Οι άνθρωποι ενώνονται για πολλούς λόγους. Και για πολλούς λόγους επίσης μπορούν και να απομακρυνθούν. Οι σχέσεις όμως, όπως και να το κάνουμε, αν έχουν μέσα τους πολύ συναίσθημα και πολύ έρωτα, γίνονται περίπλοκες. Κάπως έτσι καταλήγει να γίνεται περίπλοκος κι επίπονος κι ένας χωρισμός.
Είναι εκείνος ο χωρισμός που ο πόνος που σου προκαλείται είναι έτοιμος να σπάσει κόκαλα και να τσακίσει αξιοπρέπεια. Τηλεφωνήματα, μηνύματα, παρακάλια για αρχή και μετά μια απόλυτη σιωπή μέχρι την πλήρη συνειδητοποίηση του συμβάντος. Μένεις μόνος, προχωράς αργά και σταθερά, τιμής ένεκεν στον πρώην έρωτά σου. Δεν αναλώνεσαι σε ξένα κρεβάτια.
Είναι εκείνος ο χωρισμός που ενώ πρώτα αναπολείς μυρωδιές κι αγγίγματα του πρώην σου, στιγμές σας και εμπειρίες σας στο τέλος καταλήγεις να ντύνεσαι μετά από κάτι χαζά ξεγυμνώματα από ανούσια κρεβάτια και να τρέχεις σπίτι. Είναι εκείνος ο χωρισμός που σε ξεφτιλίζει γιατί δεν μπορείς να διαχειριστείς πόνο κι απώλεια μαζί.
Δεν πονάνε όμως όλοι οι χωρισμοί. Δεν έχουν σταθμά και ζύγια οι καρδιές να κερδίζει εκείνη που θα απογειωθεί πιο ψηλά απ’ τη μεγαλύτερη ποσότητα δακρύων. Απλά κάποιοι χωρισμοί είναι για να γίνουν γιατί δεν πάει άλλο. Αυτοί οι χωρισμοί είναι λύτρωση, απελευθέρωση, είναι η αρχή για έναν νέο εαυτό κι όχι απλά το τέλος μιας δυάδας που σε απορρόφησε πλήρως κι έχασες την ατομικότητά σου.
Καμιά φορά, πονάμε κατά τη διάρκεια μια σχέσης πάρα πολύ, πιο πολύ κι από αυτό που επιτρέπει ο ηθικός κώδικας του έρωτα. Υποχωρούμε, τα ακούμε, δεχόμαστε πιέσεις κι επιθέσεις, είμαστε πάντα εκεί βράχοι στο κάθε πρόβλημα γνωρίζοντας βέβαια πως όλα αυτά θα μας γυρίσουν μπούμερανγκ και θα καταλήξουν να μας κομματιάσουν περισσότερο. Έτσι καταλήγουμε πως για να είμαστε ευτυχισμένοι, πρέπει να επιστρατεύσουμε την έσχατη κι αποτελεσματική λύση, τον χωρισμό.
Όταν το προφέρεις, αρχίζεις και λυγίζεις, όμως όταν φτάσεις στην τελεία της πρότασης, ήδη από μέσα σου έχει βγει το ελεύθερό σου πνεύμα και βολτάρει. Το τελειώνεις, το ξεκόβεις μαχαίρι ακριβώς όπως αρμόζει σε ένα χωρισμό που πέρασε και δεν ακούμπησε. Έχυσες τόσα δάκρια μέσα στη σχέση που πια έχεις στερέψει. Δεν έχεις κάτι άλλο να χάσεις, δεν μπορείς να πονέσεις άλλο γιατί εξαντλήθηκες. Πρέπει πια να μάθεις να είσαι ευτυχισμένος.
Το φιλότιμό μας βαράει κόκκινο καμιά φορά, γιατί δεν είμαστε μαλάκες και σας νοιαζόμαστε. Απλά ξέρουμε πως δεν κάνουν όλοι για όλους και πως δε γίνεται όλες οι σχέσεις να βαίνουν καλώς. Κι εμάς μας πιάνει η τρέλα να σας μιλήσουμε, να σας στείλουμε, να σας ενοχλήσουμε, αλλά μετά από πέντε λεπτά μας περνάει η κάψα γιατί έτσι και κάνουμε το λάθος και γυρίσουμε πίσω σε εσάς, θα είμαστε υποχείρια της θλίψης μια ζωή.
Ο πόνος έχει και τα όριά του. Κι όταν αυτό το όριο στο ξεπερνάνε κατά πολύ μέσα στη σχέση κατά τη διάρκεία της, είναι ζήτημα στιγμών το πότε θα εκραγείς και θα τα καταστρέψεις όλα. Μετά την καταστροφή όμως, έρχεται η απόλυτη σιωπή, η ασάλευτη ηρεμία. Εκείνο το χάος που αγναντεύεις και θέλεις να πάρεις όλα τα κομμάτια να φτιάξεις απ’ την αρχή κάτι καινούργιο.
Δε χρειάζεσαι βοήθεια όμως αυτή τη φορά. Αρκετά έκλαψες, αρκετά πόνεσες, αρκετά μειώθηκες, αρκετά στερήθηκες. Κλείνεις την πόρτα και φεύγεις χωρίς καμιά ενόχληση ξανά γιατί δε θες να πάρεις τίποτα πλέον πίσω για σένα, αφού κατέληξες να μείνεις κενός απ’ το πάντα που προσέφερες.
Οι χωρισμοί που δεν πονάνε είναι χωρισμοί με αξιοπρέπεια. Γιατί δε θα δεις ανθρώπους να κυλιούνται σε πατώματα, να χτυπάνε κουδούνια, να στέλνουν μεθυσμένα μηνύματα. Όχι γιατί τους λείπει η καψούρα φυσικά, αλλά ένας τέτοιος χωρισμός μπορεί να πάει δυο ανθρώπους πιο μπροστά, να τους κάνει να ορθοποδήσουν μόνοι μετά από ένα τέτοιο τεράστιο κύμα που ήρθε στη μούρη και τους έπνιξε.
Ο πόνος δεν είναι πάντα απαραίτητος. Ο εγωισμός επίσης. Το μόνο που μετράει πλέον είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται. Κι όταν αυτό δεν κατορθώνεται στη σχέση, φεύγεις έτσι απλά. Χωρίς θόρυβο, χωρίς δώρα και βραβεία, χωρίς υστεροφημίες. Φεύγεις νικημένος με την ψυχή σου άδεια μέχρι να βρεις από μόνος τη δύναμη να κλείσεις τις πληγές της.
Γράφει η Έλλη Β. Ζάχου
