“Όλα πάνε στραβά” είναι μια φράση που ακούγεται από πολλά στόματα. Τα τελευταία χρόνια η κρίση έχει αναγκάσει σχεδόν όλους μας να αλλάξουμε πολλά πράγματα στη ζωή μας. Ο δρόμος από την απόγνωση στην αισιοδοξία μοιάζει να είναι κλειστός καθώς καταρρέει όλo το υπαρξιακό μας σύστημα. Καλούμαστε να αλλάξουμε σχεδόν τα πάντα, από τον τρόπο που ψωνίζαμε, που μετακινούμασταν, που διασκεδάζαμε, που σχετιζόμασταν.
Όλα τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνει ο πληθυσμός πιο έντονα τον τελευταίο καιρό, δεν είναι μόνο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης αλλά γιατί εμείς φοβόμαστε την κρίση της αλλαγής. Θεωρούμε τον εαυτό μας μια συμπαγή και αμετάβλητη πραγματικότητα και έτσι δεν μπορούμε να μεταμορφωθούμε, να εξελιχτούμε και να ολοκληρωθούμε. Αναλωνόμαστε στη μάταιη προσπάθεια να αλλάξουμε τις εξωτερικές συνθήκες, παρόλο που τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε. Έτσι, εργαζόμαστε ατέρμονα για να κερδίσουμε περισσότερα χρήματα και καταναλώνουμε απλώς για τη χαρά της κατανάλωσης.
Αποφεύγουμε την κρίση της αλλαγής και παραμένουμε οι ίδιοι διατηρώντας τα συμπλέγματα και τις αδυναμίες που συνθέτουν και συντηρούν την ανισόρροπη ισορροπία. Φοβόμαστε να αμφισβητήσουμε την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, το είδωλό μας. Για κάθε τι αρνητικό αναζητούμε τις αιτίες έξω από εμάς.
Ωστόσο, δεν είμαστε δέντρα, δεν είμαστε βράχια. Μπορούμε να μετακινηθούμε, να φύγουμε, να αλλάξουμε. Η αλλαγή βέβαια είναι μια διαδικασία που έχει κι αυτή τη δική της σειρά. Η Ρώμη δεν φτιάχτηκε σε μια μέρα! Τα αναγκαία και απαραίτητα συστατικά που χρειάζεται να υπάρχουν για να αλλάξει σημαντικά η ζωή μας είναι πρώτα η επιθυμία.
Όσο περισσότερο θέλουμε, τόσο περισσότερο θα δεσμευτούμε στον τρόπο με τον οποίο θα επιλέξουμε να βαδίσουμε το μονοπάτι της αλλαγής,είτε αυτό λέγεται ατομική/ομαδική ψυχοθεραπεία/συμβουλευτική, είτε εναλλακτική θεραπεία, είτε καθημερινός διαλογισμός κτλ. Χρειάζεται να είμαστε ανοιχτοί, στο να διερευνήσουμε τον εαυτό μας και να αμφισβητήσουμε τις μέχρι τώρα παγιωμένες αντιλήψεις μας.
Η υγιής περιέργεια που προέρχεται από ένα πηγαίο ενδιαφέρον για τον εαυτό μας είναι ένας σημαντικός παράγοντας που θα μας οδηγήσει να ανακαλύψουμε καινούρια πράγματα για τον εαυτό μας και να διευρύνουμε την εικόνα που έχουμε γι’ αυτόν. Η πίστη σε κάτι ή σε κάποιον ή ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό είναι απαραίτητη, όπως και ο χρόνος που απαιτείται είναι καθοριστικής σημασίας.
Στις φάσεις της ζωής μας που νιώθουμε ότι χάσαμε το δρόμο, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την εσωτερική μας αλλαγή προς την ηρεμία, την ελευθερία, την χαρά, την δημιουργικότητα και την αλήθεια. Κάθε προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση έχει ανεκτίμητη σημασία.
Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε τέλεια πλασμένοι και η ανθρώπινη ζωή είναι πολύτιμο δώρο, είναι συνήθως και η ώρα που αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι.
Κάθε φορά που σκέφτομαι τη διαδικασία της αλλαγής μου έρχεται στο μυαλό ένα πολύ ωραίο ποίημα της Portia Nelson που συμβολίζει την εξέλιξη της συνειδητότητας! Σας το αφιερώνω:
Κεφάλαιο 1
Περπατάω στο δρόμο.
Υπάρχει μια βαθιά τρύπα μπροστά μου.
Πέφτω μέσα.
Χάνομαι , είμαι αβοήθητη.
Δεν φταίω εγώ.
Μου παίρνει μια ζωή για να βγω έξω.
Κεφάλαιο 2
Περπατάω στον ίδιο δρόμο.
Υπάρχει μια βαθιά τρύπα μπροστά μου.
Κάνω ότι δεν τη βλέπω.
Ξαναπέφτω μέσα.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαι στο ίδιο σημείο.
Αλλά δεν φταίω εγώ.
Πάλι μου παίρνει πολύ καιρό για να βγω έξω.
Κεφάλαιο 3
Περπατάω στον ίδιο δρόμο.
Υπάρχει μια βαθιά τρύπα μπροστά μου.
Την βλέπω.
Πάλι πέφτω μέσα, έχει γίνει συνήθεια.
Αλλά τα μάτια μου είναι ανοιχτά.
Ξέρω που βρίσκομαι.
Εγώ φταίω.
Βγαίνω έξω αμέσως.
Κεφάλαιο 4
Περπατάω στον ίδιο δρόμο.
Υπάρχει μια βαθιά τρύπα μπροστά μου.
Την προσπερνάω.
Κεφάλαιο 5
Περπατάω σε έναν άλλο δρόμο.
Φανή Αρπατζόγλου
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Εναλλακτική Θεραπεύτρια
