Μια πελάτισσα με ρωτά:
«Πώς να πω στην φίλη μου πως είναι υπέρβαρη, χωρίς να με παρεξηγήσει;
Πιστεύω πως επειγόντως χρειάζεται βοήθεια, αλλά εμένα μου δείχνει πως όλα βαίνουν καλώς στην ζωή της…».
«Σου ζήτησε ποτέ την γνώμη και την βοήθειά σου γι αυτό το θέμα;…»
«Όχι! αλλά φίλη της είμαι. Δεν πρέπει να την βοηθήσω;…!».
Είναι τόσο δύσκολο άραγε να καταλάβεις πως αν ο άλλος δεν σου ζητήσει την βοήθειά σου ΔΕΝ οφείλεις να την δώσεις!;
Για να πάρει κανείς βοήθεια πρέπει να έχει επίγνωση ότι την χρειάζεται.
Να έχει αίτημα.
Αναρωτήθηκες τι κρύβεται πίσω από την απαιτητική σου ανάγκη να βοηθάς –ειδικά όσους δεν σου ζήτησαν ποτέ την βοήθειά σου…- ;
Ποιος/ Ποιά θα ήσουν αν δεν «βοηθούσες» τους άλλους να γίνουν «καλύτεροι»;
Πόσο σε ξεβολεύει από την δικαιωμένη θέση του βοηθού, η απόφαση τους να τα βγάλουν πέρα μονάχοι τους;
Να μην σε χρειάζονται για να προχωρήσουν στην ζωή τους;
Πόσο τελικά δικό σου αίτημα είναι η παροχή «βοήθειας»;
Μόνο εάν με κόστος συνειδητοποιήσεις ποια πραγματική σου ανάγκη κρύβεται πίσω από την εμμονή σου να παρεμβαίνεις σε ξένες υποθέσεις, τότε, και μόνο στον βαθμό που έρχεσαι σε επαφή με την ευαλωτότητα σου θα μπορείς να γίνεις διακριτικός απέναντι στους άλλους.
Θα μπορέσεις με διακριτικότητα να κάνεις την απλή ειλικρινή κατάθεση κι ερώτηση:
«Έχω την ανάγκη να σου πω την γνώμη μου για το τάδε ζήτημα που πιστεύω πως σε αφορά. Θα ήθελες να την ακούσεις;…».
Κι ελεύθερος από την προσδοκία για επιτακτική ικανοποίηση του δικού σου λανθάνοντος αιτήματος, τότε θα είσαι σε θέση να δεχτείς την άρνησή του άλλου.
Την ανάγκη του να παραμείνει μπερδεμένος, δυσκολεμένος, φοβικός, ή ανεπαρκής, για όσο διάστημα ακόμα το αντέχει…
Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι σχέσεις μας εάν, μετά από αυτογνωστική δουλειά, όντας περισσότερο ώριμοι ψυχικά σεβόμασταν την ψυχική ανωριμότητα των άλλων….!
facebook: Γρηγόρης Βασιλειάδης Ψυχολόγος Ψυχοθεραπευτής
