Πόσο μετράει η γνώμη των άλλων;
Έχουμε μια κοινωνία η οποία ενθαρρύνει την αναζήτηση της έγκρισης. Έχουμε ασκηθεί σε όλη μας τη ζωή να δίνουμε πολλή σημασία στην γνώμη του κόσμου « Τι θα πουν ή θα σκεφτούν οι άλλοι»
«Όταν χρειαζόμαστε την έγκριση των άλλων, είναι σα να λέμε ότι η γνώμη των άλλων για τον εαυτό μας είναι πιο σημαντική από την δική μας»
Είναι φυσικό να έχουμε την επιθυμία για έγκριση, αλλά να παραμένει μόνο σαν επιθυμία. Όταν η επιθυμία γίνεται ανάγκη τότε η ζωή μας μπορεί να γίνει «κόλαση».
Όταν η επιθυμία γίνεται ανάγκη προσφέρουμε ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας στον κόσμο ή στους άλλους. Αν αυτοί δεν μας εγκρίνουν ακινητοποιούμαστε. Νιώθουμε καλά μέσα μας μόνο όταν οι άλλοι μας επαινούν και μας εγκρίνουν. Προβάλουμε την αξία μας για να την εγκρίνουν οι άλλοι.
Αν τριγυρνάμε εδώ και εκεί με μία τέτοια ανάγκη είμαστε καταδικασμένοι να γνωρίσουμε την θλίψη και την απογοήτευση στη ζωή μας.
Μια τέτοια ανάγκη είναι ένας ψυχολογικός θάνατος που δεν έχει να μας προσφέρει κανένα όφελος.
Είναι αδύνατο να προχωρήσουμε στη ζωή μας χωρίς να υποστούμε πολλές φορές την αποδοκιμασία των άλλων. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Είναι ο φόρος που πληρώνουμε γιατί είμαστε ζωντανοί.
Ο φόβος για την γνώμη των άλλων και η αναζήτηση της έγκρισης του κόσμου είναι η παγίδα που βάζουμε τον εαυτό μας και κάνει τους άλλους τον κόσμο να αποκτά έλεγχο πάνω μας και πάνω στη ζωή μας.
Η ανάγκη για έγκριση βασίζεται σε με και μοναδική προϋπόθεση « Μην έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου-πρώτα κρίνε τον σύμφωνα με την γνώμη κάποιου άλλου»
Όταν η γνώμη του κόσμου μας καθορίζει, οι πιθανότητες να είμαστε αληθινοί σβήνουν. Δεν μπορούμε να δηλώσουμε με εμπιστοσύνη τι σκεφτόμαστε και τι νιώθουμε κάθε στιγμή στη ζωή μας. Ο εαυτός μας θυσιάζεται στις γνώμες και στα όσα λένε οι άλλοι.
Η αξία μας καθορίζεται και στηρίζεται από τους άλλους και αν οι άλλοι αρνηθούν να μας εγκρίνουν, τότε δεν είμαστε τίποτα. Είμαστε χωρίς αξία. Όσο πιο πολύ κολακεία χρειαζόμαστε τόπο πιο πολύ μας χειρίζονται οι άλλοι και μας κατευθύνουν.
Όταν μας απειλούν με την φράση «Τι θα πει ο κόσμος» ή « Δεν ντρέπεσαι τον κόσμο;» κ.α. παρόμοια, στην ουσία σας λένε «Μην εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου οι άλλοι ξέρουν καλύτερα» ακόμα « Εσύ δεν ξέρεις και οι άλλοι θα σου πουν πώς να λύσεις τα προβλήματά σου»
Όταν εξαρτόμαστε από την γνώμη του κόσμου επιτιμούμε τον εαυτό μας, παραδίδουμε την ανεξαρτησία μας στους άλλους και αδυνατούμε να πάρουμε εύκολα αποφάσεις.
Η αλήθεια όμως είναι ότι είναι αδύνατον να μπορέσουμε να ευχαριστήσουμε όλους. Ξέρουμε ότι τουλάχιστον οι μισοί άνθρωποι στον κόσμο μας θα δυσαρεστηθούν με τα μισά τουλάχιστον από τα όσα λέμε ή κάνουμε. Θα έχουμε πάντα μια πιθανότητα 50-50 να συναντήσουμε κάποια αποδοκιμασία για καθετί που νιώθουμε, σκεφτόμαστε, λέμε ή κάνουμε.
Όταν νιώθουμε απαίσια πληγωμένοι απογοητευμένοι κλπ επειδή κάποιος δεν μας ενέκρινε τότε γίνεται αυτός υπεύθυνος για τα συναισθήματά μας, αυτός και όχι εμείς είναι υπεύθυνος για το πώς νιώθουμε.
Αν οι άλλοι είναι υπεύθυνοι για το πώς νιώθουμε τότε οποιαδήποτε αλλαγή μέσα μας είναι αδύνατη μια και είναι λάθος του άλλου για το πώς νιώθουμε.
Έτσι η αναζήτηση έγκρισης μας βοηθάει να αποφύγουμε την αλλαγή.
Κατά συνέπεια, το να μείνουμε προσκολλημένοι σε μία αναζήτηση έγκρισης μας βοηθάει άνετα να αποφύγουμε οποιεσδήποτε δραστηριότητες περικλείουν κινδύνους στη ζωή μας.
Ενισχύοντας την φτωχή εικόνα του εαυτού μας ενθαρρύνουμε τον αυτό-οίκτο και την αδράνεια (να μην κάνουμε τίποτα)
Κατηγορώντας τους άλλους γι’ αυτά που νιώθουμε δημιουργούμε έναν αποδιοπομπαίο τράγο για καθετί που δεν μας αρέσει στην ζωή μας.
Με το να νιώθουμε άνετα εξωτερικά επειδή αρέσουμε στους άλλους τους οποίους έχουμε κάνει κυρίαρχους και πιο σημαντικούς από εμάς στην ζωή μας, εξαπατούμε τον εαυτό μας, αφού άσχετα με αυτό που νιώθουμε εξωτερικά, μέσα μας υπάρχει ένα καζάνι δυσαρέσκειας που βράζει.
Γεωργία Κυριακίδου
Ψυχολόγος
www.omegameion.blogspot.gr
