Θα μου πεις «τι ζόρι τραβάς εσύ;»… Κανένα ζόρι! Απλά είσαι «αιτία και αφορμή» που λέει και το λαϊκόν άσμα και ξέρεις ότι αν μου καρφωθεί κάτι στο μυαλό πρέπει να το βγάλω από μέσα μου…
Πότε λοιπόν; Πόσα πράγματα κέρδισες –τελικά- προσπαθώντας να «ξεγελάσεις» την αλήθεια και –τελικά- (τι) κέρδισες; Ξεγελάς τους άλλους; Ναι, μπορεί! Το εαυτό σου όμως; Τι γίνεται με τον εαυτό σου;
Δεν θα πω ότι ζεις ψέματα… Άλλωστε το ψέμα είναι πολύ σχετική έννοια! Αν σε κάνει να νιώσεις καλά μπορώ και εγώ να «ξεγελάσω» τις λέξεις και να πω ότι «έφτιαξες» μία εικονική πραγματικότητα (πριν από πολλά πολλά χρόνια), έβαλες εκεί μέσα τους δαίμονές σου και –ποιος ξέρει;- μπορεί να έγινες ένα με αυτούς…
Και όσες φορές σου πρόσφεραν την ευκαιρία να φύγεις από κει και να ζήσεις σε έναν κόσμο πιο πραγματικό, πιο αληθινό και πιο «ήρεμο», οι δαίμονες αποδείχτηκαν πιο δυνατοί (ίσως και βολικοί) από σένα…
Και ξέρεις, το χειρότερο είναι οι στιγμές της μοναξιάς… Εκείνες οι στιγμές που προσπαθείς να κάνεις «ταμείο» και ζηλεύεις τις αλήθειες των άλλων, τις σχέσεις των άλλων ακόμα και τα προβλήματα ή τους «δαίμονες» των άλλων! Και τους ζηλεύεις γιατί ξέρεις ότι δεν προσπαθούν να «ξεγελάσουν» την αλήθεια αλλά να την αγκαλιάσουν, να την μοιραστούν και να την κατακτήσουν!
Και ξέρεις τι με βασανίζει χρόνια τώρα (μην ξεχνάς τα χρόνια που –νομίζω τουλάχιστον- ότι γνωριζόμαστε); Ότι δεν φοβάμαι ότι θα αποτύχεις στη μάχη με τους δαίμονές σου (άλλωστε σε έχω στην καρδιά μου σαν νικητή), αλλά ότι θέλεις να αποτύχεις… Και θέλεις να αποτύχεις γιατί βολεύτηκες εκεί! Έχτισες ένα «image» που σε ζει, μέρα με τη μέρα, που μπορείς να διαχειριστείς εύκολα γιατί η εξυπνάδα και ο ελιγμός είναι δύο από τα δυνατά σου σημεία…
Πως όμως ένας έξυπνος άνθρωπος μπορεί να ξεγελάσει το πανέξυπνο «εγώ» του; Δεν υπάρχει περίπτωση βλάκα μου… Έχεις «χάσει από χέρι» εκείνες τις εφιαλτικές στιγμές της μοναξιάς!
Ναι! Μερικές φορές είμαστε αυτό που θέλουμε να πιστεύει ο κόσμος και μερικές δεν είμαστε… Γιατί εμείς αποφασίζουμε -όταν το θέλουμε- ποιοι είμαστε και σε ποιόν θέλουμε να ξέρει! Εμείς όμως, όχι οι δαίμονές μας…
Μεγάλωσες και μεγάλωσες όμορφα. Πέτυχες πολλά, χάνοντας περισσότερα (για κάνε ένα «αληθινό» ταμείο και θα δεις ότι έχω δίκιο)! Και ο χρόνος περνάει καλύτερα με αλήθειες…
Τι κατάλαβες βλάκα μου τόσα χρόνια που συντηρείς έναν «εικονικό κόσμο»; Που ζεις μια ζωή που δεν σου ανήκει (αν και θα έπρεπε γιατί την αξίζεις), όχι για σένα αλλά για τους άλλους που θέλεις να νομίζουν αντί να ξέρουν; Πόσο κοστολογείς βλάκα μου, αυτό το βολικό «νομίζουν» και πόσο θα κοστολογήσεις «by the end of the day» αυτή τη μεγάλη αγκαλιά που μόνο εσύ ξέρεις (εκείνες τις στιγμές της μοναξιάς που λέγαμε) ότι είναι «ψεύτικη αγκαλιά»;
Ναι, είναι τρομακτική και δύσκολη η αλήθεια… Πρέπει να πάρεις απόφαση ότι μετά από μια αλήθεια τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, γιατί πρέπει να ξεγυμνωθείς, πρέπει να λυτρωθείς και να προετοιμαστείς γιατί θα νιώσεις απέραντο πόνο αλλά και απέραντη ανακούφιση!
Γιατί -πίστεψέ με- κάποια μέρα, θα πρέπει να πεις την αλήθεια γιατί μόνο την αλήθεια θα έχεις να δώσεις… Και θα πρέπει να την πεις δυνατά για να την ακούσεις εσύ!
Μην τρομάζεις… Στον εαυτό σου χρωστάς την αλήθεια και σε κανέναν άλλον, γιατί μόνο αυτή θα έχεις να δώσεις. Γιατί μόνο έτσι θα νικήσεις τους δαίμονες που τόσο χρόνια κατάφεραν να σε «εξουσιάζουν»!
Ναι… Μεγάλωσες! Και είναι διαφορετικά τα ψέματα που πρέπει να πεις στον εαυτό σου για να λες ότι είσαι καλά… Σταμάτα λοιπόν, να κυνηγάς την αποδοχή όταν είναι τόσο, μα τόσο εύκολο, να ξεχωρίσεις. Αξίζεις περισσότερα από αυτά με τα οποία συμβιβάστηκες!
Και κάτι τελευταίο γιατί μεγάλωσες… Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τον χρόνο! Απλά οι «μεγάλοι παίκτες» μπορούν να τον καθυστερήσουν…
Και όχι! Δεν «τραβάω κανένα ζόρι»…
Απλά οι δικοί μου «δαίμονες», είναι οι αλήθειες
που πρέπει να βγαίνουν από μέσα μου
(με ένα κόστος που –κάποιες φορές- πληρώνω ακριβά)!
Απλά οι δικοί μου «δαίμονες», είναι οι αλήθειες
που πρέπει να βγαίνουν από μέσα μου
(με ένα κόστος που –κάποιες φορές- πληρώνω ακριβά)!
