Αυτές οι υπέροχες σχέσεις

Μιλάω για εκείνες τις σχέσεις -τις νόμιμες ή τις παράνομες- που μέσα από την ωριμότητα του χαρακτήρα των ατόμων που τις συνθέτουν στέκουν ορθές και πασίζηλες στο βάθος του χρόνου. Για αυτές που μέσα από την μοναδικότητά τους αναδεικνύονται σε σπάνιες, υπέροχες και μοναδικές, για τις σχέσεις που τους αρκεί ένα κερί και ένα χέρι για να οδηγήσει τον τυχερό/η στα αχνάρια του κορμιού, στην αργή λιτανεία του έρωτα και της απαράμιλλης ομορφιάς του βαθέως συναισθήματος. Οι σχέσεις αυτές, αντέχουν τα πάντα γιατί περιέχουν τα πάντα. Αγάπη, απόλυτη ελευθερία, ενδιαφέρον και σεξ. Όχι έρωτα.
Μα γίνεται αυτό;
Ασφαλώς και γίνεται όταν οι εμπλεκόμενοι έχουν άρτιους χαρακτήρες και μπορούν να αποδεχθούν με άνεση, με χιούμορ, με κατανόηση, τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Όταν δεν έχουν κάτι να χωρίσουν  κάτι άλλο να απαιτήσουν η κάποιον άλλο εαυτό να υποδυθούν.

Ποιος είναι εκείνος που είναι τέλειος;

Ποιος είναι εκείνος που θα άντεχε έναν τέλειο άνθρωπο πλάι του;

Ποιος χρειάζεται έναν τέλειο σύντροφο και εν κατακλείδι και πόσοι από εμάς θα είχαμε την δυνατότητα να παραμείνουμε ''όρθιοι'' δίπλα από κάποιον τέτοιο/α;

Πιστεύω πως ελάχιστοι και αν το καλοσκεφθείτε θα συμφωνήσετε μαζί μου γιατί το άριστο φανερώνει όλες τις αδυναμίες που υπάρχουν στο πλάι του και πλάι του, θα είμαστε εμείς που δεν είμαστε τέλειοι!

Υπάρχουν εκείνες οι γυναίκες που παραμένουν όμορφες μέσα από όλα τα χρόνια τους. Σίγουρα υπάρχουν, γιατί η αριστοκρατικότητα περιέχει αίγλη ανεξίτηλη καθώς και συμπόνια στο συναίσθημα, Αυτή ακριβώς η αδιασάλευτη κατανόηση που συμπονεί, διατηρεί στο ακαίρεο την εκτίμηση. Αρετή η γλυκύτητα του βλέμματος, το ίδιο και το χάδι στο μάγουλο του φίλου που πέρασε να πιει καφέ μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια, ίσως γιατί έλειπε ή γιατί υπήρχε κάπου μακριά βολεμένος στα σεντόνια μίας σχέσης που μπορεί να μην του ταίριαζε ή που του ταίριαζε για κάμποσο και τώρα βαρέθηκε και βρέθηκε εδώ για να ομολογήσει όλα εκείνα που δεν μπορεί να πει πουθενά αλλού.
Αβάσταχτη η ομορφιά της μανόλιας που ξεπηδάει με ανεμελιά από το κορμί της φίλης που κάποτε πριν από αμέτρητα χρόνια μοιραζόταν το κρεββάτι του μαζί της... Αβάσταχτη. 

Για αυτές τις σχέσεις μιλώ. Για αυτές τις υπέροχες!
Για αυτές τις σπάνιες, που μπορείς απλά να γελάς στο καφέ, στο τσάι, στον λαιμό ή στα πόδια της πάνω, στην ψυχή ή στο κορμί της μέσα, χωρίς να χρειάζεται να πει κανένας τίποτα γιατί όλα είναι ειπωμένα σε παρελθόντα ιστορικά. Και η γύμνια και η περηφάνια και ο χρόνος με τις φθορές που έχει φέρει, έχουν όλα αντικατασταθεί από τον εμφανή θαυμασμό που προβάλει διακριτικά αδιάκριτος από την χαραμάδα της πόρτας μιας σχέσης, που ποτέ δεν πρόκειται να σφαλίσει γιατί έχει μάθει να μην απαιτεί. 

Είναι όμορφα να μας θαυμάζουν. Πολύ όμορφα. Ίσως οι περισσότεροι από εμάς αυτό να ζητούν. Την αποδοχή, την σπουδαιότητα του ατόμου τους στα μάτια του άλλου. Και μάλλον αυτό είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει το αμπάρι της άφεσης. Η σιγουριά! Το σίγουρο της αποδοχής και της μη κρίσης, της μη χρέωσης του οτιδήποτε. Η απόλυτη κατανόηση των πάντων.

Η αψάδα του πρότερου πάθους έχει μεταλλαχθεί σε κάτι αλλιώτικο, σε κάτι με ρίζες βαθιές που απομυζά ζωή από την ανάγκη, που βρίσκεται πολύ μακρύτερα από την πρόθεση της υπεροχής και ακόμη και από αυτή της επιβολής. Πολύ σπουδαία και τα δύο και άρα δυσεύρετα.

Το χάδι στο μάγουλο δεν σημαίνει πρόταση. Τίποτα δεν σημαίνει εκτός από κατάφαση και συμπάσχουσα διάθεση. Τα γυναικεία πόδια που δείχνουν το βάθος τους υπονοούν άνεση, γνώση και ελεύθερο πνεύμα. Το γέλιο το ίδιο. Ανάταση ψυχική και ευμάρεια μιας θέλησης που ασφαλώς και μπορεί να καταλήξει, που όμως αν θα το κάνει θα το κάνει χωρίς υστερόβουλη σκέψη, χωρίς γουρουνιά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το στόμα θα έπινε μία ακόμη γουλιά νερού. Με την ίδια ακριβώς φυσικότητα. Και εκεί ακριβώς είναι η ειδοποιός διαφορά! Όταν έχεις όλο το καλάθι με τα φρούτα δικό σου και μπορείς όποτε θέλεις να παίρνεις, το κάνεις μόνον όταν το έχεις πραγματικά ανάγκη. Έχεις ήδη πάψει να προσπαθείς να πείσεις τον ιδιοκτήτη να στο προσφέρει, πετώντας του κατά καιρούς λόγια που δεν έχεις ποτέ σου πιστέψει. 

Για τέτοια σχέση μιλάω.

Θα μπορούσα ίσως να πέσω στα γόνατά της παλιάς φίλης γελώντας στις κλειδώσεις τους για το πόσο μου είχε λείψει ένας σπέσιαλ έρωτας. Θα μπορούσα ακόμη να της μιλήσω για την ομορφιά του νόστου μέσα στα κακαρίσματα της ευθυμίας της, την ώρα θα με ρώταγε τι έχω κατά νου να της κάνω και αν καθόλου δεν ντρέπομαι.

Άβυσσος το μυαλό της γυναίκας, φίλοι μου. Ευτυχής όποιος καταφέρει να σπάσει το κύκλο των μυστικών της και να περάσει μέσα στον πυρήνα της ουσιαστικής σκέψης της. Τότε και μόνον τότε, θα μπορέσει να νιώσει την ευεργετική ευγνωμοσύνη της και να πάρει το σύνολο του κορμιού της. Και το λέω αυτό γιατί η γυναίκα κρατάει μυστικά σχεδόν ακόμα και από τον εαυτό της. Τα κρύβει απερίσκεπτα ελαφρώνοντας τα βάρη της. Δεν το θέλει, η φύση της την καλεί που ρέπει μονάχα στο καλό και στο όμορφο. Το κλειδί είναι το μέγα το ζητούμενο. Το κλειδί που δεν το δίνει εκείνη, μα που το παίρνουμε εμείς, αν είμαστε ικανοί και άξιοι. Τότε μιλάμε γι΄ αυτή καθ' εαυτή την ουσία της υπέροχης σχέσης που έχει κατά πολύ ξεπεράσει τα όριά της.

-Θες να με πάρεις;

-Δεν ξέρω έτσι όπως σε βλέπω μ' αρέσεις.

Ακόμα στα γόνατα είμαι, μεταξύ αυτής, των καναπέδων και του μικρού τετράγωνου τραπεζιού που είχε βολεμένο στο σαλόνι της από τότε που την γνώρισα στο ίδιο ακριβώς σημείο. Την ακούω να γελάει και να με λέει βρομιάρη και σιχαμένο. Την ερωτεύομαι με εκείνη την υπεροχή που εξυψώνει αμοιβαία αισθήματα. Ποτέ δεν με είχαν επαινέσει τόσο. Ποτέ δεν το είχαν κάνει με όμοια ειλικρίνεια.

-Είσαι ελεεινή. Της απαντάω.

Το ένα της πόδι το σήκωσε με τον ίδιο τρόπο που το σήκωνε πάντα. Σαν σπουδαία μπαλαρίνα των Μπολσόι. Δεν ήταν ούτε η κίνηση της, ούτε η άνεση, ούτε εκείνα τα γνωστά που μου φανέρωσε. Ποτέ δεν θα μπορούσαν να παίζουν όλα αυτά τον πρώτο ρόλο στο αναμενόμενο. Σχεδόν δεν τα είδα, ούτε τα πρόσεξα. Ήταν το γέλιο της, η μορφή της, η ανάσα της που γελούσε με όλη την προδιαγραφόμενη κατάσταση και εκείνη η άμυαλη ιδέα της περιπαιξιάς που ελάφραινε την την ώρα. Και οι άκρες των δακτύλων μου στα πίσω των γονάτων της, ήταν που με συνεπήρε κι αυτή με την σειρά της. 

Ελπίζω να με καταλαβαίνετε.

Εκείνη την ώρα που κανείς δεν διεκδικεί, που κανείς δεν απαιτεί, που απλά συμβαίνει, ο ουρανός χαμηλώνει υποκλινόμενος στην ομορφιά της σύμπνοιας, της συνεννόησης, της αρμονίας, και της αγάπης. Όχι του έρωτα. Εδώ δεν υπάρχει έρωτας με την πνευματική έννοια του όρου. Το ζευγάρι τον έχει ξεπεράσει, αφού τον έχει ζήσει. Και οι δυο τους είχαν συντρόφους μετά το τέλος του, αλλά κατάφεραν και έμειναν πλάι σαν δύο περίεργα αδέλφια που αιμομικτούν κατά συρροήν αμετανόητοι νομίμως. 

-Παραμένεις τρισάθλιος να το ξέρεις!

-Και εσύ ελεεινή.

-Με γλυκόλογα δεν με κόβεις. Γελάει όμορφα όταν το λέει. Δυο λευκές σειρές τα δόντια της συναρπάζουν. Εκεί στάθηκε το βλέμμα μου.

Οι αναμνήσεις θα μπορούσαν να είχαν τον πρώτο λόγο αν οι προθέσεις και των δύο μας δεν ήταν τόσο εμφανείς. Παίζαμε σαν δύο παιδιά προσχολικής ηλικίας. 

Τις αγάπες να ξέρετε, οι λεπτές ανοησίες τις τρέφουν. Οι γλυκιές βλακείες ενώνουν τα ζευγάρια.Τα γέλια του ξεγυμνώματος της ψυχής, τα άδολα, τα γεμάτα σιγουριά, τα γεμάτα ευγνωμοσύνη και ευαρέσκειες.

Μεγαλώνει ποτέ ο άνθρωπος; Σίγουρα όχι, αν έχει λόγους να μην το κάνει. Και αιτίες.

Ούτε το στόμα της έκλεισε, ούτε το χαμόγελό της έπαψε, ούτε τα μάτια της πετάρισε. Τίποτα. Μια ανάσα μοναχά πήρε και την κράτησε σαν κάτι το πολύτιμο. Μου άρεσε αυτό, δεν μπορώ να πω ψέμματα. Μου άρεσε η μορφή της. Ανέκαθεν όπως κι αν ήταν.

Ήμουν ήδη μέσα της με την ίδια απλότητα και την σιγουριά που θα περνούσα στο απέναντι πεζοδρόμιο λίγες ώρες μετά τα μεσάνυχτα μετά από κάποιο μοναχικό ξενύχτι ή κάποιο ξεσάλωμα σε μπαρ πονηρό. Καπνίζοντας. 

Τα χέρια της στο λαιμό μου ήταν η σύνδεση. Ο σωλήνας εκείνος που οδηγούσε με την ακρίβεια των αριθμών στις μνήμες όλων των των τρομερών στάσεων και όλων των διαχρονικών κινήσεων. Έστεκε με το χαμόγελο εκεί μόνιμα καρφωμένο στο κέντρο του προσώπου της, να αμφισβητεί όλα όσα έβλεπαν τα μάτια μου. Προς στιγμή θα μπορούσα να σκεφθώ πως με παίζει ακόμη και πως δεν αισθάνεται τίποτα από όσα νοιώθω εγώ, πως υγραίνει το αιδοίο της κατά βούληση εκπαιδευμένη από την πείρα των ''άπειρων'' εραστών της, μα το νεύρο εκείνο στους κροτάφους της που έπαιξε το πηγαινέλα του, την πρόδωσε. 

Χα, νοιώθει κι εκείνη τα ίδια. Δεν μπορεί να ξεφύγει από της ανθρώπινη φύση της για χάρη της άδολης συμπόρευσης. Τον έχει ανάγκη τον έρωτα τον σίγουρο που μπορεί να απλώνεται μέσα του χωρίς να νοιάζεται για την χαλαρή σάρκα της ή το σχεδόν ανύπαρκτο στήθος της. Γνωρίζει το απόλυτο των αποδοχών μου.  

-Παρέμεινες ίδια.

Κουβέντες παράλληλες με τις κινήσεις.

-Ξέρεις κανέναν να αλλάζει;

-Εσείς οι γυναίκες αφήνετε μία ομίχλη γύρω σας και κάνετε την λεωφόρο να μοιάζει με μονοπάτι.

-Εσύ δεν είχες ποτέ πρόβλημα, πάντα με ανακάλυπτες...

-Εσένα μα όχι και τις υπόλοιπες.

Χρειάστηκε σε αυτό το σημείο μία παύση για μερικές αναπνοές. Οι προσδοκίες και των δυό μας ακροβατούσαν. Η μια πλευρά μας εκλιπαρούσε τέλος και η άλλη την διαιώνιση του αργού μαρτυρίου.

Το χαμόγελό της διάολε πως το κρατούσε ανέπαφο;. Τόσο εκπαιδευμένη ήταν; Δεν θυμόμουν να την είχα αφήσει έτσι. Τόσο μυαλωμένη, τόση κύρια του εαυτού της.

-Δεν μπήκες στο λαγούμι τους. Δεν τα κατάφερες να μπεις...

Έψαξα μέσα της για εκείνη την γυναικεία ικεσία που σηματοδοτεί την έλευση του οργασμού. Μάταια. Έξω από δύο ανάσες σφυριχτές και μία άλλη με ένα φθόγγο κρεμασμένο στο τέλος της δεν ανακάλυψα τίποτα άλλο. Είχε δρόμο ακόμη... 

-Προσπάθησα, προσπάθησα φιλότιμα ξέρεις, μα δεν τα κατάφερα...
-Δεν διάβηκες την έρημό τους. Δεν τα κατάφερες. Ψέλλισε με αγάπη σχεδόν και κάποιο ενδιαφέρον για την ανικανότητα μου.

Η μεστότητα του κορμιού της έκρυβε ολάκερη την ιστορία της αποπλάνησης. Ο χυμένος γαλλικός στο τραπεζάκι που σκάρωνε χάρτες, τα πόδια της που είχαν τεντώσει πια σαν συρματόσχοινα, η φλέβα στο λαιμό της που επέμενε γαλάζια να κτυπά, το χρώμα της μοκέτας της, η στάλα του ιδρώτα στο πίσω μέρος της πλάτης μου που κατρακυλούσε, η κοφτή φωνή της που έπαιξε μια αιφνίδια ρε ματζόρε της δεύτερης οκτάβας και η φάλτσα δική μου που προσπάθησε να την συνοδεύσει, ολοκλήρωσε μία συνάντηση για καφέ μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Ούτε μια ώρα.

Η αλήθεια είναι πως σε μια τέτοια σχέση δεν χωράει επιβολή. Δεν έχει θέση το ''τι έκανες εχθές και το που θα είσαι αύριο'' Το μόνο που χωράει μέσα της είναι το ''σου κτυπάω το κουδούνι κι αν είσαι μέσα μου ανοίγεις''. Για αυτό και είναι σπάνιες. Γιατί ερωτοτροπούν από μόνες τους με το φεγγάρι και την ωριμότητα. Αν τύχει να περάσεις και βρεις την πόρτα τους ανοικτή περνάς απλά για να πιεις ένα καφέ και να φύγεις...
Αυτές οι σχέσεις φίλοι μου δεν ανήκουν σε κανέναν από τους δύο. Είναι σαν τα αηδόνια που δεν κάνουν σε κλουβί. Δεν είναι καμωμένες από την πάστα της σκλαβιάς. Σου δείχνουν τον παράδεισο, σε αφήνουν να τον διαβείς, αλλά όχι και να τον κατακτήσεις.
Έστω και έτσι όμως, είναι όμορφο να ξέρεις πως πάντα θα υπάρχει κάποιος/α να σε κεράσει κάτι από εκείνο το σπάνιο που σημαίνει πάνω από όλα την δική σου εξέλιξη...

via