Σε είδα να κλαις

Σε είδα να κλαις. Ένα μαντήλι τσαλάκωνα στην τσέπη μου ώρα τώρα. Προσπαθούσα να καταλάβω αν ήταν από εκείνα τα δάκρυα που ζητάνε να σκουπιστούν από ένα ξένο και τυχαίο μαντήλι ή όχι. Φοβήθηκα πολύ με τούτη την ιδέα. Γνωρίζω καλά αυτήν τη μοναξιά. Την έχω γευτεί. Με ένα σωρό αρώματα. Και άλλες τόσες γεύσεις. Κανείς δεν ακουμπά σε έναν τόπο που δε θέλει παρέα. Κι εγώ έχω μάθει να στέκομαι πέρα. Πιο πέρα. Από το εδώ. Το τώρα.

Σε είδα να κλαις. Κι ήθελα να γευτώ λίγο από τούτη την αλμύρα. Να κρατήσω λίγο αλάτι και για τις δικές μου πληγές. Καμιά φορά και ο πόνος όταν μοιράζει την αλμύρα του γίνεται ανεχτός. Να κάτσουμε παρέα σε τούτο το διάολο. Τον δικό σου και τον δικό μου. Να μιλάμε σα να πονάμε. Να πονάμε σα να μιλάμε. Δυο καρδιές μέσα στη λύπη βουτηγμένες. Να βαφτίζονται σε ένα ποταμό δακρύων να διαλέγουν ξένα ονόματα. Ονόματα ίσως ιστορικά ή ονόματα ψεύτικα μα ταιριαστά για τούτη την παράξενη ώρα. Να γίνουμε εκείνοι οι άλλοι. Που ένα όνομα αρκεί. Που ίσως ένα όνομα να αρκεί. Μια άλλη ιστορία. Μια άλλη εποχή. Μια άλλη ζωή.

Σε είδα να κλαις. Τα χέρια μου άπλωσα από μακριά μα δε φτάνουν. Δε θα φτάσουν. Δε θα φτάσω. Μια μοίρα δε με αφήνει να σε βρω. Μια μοίρα δε μου επιτρέπει να σου πω ότι πονώ και εγώ μαζί σου. Πως ίδια είμαι. Από το ίδιο σκαρί φτιαγμένη. Σαπιοκάραβο που γλίτωσε ένα ναυάγιο. Που το έφερε ο καιρός χτυπημένο μα ζωντανό στην ακτή. Που χίλιες φορές ευχήθηκε να είχε βυθιστεί.

Σε είδα να κλαις. Και έκλαψα μαζί σου. Παρέα δεν το λες. Μα ίσως όταν τα δάκρυά μας εξατμιστούν, να κάνουν εκείνη την ανείπωτη ανάγκη, πραγματικότητα του ανέμου…

Σε είδα να κλαις κλεισμένο στους τοίχους
Έχοντας στο νου σου απόκοσμους ήχους
Σε είδα να κλαις χωρίς αναμνήσεις
Ζητώντας ελεύθερο τον εαυτό σου ν’ αφήσεις
Σε είδα να κλαις στ’ απόκοσμο φως
Άλλα γύρευες, μα έρχονται αλλιώς
Σε είδα να κλαις άδειο από αισθήματα
Ακούγοντας στις σκάλες σιχαμερά πατήματα
Σε είδα να κλαις μα δεν έβγαινε άκρη
είχες το αύριο πεταμένο στην άκρη.

via