Ηδονή και φρόνηση - Επίκουρος
Όταν λοιπόν υποστηρίζουμε ότι
ο τελικός σκοπός είναι η ηδονή,
δεν εννοούμε τις ηδονές των άσωτων
κι αυτές που συνίστανται στην αισθησιακή απόλαυση,
όπως ορισμένοι νομίζουν
-από άγνοια κι επειδή διαφωνούν με εμάς
ή παίρνουν στραβά τα λόγια μας-
αλλά εννοούμε το να μην έχει κανείς σωματικό πόνο
και ταραχή ψυχική,
γιατί τη γλύκα στη ζωή
δεν τη φέρνουν τα απανωτά φαγοπότια και τα γλέντια […]
ούτε τα ψάρια και τα άλλα εδέσματα
που προσφέρονται σ’ ένα πολυδάπανο τραπέζι,
αλλά ο νηφάλιος στοχασμός,
αυτός που διερευνά τους λόγους
για τους οποίους προτιμάμε ή αποφεύγουμε καθετί
και αποδιώχνει τις δοξασίες που με τόση ταραχή
γεμίζουν την ψυχή μας.
Αφετηρία για όλα αυτά
και συνάμα το υπέρτατο αγαθό είναι η φρόνηση.
Για τούτο κι από τη φιλοσοφία
προτιμότερη είναι η φρόνηση,
από την οποία απορρέουν όλες οι αρετές:
η φρόνηση που μας διδάσκει ότι
δεν είναι δυνατόν να ζει κανείς χαρούμενα,
αν η ζωή του δεν έχει
γνώση,
ομορφιά και
δικαιοσύνη
κι ούτε πάλι μπορεί να ‘χει η ζωή του γνώση,
ομορφιά και δικαιοσύνη,
αν δεν έχει και χαρά.
Επιστολή προς Μενοικέα, 131-132
Επίκουρος
