«Ο άνθρωπος όταν φτάνει στο τέλος του... αντί να πει απλά “Δεν αξίζω τίποτα”, το ηθικό ψέμα στα χείλη των παρακμιακών λέει “Τίποτα δεν αξίζει πια· η ζωή δεν αξίζει τίποτα”. Μια τέτοια κρίση είναι πάντα πολύ επικίνδυνη, είναι μολυσματική· πάνω στο νοσηρό έδαφος της κοινωνίας πολλαπλασιάζεται γρήγορα σαν μια τροπική βλάστηση εννοιών -άλλοτε σαν θρησκεία, άλλοτε σαν φιλοσοφία».
Ο Γερμανός στοχαστής βάλλει κατά του χριστιανισμού και επίσης κατά του μηδενισμού.
Είναι σαν να μας λέει ότι αλλού πρέπει να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας: στη ζωή, στο σώμα μας πρώτα και κατόπιν ας εξετάσουμε και το πνεύμα μας, τους φίλους, την κατοικία και λοιπά.
Δεν έχει σημασία ο τόπος, η χώρα, οι ρίζες, η καταγωγή· εκείνο που όφειλε να μας καθοδηγεί είναι η συνεύρεση, η σύμπνοια, η φιλία, η παρατηρητικότητα (οι αισθήσεις στο ανώτερο σημείο, ώς την έκρηξή τους σχεδόν).
Το να σφυροκοπάς την καθημερινότητα με ακεφιά και βαριεστημάρα, με ανία και φόβο αναπτύσσει την παραίτηση από το απρόσμενο και το ανέλπιστο.
Ωρα, άρα, για αλλαγή διάθεσης και ας χτυπιέται το σώμα ανελέητα από κομματική, μασημένη τροφή.
Χρειάζεται άλλα φρούτα και τρόφιμα να ανευρεθούν, καρποί πρωτόγνωροι, πικροί ή γλυκείς.
Ετσι φεύγουν οι εφιάλτες και ρέουν τα ύδατα της συμμετοχής, έτσι θαυμάζεται και δοξάζεται η στιγμή (ο χρόνος).
Αν επιμείνουμε ημερολογιακά, φέξε μου και γλίστρησα...
Ποτέ δεν είναι αργά να πάψει η παρακμή· θέληση μόνο χρειάζεται και συνοδοιπορία, πίστη ότι όλα μπορούν να αλλάξουν, αρκεί να κουνήσουμε έστω λίγο το δαχτυλάκι μας.
Δεν είναι δηλαδή η ζωή που δεν αξίζει (αυτό δα έλειπε και ας το ισχυριζόμαστε αυτό αρκετοί), αλλά ο ίδιος ο εαυτός που απομακρύνεται από τη βαρύτητα της σφαίρας επιρροής του κοινωνικού ιστού.
Οχι άλλη απογοήτευση, όχι άλλη υπεκφυγή της ζώσας ζωής· όχι, τέλος, άλλη μετάθεση ευθυνών και όχι περαιτέρω άρνηση της σωματικής και διανοητικής ενέργειας.
Ολα αξίζουν στη ζωή όταν υπάρχουν καθαρό μυαλό και ελαφριά πόδια, τέτοια που να επιτρέπουν τον χορό και τη συμμέθεξη, τη μεταρσίωση και την ανύψωση, έστω και πέντε πόντους πάνω από τη γη.
Κάπως έτσι δεν μολύνεται η κάθε μέρα και αναρρωνύει το χώμα, επιτρέποντας να υψωθούν δέντρα και σπαρτά και ανάμεσά τους να ουρλιάζουν από ευχαρίστηση και ηδονή όλα τα όντα του πλανήτη.
Και κάπως έτσι αδιαφορείς για τη μικρότητα και την καχυποψία των πολλών ότι τάχα μου δεν είσαι ένας κρίκος από την αλυσίδα της κοινότητας (της εργασίας, της οικογένειας κ.λπ.).
Μακριά από την αρρωστημένη γη, σε τόπους χλοερούς δραματουργεί ο βίος των πολιτών, που επιμένουν να θεωρούν εαυτούς πολίτες και κατοίκους μιας πολιτισμένης, δημοκρατικής χώρας.
Ολα αξίζουν λοιπόν· όλα, όταν μπορείς να το δεις.
____________________
από το «Λυκόφως των ειδώλων» του Φρ. Νίτσε -εκδόσεις «Εκδοτική Θεσσαλονίκης»
~ Γιώργος Σταματόπουλος
Πηγή: efsyn.gr
