Έφυγες… Σου είπα κάτι; Σε άφησα… Σεβάστηκα την επιλογή σου.
Και τώρα γυρνάς… κι εγώ;
Για μένα σε νοιάζει ή γύρισες για τη πάρτη σου;
Σεβάσου κι εσύ την επιλογή μου να πονέσω αθόρυβα! Να μαζέψω τα κομμάτια μου και να προχωρήσω χωρίς εσένα… Σεβάσου το ότι είμαι καλά χωρίς εσένα! Άφησε τον εγωισμό σου να το δεχτεί… Όταν έφευγες δε σε ένοιαζε και τώρα έρχεσαι σαν να μη συνέβη τίποτα ποτέ!
Τώρα που σκέφτομαι καθαρά, βλέπω πολλούς λόγους για τους οποίους εμείς δε θα τα καταφέρναμε. Χαίρομαι που ήσουν εσύ που το εντόπισες νωρίτερα από εμένα! Δε πειράζει που πόνεσα… Πέρασε… Πήρε καιρό αλλά πέρασε!
Και τώρα λυπάμαι… Ήρθες ετεροχρονισμένα. Δεν έχει σημασία πού βρίσκομαι και με ποιον… Είτε μόνος, είτε όχι τα ίδια σου λέω. Δε μιλάω εκ του ασφαλούς. Φεύγοντας μου άνοιξες τα μάτια.
Κατάλαβα πως κάτι για να κρατήσει χρειάζεται και τους δύο, όχι μόνο τον ένα. Κατάλαβα πως οι δυσκολίες υπάρχουν για να τις αντιμετωπίζουμε μαζί και όχι χώρια. Κατάλαβα πως κάτι τσουλάει καλύτερα από μόνο του, χωρίς να το σπρώχνεις με το έτσι θέλω, αγκομαχώντας. Κατάλαβα πως όταν αγαπιούνται πραγματικά δύο άνθρωποι προσπαθούν, αφήνουν τον εγωισμό και όσα τους μπλοκάρουν. Κατάλαβα πως δώσαμε πολλές ευκαιρίες για να δούμε ότι δε πάει. Κατάλαβα πως έκανα ό,τι μπορούσα και είμαι ευχαριστημένος από τον εαυτό μου. Κατάλαβα πως σκοτώσαμε τον έρωτα.
Όλα γίνονται για κάποιο λόγο και καλύτερα που δε γύρισες νωρίτερα… θα ήμουν πιο ευάλωτος και ίσως να δεχόμουν να ξαναπροσπαθήσουμε για άλλη μία φορά… Τώρα πλέον δε θέλω. Τελείωσε… ο κύκλος μας έκλεισε και δε γίνεται να ανοίξει ξανά.
Αν άνοιγε ο ίδιος, θα ήταν λάθος. Απαιτείται καινούργιος… απαιτούνται αλλαγές. Και δε ξέρω πόση διάθεση έχουμε για να τις κάνουμε… Έχασα την εμπιστοσύνη μου σε σένα… Θα σκέφτομαι συνέχεια “μήπως και πως”. Δε μπορώ να διαγράψω το παρελθόν… είναι κομμάτι μου και εσύ ανήκεις πλέον εκεί… Όπως σου ξαναείπα… ήρθες ετεροχρονισμένα! Περίμενες πολύ…
Αλήθεια γιατί γύρισες; Σου έλειψα; Ή δε μπόρεσες να ξεφύγεις από τη σύγκριση και να βρεις κάτι καλύτερο; Η αιώνια παγίδα… Ή θες απλά να καλύψεις τον εγωισμό σου γιατί πίστευες ότι θα σε περίμενα;
Ναι σε αγάπησα και πάρα πολύ… Θα έπρεπε όμως να έχεις μάθει πως όσοι αγαπάνε πολύ και π ρ α γ μ α τ ι κ ά, είναι περήφανοι και αξιοπρεπείς. Σέβονται, δε παρακαλάνε, παλεύουν και συνεχίζουν.
Και όλα αυτά δε στα λέω με κακία, ούτε από εκδίκηση. Στα λέω με αγάπη…
Στα λέω για να καταλάβεις τι είδα μακριά σου!
