Aχ και να ‘ξερες τι φταίει.
Όλα γυρίζουν στο μυαλό τη νύχτα που γυρνάς στο σπίτι. Το πρωί που ξυπνάς, αναζητώντας τον καφέ μπλεγμένος σε έναν ιστό πληροφοριών, σε μια λαίλαπα σκέψεων . Όσα λαμβάνεις και τρέμουν καθώς περνούν στην αντίληψή σου.
Πολλές οι στιγμές της διαφυγής. Ύπνος ατελείωτος, φαί, άσχετες πράξεις για να ξεχαστείς. Πολλές και οι στιγμές των αποφάσεων. Ή έστω, της προσπάθειας να αποφασίσεις.
Τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δε μένει το ίδιο, ταυτόχρονα. Η ζωή, φτιαγμένη από δρόμους. Μικρούς και μεγάλους. Χαρούμενους και λυπημένους. Μια στοίβα συναισθήματα που διαχωρίζονται και ενώνονται. Και το κλισέ σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά το ίδιο, ή και αλλιώτικο…
Η ψυχολογία του ανθρώπου είναι φτιαγμένη έτσι όπως την έφτιαξε ο καθένας. Εμείς ορίσαμε ή θα ορίσουμε για τον εαυτό μας, τις άμυνες, την αντιμετώπιση, για ότι έρχεται. Αντιλαμβάνομαι, σημαίνει ώθηση. Και αυτό είναι αποτέλεσμα της δουλειάς που έχουμε κάνει με το μέσα μας.
Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που λένε ότι δεν μπορούν να μένουν μόνοι τους. Η μοναξιά είναι κατάσταση. Η μοναχικότητα όμως, επιβάλετε να είναι αυτοσκοπός. Μόνο μέσα από την συνάντηση με τον εαυτό, βρίσκουμε την αρμονία και την γαλήνη.
Η ισορροπία μέσα μας, εξαρτάται καθαρά από εμάς τους ίδιους. Και όταν βρισκόμαστε στον δρόμο της, το αντιλαμβάνονται και οι γύρω μας. Για να την κάνουμε όμως φίλη καλή, πρέπει να την αναζητήσουμε. Και είναι κομμάτι μας, όπως εκείνα τα συρτάρια που συνήθως έχουμε καλά κλειδωμένα. Η γνωριμία με τον εαυτό μας, η αυτογνωσία, είναι εκείνη, η μοναδική αναζήτηση που θα μας βγάλει από κάθε τέλμα. Και φανταστείτε τώρα, να γινόταν ταυτόχρονα από μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας…
Κάτι λευκό και διάφανο αιωρείται. Μέσα σε καπνούς, μουσικές, σε λόγια μη λιπαρά. Κάτι λευκό και διάφανο. Που δεν ματώνει, που δεν τρέχει πανικόβλητο. Αυτό που λέγεται εσωτερικός εαυτός. Αυτό σε βρίσκει καθημερινά όταν χαμογελάς, όταν γελά ένα παιδί, όταν γλυκαίνει το τσάι από μια χρυσή σταγόνα μέλι. Εσύ.
