Γνωρίζετε το ρητό που λέει, «Δεν εκτιμάμε αυτά που έχουμε, μέχρι να τα χάσουμε«; Έχω καταλάβει πως αυτή η φράση σχετίζεται αρκετά με την αναζήτησή της ευτυχίας. Το πιο δύσκολο πράγμα για να νιώσετε ευτυχισμένοι είναι να προσδιορίσετε τις καταστάσεις ή τα πράγματα στη ζωή που σας φέρνουν χαρά.
Ειλικρινά, δεν αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά τα πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα μπούμε στη διαδικασία να κάνουμε θυσίες για να τα κρατήσουμε.
Θυσία ορίζεται η εγκατάλειψη κάτι επιθυμητού για χάρη κάποιου άλλου πράγματος που θεωρείται πιο σημαντικό. Μου θυμίζει την πρώτη φορά που βρέθηκα αντιμέτωπη με μια δύσκολη απόφαση σχετικά με την ευτυχία και τις θυσίες.
Όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών οι γονείς μου ζούσαν χωριστά. Ο πατέρας μου είχε ξαναπαντρευτεί και έμενε σε μια διαφορετική πόλη, ενώ εγώ έμενα μαζί με την μητέρα μου. Όπως όλα τα κορίτσια στην εφηβεία, νόμιζα ότι η μητέρα μου ήταν σκληρή και αφόρητη και μου φερόταν σαν παιδί παρά την προφανή ωριμότητα μου. Όταν θα έκλεινα τα δεκαέξι, ήθελα απεγνωσμένα να εγκαταλείψω το σπίτι, γιατί θα ήταν το μόνο που θα με έκανε να αισθανθώ καλά.
Ένα πρωινό του Σαββάτου, καθόμουν μαζί με τον πατέρα μου στην αυλή του σπιτιού του και αποφάσισα να του εκμυστηρευτώ το σχέδιό μου. Του είπα ότι ήμουν έτοιμη να νοικιάσω το δικό μου διαμέρισμα όταν κλείσω τα δεκαέξι. Ήμουν έτοιμη να εργαστώ με ημιαπασχόληση σε κάποια επιχείρηση, ενώ τελειώνοντας το λύκειο να πάρω μια υποτροφία για να μπω στο πανεπιστήμιο. Είχα ένα πολύ καλοδουλεμένο σχέδιο για τους σκοπούς μου. Η απάντηση του πατέρα μου ήταν η ίδια ακριβώς που έδινε κάθε φορά που τον βομβάρδιζα με ατελείωτες πληροφορίες σχετικά με μια απόφαση που έπαιρνα αιφνίδια. Έβγαλε ένα επιφώνημα, που ήταν απλά ένας ήχος επιβεβαίωσης.
Αργότερα, όταν αφομοίωσε τα όσα του ανέφερα, γύρισε και μου είπε, «Εντάξει, αυτό είναι το σχέδιό σου;» Φυσικά, σκεφτόμουν, πόσο ηλίθια ήμουν που του το αποκάλυψα. Αλλά ο μπαμπάς ήταν ένας τύπος που ανέλυε λεπτομερώς τα σχέδια και τις προθέσεις του και ήθελε να με βοηθήσει να σχηματίσω μια πιο σαφέστερη εικόνα των επιδιώξεών μου.
Τότε άφησε στην άκρη το σταυρόλεξό του και τον καφέ και πήρε μια μεγάλη κίτρινη κόλλα χαρτί χαρτί για να σημειώσει όλα όσα θα έπρεπε να κάνω μόνη μου από δω και πέρα. Έβαλε στη λίστα αντικείμενα που θα χρειαζόμουν στο νἐο μου διαμέρισμα, όπως έπιπλα, πιάτα και προμήθειες τροφίμων, καθώς και πετσέτες και κλινοσκεπάσματα. Πρόσθεσε πράγματα που δεν είχα σκεφτεί καθόλου, όπως την πληρωμή των λογαριασμών και τα έξοδα διατροφής, τα έξοδα της σχολής και της ένδυσης. Όλα αυτά υπερέβαιναν σε μεγάλο βαθμό το εισόδημα που θα είχα από την ημιαπασχόληση και υπολόγισε πόσες ώρες παραπάνω θα έπρεπε να δουλεύω την εβδομάδα για να παίρνω τον ελάχιστο μισθό που απαιτείται, προκειμένου να τα βγάζω πέρα.
Θυμάμαι πως συγκλονίστηκα από τον αριθμό των ωρών, που έπρεπε να δουλεύω. Ήμουν πολύ δραστήρια έφηβη, συμμετείχα σε χορωδίες, σε ομάδες μπέιζμπολ, σε εκκλησιαστικές ομάδες, και έκανα πολλές άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες. Ήξερα ότι δεν μπορούσε να συνεχίσω να ασχολούμαι με όλες αυτές τις δραστηριότητες ταυτόχρονα με τη δουλειά. Επίσης θα θυσίαζα τον χρόνο που περνούσα με τους φίλους μου και θα έβαζα σε κίνδυνο τους βαθμούς μου στο σχολείο.
Ο πατέρας μου μου έκανε μια απλή ερώτηση: Είσαι διατεθειμένη να τα παρατήσεις όλα, για να αναλάβεις μόνη σου τη ζωή σου; Προφανώς ήξερε την απάντηση. Ήξερε την απάντηση πολύ πιο πριν αφήσει στην άκρη τον καφέ του. Η αλήθεια ήταν ότι όλες αυτές οι δραστηριότητές μου με έκαναν να νιώθω πολύ χαρούμενη, και μισούσα τη σκέψη του να τις χάσω. Αλλά έπρεπε να ξεχάσω την ιδέα της ανεξαρτητοποίησης για να κρατήσω αυτά τα πράγματα.
Η ευτυχία δεν έρχεται με την εκπλήρωση όλων των επιθυμιών. Η ευτυχία δεν απαιτεί να έχουμε τα πάντα αιωνίως. Απλά είναι πολύ απατηλό να περιμένει κανείς να βρίσκει τα πάντα ρόδινα και ιδανικά κάθε στιγμή της ημέρας.
Έχω μάθει πως για να είναι κάποιος πραγματικά ευτυχισμένος, θα πρέπει να θυσιάζει ορισμένα πράγματα, ώστε να κρατήσει κοντά του αυτά που του δίνουν πραγματικά χαρά και εμπλουτίσουν τη ζωή του. Για να είμαστε ευτυχισμένοι, θα πρέπει να απολαμβάνουμε τη μεγάλη εικόνα της ζωής μας αντί να εστιάζουμε σε μικρολεπτομέρειες της ζωής που μας εκνευρίζουν και μας κάνουν να νιώθουμε ευέξαπτοι.
Για να είμαστε ευτυχισμένοι, πρέπει να ευγνωμονούμε για όσα έχουμε, αντί να επικεντρωνόμαστε σε αυτά που δεν έχουμε. Όταν ήμουν δεκαπέντε, η μητέρα μου μου παρείχε μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου και πλήρωνε τα έξοδα για ό,τι τρέλα είχα στο μυαλό μου. Επίσης,είχα ένα πατέρα που ασχολήθηκε μαζί μου και μου έδειξε ότι πρέπει να πάρω μια σκληρή απόφαση για τον εαυτό μου, και δεν μου εἰπε απλά «Όχι» όταν του ανοίχτηκα. Όταν ήμουν δεκαπέντε, είχα κάθε λόγο να είμαι ευτυχισμένη (αν και τότε εγώ δεν το ήξερα!)
_______________
~ Της Rebecca Anhalt
