Η μεγαλύτερη απόφαση που πρέπει να πάρεις αυτή τη στιγμή είναι:
Να επιστρέψεις ή να βάλεις ένα τέλος για πάντα σε αυτή τη σχέση.
Αφήνοντας στην άκρη τα συναίσθημα και προτάσσοντας τη λογική κάνεις ένα φλας μπακ και επιλέγεις αυτό που είναι καλύτερο για σένα.
Τι μου λέει η λογική:
«Δεν πρέπει να επιστρέψω. Αυτό θα ήταν τελείως καταστροφικό, δεν πρέπει να το κάνω…»
Τι μου λέει το συναίσθημα:
«Μήπως αν επιστρέψω τα πράγματα βελτιωθούν; Μήπως μπορέσω να τα κάνω και καλύτερα από πριν; Μήπως τελικά μπορέσω να προσφέρω στον εαυτό μου όλα όσα ονειρευόμουν τόσα χρόνια; Γιατί να μην του δώσω άλλη μια ευκαιρία;»
Πόσο όμως χάνεσαι μέσα σ’ αυτές τις σκέψεις που οφείλονται καθαρά στο συναίσθημα και πόσο θα καταφέρεις να αντισταθείς σε όλα όσα σου παρουσιάζονται τόσο ιδανικά;
Τι απαντά όμως η λογική σε όλα αυτά;
Αν αυτός ο άνθρωπος άξιζε δεν θα φτάνατε να χωρίσετε.
Αν ήθελε να αλλάξει και να μετανιώσει θα το είχε κάνει από την πρώτη στιγμή, όμως, πότε ακριβώς είχε πραγματικά τη συμπεριφορά που περίμενες, έστω το ελάχιστο από όσο προσδοκούσες μέσα από αυτή τη σχέση;
Και είναι λογικό και αναμενόμενο να έχουμε προσδοκίες από μια σχέση και… καλώς έχουμε προσδοκίες γιατί είμαστε με κάποιον άνθρωπο που μας καλύπτει συναισθηματικά, μας δείχνει αγάπη και σεβασμό, εκτίμηση και κατανόηση, αποδοχή και νοιάξιμο, είναι κοντά μας και επενδύει σε εμάς.
Ξέρεις ότι μπορείς να στηριχτείς επάνω του.
Πότε τα έκανε όλα αυτά;
Αν στην πραγματικότητα δεν τα έκανε ποτέ, δεν πρόκειται και να τα κάνει.
Αυτή μάλλον είναι η ωμή αλήθεια και όσο πιο νωρίς επιτρέψεις στον εαυτό σου να το συνειδητοποιήσει τόσο πιο γρήγορα θα πάρεις τη σωστή απόφαση.
Όμως, είναι τόσο ισχυρά τα συναισθήματα που κάνουν τη λογική να φαντάζει μικρή και αδύναμη, ανίσχυρη να σε πείσει, αμφισβητήσιμη και ανίκανη να ακουστεί.
Όμως… αν η λογική σου λέει «σκέψου το», αν η λογική αντιστέκεται… ίσως έχει δίκιο.
Κι αυτό μπορείς να το καταλάβεις μόνο αν μπορέσεις να αφήσεις στην άκρη τα συναισθήματα και επικεντρωθείς στη λογική, έτσι ώστε να σκεφτείς: πώς περνούσα μέσα σε αυτή τη σχέση;
Πόσα στοιχεία είχε από αυτά που προσδοκούσα; Αξίζω μια τέτοια σχέση;
Αξίζω να βάζω τον εαυτό μου τόσο χαμηλά, να τον ταλαιπωρώ και να τον «κακοποιώ»;
Κανείς δεν μπορεί να μου υποσχεθεί ότι αυτός ο άνθρωπος θα αλλάξει, όμως, η αλήθεια είναι κανείς δεν αλλάζει χωρίς να το θέλει και χωρίς καν να το αναγνωρίζει και να παραδέχεται τα λάθη του.
Ένας άνθρωπος που έχει μάθει να «επιβιώνει» μέσα από την υποτίμηση και τον υποβιβασμό των άλλων δεν μπορεί να αλλάξει, δεν μπορεί να σταματήσει γιατί ούτε καν το συνειδητοποιεί.
Και μπορεί να ακούγεται λίγο σκληρό και κυνικό αλλά δεν μπορείς να φθείρεις τον εαυτό σου προσπαθώντας να αλλάξεις τον άλλο, ο οποίος φυσικά δεν σου έχει ζητήσει κάτι τέτοιο, γιατί δεν έχει ανάγκη κάτι τέτοιο, γιατί για ότι κάνει φταις εσύ και η συμπεριφορά σου…
Κι όμως, εσύ προσπαθείς να πείσεις τη λογική ότι για το καλό της σχέσης και της αγάπης πρέπει να είστε μαζί ή πρέπει να είστε και πάλι μαζί.
Ποια σχέση;
Ποια αγάπη;
Κι όλα όσα έχουν συμβεί;
Δεν διαγράφονται και δεν παραγράφονται και το σίγουρο είναι πώς δεν πρόκειται να αλλάξουν με ένα μαγικό και αυτόματο τρόπο: αυτό φωνάζει η λογική αλλά ποιος να την ακούσει;
Για να επιμένει όμως τόσο η λογική ίσως έχει δίκιο…
Βασικός σου στόχος θα πρέπει να είναι να επιλέξεις να ακούσεις εκείνη τη φωνή μέσα σου –στην προκειμένη περίπτωση τη φωνή της λογικής- που θα σου εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη προστασία του εαυτού… ίσως, αυτό να έχει ο εαυτός σου αυτή τη στιγμή ανάγκη: να του δείξεις σεβασμό και ενδιαφέρον αλλά και να του δώσεις προτεραιότητα.
Ελένη Παπαδοπούλου
Ψυχολόγος
Κοινωνιολόγος MSc
http://papadopsixologos.blogspot.gr/
