Η απιστία σκοτώνει τον έρωτα.

Εκεί που όλα κυλούν ήσυχα κι ωραία, εκεί που νιώθεις ευτυχισμένος και ολοκληρωμένος με το σύντροφό σου κάνοντας όνειρα, έρχεται ένα μαύρο σύννεφο στη ζωή σου και τα σκοτεινιάζει όλα. Η ανοιξιάτικη αίσθηση του έρωτά σου μετατρέπεται σε μία παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα.

Βλέπεις ξαφνικά πολλές αλλαγές γύρω σου, νιώθεις παραμελημένος και μόνος, καθώς με τον σύντροφό σου η επικοινωνία αρχίζει να στενεύει. Παρατηρείς περίεργες κινήσεις εκ μέρους του κι εκεί αρχίζεις  να κατανοείς  πως κάτι δεν πάει καλά και ψάχνεις τη λύση του μυστηρίου.

Κάθε μέρα ξυπνάς με την ελπίδα να φύγει αυτό το μαύρο σύννεφο, αυτή η ψυχρά που έχει κυριεύσει την καρδιά και το σώμα σου, μα όσο ο καιρός περνάει το τοπίο, τόσο σκοτεινιάζει.

Νιώθεις τον άνθρωπο σου μέρα με τη μέρα να απομακρύνεται από σένα, να είναι διαρκώς αναστατωμένος κι κάτι να τον απασχολεί. Η απάντηση που παίρνεις κάθε φορά που επιδιώκεις κουβέντα μαζί του είναι «όλα μία χαρά είναι».

Τίποτα όμως δεν είναι όπως πριν, παλιά τα μάτια του λαμπύριζαν κι έβγαζαν σπίθες σε κάθε του βλέμμα και τα σ’ αγαπώ του ήταν πιο ζεστά κι από τον ήλιο. Τώρα το μόνο που βλέπεις είναι ένα μονίμως σκυμμένο κεφάλι και δύο ενοχικά μάτια γεμάτα τύψεις.

Η εξερεύνησή σου  μπορεί να πάρει καιρό μέχρι να καταλάβεις τι λάθος έκανες κι αν έφταιξες  εσύ σε κάτι. Στην αρχή θα κατηγορήσεις τον εαυτό σου, πως εσύ έσφαλες  και για αυτό η σχέση σου πάγωσε έτσι. Μα αργότερα όταν ανακαλύψεις την αλήθεια όλες αυτές οι σκέψεις θα ναι δευτερεύουσες, καθώς θα ετοιμάζεις τα πράγματα σου για να φύγεις μακριά του, ή θα τρως σοκολατάκια, ακούγοντας θλιμμένα τραγούδια και σκίζοντας τις φωτογραφίες του.

Τις σχέσεις μόνο ένα σύννεφο μπορεί να τις διαλύσει, το σύννεφο της απιστίας. Ο έρωτας αντέχει τα πάντα, συγχωρεί και συγχωρείται αντίστοιχα, μα την απιστία δεν την δέχεται καθώς δεν μπορεί να γιατρευτεί. Έτσι όταν κάποιος ανακαλύψει ότι ο λόγος της δυστυχίας του οφείλεται σε ένα τρίτο πρόσωπο, εξαγριώνεται, θυμώνει στην αρχή. Η οργή του ξεπερνά τη δύναμη της αγάπης του. Ξεχνά για λίγο ότι αγαπούσε το πρόσωπο με το οποίο τώρα τσακώνεται και δεν θέλει να το ξαναδεί μπροστά του. Έτσι καμία απολογία, καμία φτηνή δικαιολογία, κανένα  μετανιωμένο «συγγνώμη», δεν μπορεί να του αλλάξει γνώμη.

Αν σκίσεις μία ζωγραφιά με δυο ευτυχισμένα πρόσωπα και την ξανακολλήσεις, θα  δεις μόνο ένα από αυτά να γελά ξανά, καθώς το χαμόγελο από το άλλο  θα έχει χαθεί. Πάντα έτσι γίνεται, πάντα ο ένας από τους δύο πονά περισσότερο και σπαράζει. Ο δεύτερος μένει χαρούμενος και προχωρά τη νέα του ζωή. Μα ακόμα και να μείνει να κολλήσει  το χαμόγελο που στέρησε στον σύντροφο του, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.

 Γιατί πάντα η σχέση τους μετά από αυτό θα διατρέχεται  από μία καχυποψία και μία πεθαμένη εμπιστοσύνη που ποτέ ξανά δεν θα ζωντανέψει.

Κι αν τελικά ο προδομένος αποφασίσει να συγχωρέσει και να δώσει μία δεύτερη ευκαιρία , καλύτερα πριν το πράξει αυτό να σκεφτεί πώς, αν όλα ήταν καλά τίποτα δεν θα είχε συμβεί , κι ότι για να έγινε αυτό  άρα ο έρωτας αυτός έχει σβήσει, έτσι όσες ευκαιρίες και να δώσει θα ναι συμβιβασμοί και φόβοι. Θα ναι από συνήθεια, θα είναι καθαρά μια υπεκφυγή από την μοναξιά που φοβάται να  βιώσει, αν τον εγκαταλείψει.

Γι αυτό αγαπήστε, μην πληγώνετε, οι άνθρωποι μας δεν είναι παιχνίδια. Από όπου και να το πιάσουμε, είτε επέλθει ο χωρισμός είτε η συγχώρεση , το θέμα πληγώνει αδιόρθωτα. Κι αν βαρεθήκατε κι αν αλλάξατε γνώμη, πείτε το μην  βάζετε τα πρόσωπα που κάποτε λατρέψατε σε διαδικασία να ψάχνουν τι λάθος έκαναν.

Η ειλικρίνεια και η ανθρωπιά είναι πάνω από όλα, η μόνη λύση για να σώσουμε τον κόσμο καθώς όσο περνάει ο καιρός γεμίζει με περισσότερους πληγωμένους και δυστυχισμένους ανθρώπους γεμάτους κόμπλεξ κι ανασφάλειες…γιατί κάποιοι φοβήθηκαν και δίστασαν να είναι ειλικρινείς μαζί τους.

via