Θα νικήσει ο πολιτισμός το πάθος;
Πώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης άλλαξαν το πλέγμα των σχέσεων μας, αλλά και το περιεχόμενο των χωρισμών μας.
Είτε αρέσει, είτε όχι εκτός από την πραγματική ζωή μας, στα social media, ζούμε μια δεύτερη – απολύτως πραγματική και αυτή – που περιστοιχίζεται από φίλους, συγγενείς, συναδέλφους και… πρώην. Το θέλουμε ή όχι, κάποιοι από αυτούς, αν όχι οι περισσότεροι εξακολουθούν να βρίσκονται στη λίστα φίλων μας στο Facebook, στο Twitter, στο Instagram, σε κάποιο από τα μέσα που χρησιμοποιούμε για να επικοινωνήσουμε. Και όχι, ο πολιτισμός και η άνεση στις ανθρώπινες σχέσεις σήμερα δεν επιβάλλει πάντα την οριστική διαγραφή ενός ανθρώπου από τη ζωή μας και τα social media. Με κάποιους ανθρώπους χωρίζουμε φιλικά, συναινετικά, βελούδινα, οπότε δεν υπάρχει χώρος για αμετάκλητο τέλος. Παραμένουμε φίλοι, εξακολουθούμε να μιλάμε και μετά τον πρώτο καιρό της έντασης και των πληγωμένων αισθημάτων, όχι μόνο ανταλλάσσουμε μερικά “likes”, αλλά τα λέμε κανονικά.
Γνωρίζουμε -αναγκαστικώς- πράγματα για το πώς πήγε παρακάτω η ζωή τους, τι κάνουν στη δουλειά τους, πού πήγαν διακοπές, τι μαγείρεψαν, με ποιον / ποιαν επέλεξαν να συνεχίσουν, ποια ταινία τους άρεσε, ποιο τραγούδι ακούν στο repeat, κοινώς λεπτομέρειες που πριν από τα social media δεν θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε για τον απλούστατο λόγο ότι… θα είχαμε χωρίσει. Όμως, στη γενιά των social media, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αν δεν εφαρμοστεί ένα βίαιο unfriend, unfollow, block. Καλώς ή κακώς και όπως επισημαίνεται και σε σχετικό άρθρο του “Τhe Cut”, όλοι (-ες) οι πρώην μας ζουν μέσα από τα μηνύματα και τις virtual ζωές τους, κατά κάποιο τρόπο, μαζί μας.
Όπως χαρακτηριστικά και με απόλυτη ειλικρίνεια αναφέρει σε σχετικό άρθρο της η Maureen O’Connor ειδικά για τις σύντομες ερωτικές σχέσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα.
“Οι κινδυνολόγοι επιμένουν ότι ειδικά αυτό που λέμε περιστασιακό σεξ αποθαρρύνει την οικειότητα. Αλλά η εμπειρία λέει ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όταν έστω και για λίγο καιρό έχεις μοιραστεί το κρεβάτι, την οδοντόβουρτσα, όταν ο άλλος ξέρει τι σου αρέσει στο σεξ, όταν έχει δει την κυτταρίτιδα σου, η οικειότητα που ζήσατε είναι αρκετή. Ό,τι και να συμβεί, ό,τι κι αν κάνετε στο μέλλον, θα είναι πάντα ο πρώην σου. Ξέρεις από ποια πλευρά τον βολεύει να κοιμάται, πώς ανασαίνει, πώς πίνει τον καφέ το πρωί. Αυτά είναι πράγματα που γνωρίζεις εσύ, αλλά ενδεχομένως ούτε οι φίλοι, ούτε η οικογένεια του”, γράφει η O’ Connor καταλήγοντας στο ζητούμενο: παλιότερα, όταν ήθελες να αποφύγεις έναν (μία) πρώην απλώς απέφευγες συγκεκριμένα μέρη και παρέες. Τώρα πια, αυτό δεν αποτελεί διέξοδο.
Όπου κι αν πάει κάποιος, ο/η πρώην είναι εκεί. Ακόμη κι αν επιλέξει να κάνει “hide” την τρέχουσα πληροφόρηση για τη ζωή του στο Facebook σε χρόνο ανύποπτο, σε γενέθλια ή γιορτές, κάτω από κάποιο πιο συναισθηματικό status, μπορεί να εμφανιστεί: με ένα “like”, με ένα σχόλιο ή κάνοντας χιούμορ, ίσως, αλλά κάποτε μιλώντας απολύτως σοβαρά και ενώ εμείς μπορεί να έχουμε ήδη προχωρήσει στο επόμενο κεφάλαιο.
“Όμως, χωρίζουμε έτσι;”, διερωτάται η αρθρογράφος. Αν χωρισμός σημαίνει τέλος, αποκοπή, ξέχωρες και απομακρυσμένες ζωές, πώς στην ευχή χωρίζουμε, όταν ένα κομμάτι μας – κι από τότε που ήμασταν μαζί – “κολυμπάει” στο διαδίκτυο και στα social media; Η απάντηση είναι δεδομένη: είμαστε η γενιά που δεν χωρίζει ποτέ, που στην πραγματικότητα ποτέ ο ένας δεν χάνει τα ίχνη του άλλου. Εκτός κι αν υπάρχουν απολύτως επιτακτικοί και αναγκαίοι λόγοι για να συμβεί αυτό. Αν όχι, γινόμαστε ένα νέο – μπορεί και πιο πολιτισμένο είδος – που εκπαιδεύεται στο να παρακάμπτει τις μικρότητες, να προσπερνά τα πάθη του παρελθόντος και να επιζεί σε μία διαδικτυακή θάλασσα από “πρώην”. Η επόμενη 10ετία θα δείξει…
____________
Με στοιχεία από το The Cut, Guardian
