους, θα το δουν να κάνει το ίδιο.
Στην πράξη
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι αντιδράσεις του τύπου «ξέχασέ το», που τελειώνουν απότομα την κουβέντα, δεν βοηθούν καθόλου. Αν όμως την ίδια ώρα ή αργότερα ο γονιός πει ένα «ας το συζητήσουμε» και «μπορείς να μου εξηγήσεις;», θα δώσει το έναυσμα για μια εποικοδομητική διαφωνία.
Ασφαλώς κάποιες φορές τα αίματα θα ανάψουν, αλλά το ζητούμενο είναι να μην εξελιχθεί η κατάσταση σε τοξική διαμάχη. Και αυτό είναι στο χέρι των γονιών να το πετύχουν ώστε να δώσουν στον έφηβοι την ευκαιρία να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό του και να αποκτήσει σταδιακά την ικανότητα να αφήνει χώρο για πολιτισμένες αντιδράσεις απέναντι στις πιο δύσκολες περιστάσεις.
Κανένας γονιός δεν θέλει τον καβγά με το παιδί του. Αλλά οι αναπόφευκτες διαφορές απόψεων θα μοιάζουν πολύ πιο εύκολες αν τις αντιμετωπίζει ως ευκαιρία και όχι ως εμπόδιο.
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία tanea.gr
