Οι άνθρωποι αλλάζουν όταν αγαπιούνται
και ξαναλλάζουν πάλι όταν ξεαγαπιούνται
«Ας μείνουμε φίλοι». Συνηθισμένες κουβέντες, λιτές. Από εκείνες που λέμε από συνήθεια, επειδή κάτι πρέπει να πούμε κι ας μην τηρούμε τελικά καμία από αυτές. Στην πραγματικότητα όμως, δεν πρέπει να μένουμε φίλοι, ούτε καν γνωστοί, ούτε καν τυχαίοι περαστικοί που συναντήθηκαν ένα Σάββατο στην ουρά για το ταμείο του σουπερμάρκετ και ύστερα τίποτα.
Οι άνθρωποι όταν χωρίζουν πρέπει να χάνονται. Να αρπάζουν ο καθένας μια βαλίτσα με αναμνήσεις και να φεύγουν, ένας αριστερά και ένας δεξιά. Καμία μέση λύση, καμία κοινή διαδρομή. Δεν είναι διπλωμάτης ο έρωτας και υποχωρητικός για να αντέχει να στριμωχτεί σε τυπικές χαιρετούρες, δήθεν φιλίες και επαφές μεταξύ δύο αγνώστων που κάποτε μοιράστηκαν το ίδιο κρεβάτι. Δεν είναι καν ευχάριστη παρέα ο έρωτας όταν χωρίζει, οπότε πως να αντέξεις μαζί του αφού σου χαλάει τη διάθεση.
Όσοι χωρίζουν πρέπει να γίνονται ξένοι, διαφορετικά ο έρωτας μπερδεύεται, χάνεται ανάμεσα στα πάθη του, μπερδεύεται μέσα στα λάθη του και γίνονται όλα κουβάρι. Οι πρώην πρέπει να μένουν πρώην. Να μη συναντιούνται σε κοινές παρέες, να μην ανταλλάζουν βλέμματα. Να μη θυμούνται, να μη σκέφτονται, να μην έχουν τη δυνατότητα να συγκρίνουν παρελθόν, παρόν κι ανθρώπους. Οι άνθρωποι όταν παραγνωρίζονται μπορούν να τα καταστρέψουν όλα, για αυτό πρέπει να αφήνουμε τους χωρισμούς να εξελίσσονται. Να μην τους μετατρέπουμε σε δήθεν φιλίες. Οι αναμνήσεις δεν ανέχονται να αμαυρώνονται και να χαλάνε μετατρεπόμενες σε κονσερβοποιημένες σχέσεις.
Άλλωστε, εκείνοι που μοιράστηκαν κοινές αγκαλιές, παθιασμένα φιλιά, όνειρα και λόγια αγάπης δεν μπορούν να γίνουν χαμαιλέοντες και να μεταλλάσσονται ανάλογα τις περιστάσεις. Δεν είναι μετρήσιμες έννοιες τα συναισθήματα για να μπορείς να τα βάζεις σε σειρά και προσθέτοντας τα κατάλληλα σύμβολα να βρίσκεις το σωστό αποτέλεσμα. Ούτε εξισώσεις τρίτου βαθμού για να τις λύνεις και να ξεμπερδεύεις.
Ο έρωτας όταν τον μπερδέψεις, μπερδεύεται. Ανακατεύεται με αγάπη, ανακατεύεται με μίσος και το αποτέλεσμα είναι αβέβαιο. Όταν συναντάς συνεχώς έναν άνθρωπο με τον οποίο κάποτε ήσουν ζευγάρι αρχίζεις να τον παρατηρείς. Αναζητάς σε εκείνον μικρά στοιχεία που θα σε κάνουν να θυμηθείς εκείνα που ερωτεύτηκες. Ίσως κάποια τα βρεις και τα νοσταλγήσεις, ίσως κάποια άλλα δεν τα βρεις ποτέ και απλώς να αναρωτηθείς πού πήγαν. Θα γυρίσεις λίγο πίσω, θα αναρωτηθείς, θα ψάξεις, ίσως και να αναπολήσεις κι ύστερα πάλι τίποτα.
Θα βγάλεις συμπεράσματα, θα αναθεωρήσεις λόγια, αντιδράσεις, θα συγχωρήσεις, θα θυμώσεις και θα δυναμώσουν τα συναισθήματα. Τα γαμημένα τα συναισθήματα όμως όταν δυναμώνουν, φουντώνουν ολόκληρα.
Το μυαλό σου γυρνάει πίσω, συγκρίνει, μετράει και βγάζει συμπεράσματα. Άλλοτε τα συμπεράσματα σε οδηγούν να δεις τα δικά σου λάθη. Είναι τότε που δεν έχεις να προσάψεις ούτε ένα αρνητικό στοιχείο στον πρώην έρωτά σου και αρχίζεις και τα βλέπεις όλα από την αρχή. Ούτε πού θα καταλάβεις πώς θα τον ξαναερωτευτείς, πώς θα πέσεις στην παγίδα και θα θες να γυρίσεις πίσω, πώς η αδιαφορία σου θα ξαναγίνει έρωτας.
Άλλοτε πάλι τα συμπεράσματα είναι πιο σκληρά. Δε βρίσκεις ούτε ένα λόγο που μοιράστηκες στιγμές μαζί με τον άλλον. Εκείνος ο έρωτας γίνεται μίσος κι εσύ θεατής των συναισθημάτων σου που εναλλάσσονται σαν τάση ρεύματος και σε ταρακουνούν κάθε φορά που τον συναντάς.
Η συναναστροφή με θολές φιγούρες του παρελθόντος δημιουργεί τριβή. Το πιο πιθανόν είναι να μισήσεις ανθρώπους που αγάπησες. Ανθρώπους που αποτέλεσαν τις μεγάλες σου αδυναμίες, τότε που τυφλωμένος από έρωτα έτρεχες μέσα στη βροχή για να δώσεις ένα τελευταίο φιλί ή να μοιραστείς μια σοκολάτα. Τώρα όμως όλα είναι διαφορετικά. Λένε ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις. Οι άνθρωποι αλλάζουν όταν αγαπιούνται και ξαναλλάζουν πάλι όταν ξεαγαπιούνται.
Άλλωστε τα όρια μίσους, έρωτα και αγάπης είναι μικρά και αν τα όρια είναι για να σπάνε, δε διαφωνώ, αρκεί να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις.
Επιμέλεια Κειμένου Πέννυς Πηττά: Kατερίνα Κεχαγιά.
