Συγνώμη εαυτέ μου… Συγνώμη ψυχή μου που σε πόνεσα τόσο.
Συγνώμη που σε άφησα μονάχη σου να περιπλανιέσαι σε δρόμους ξένους, τρομακτικούς, διαφορετικούς από εσένα.
Συγνώμη που δεν είχα το θάρρος να σε «αντικρίσω» και να παραδεχτώ τα λάθη μου.
Δεν μπορούσα…
Τώρα πια το παραδέχομαι.
Έβλεπα και καταλάβαινα τις ανάγκες σου, τα παράπονά σου, τα προβλήματά σου κι όμως δεν ήθελα να τα ομολογήσω.
Σου τα έκρυβα, λες και ήσουν κάποια ξένη, κάποιο πλάσμα περίεργο και διαφορετικό από εμένα.
Στην ουσία, όμως, ήμουν εγώ… εσύ εαυτέ μου.
Δεν σου μιλούσα, έτρεχα μακριά και γρήγορα για να μην με προφτάσεις και μου ζητήσεις τα ρέστα.
«Έβαφα» το πρόσωπό μου με διάφορες αποχρώσεις χρωμάτων ώστε να μην καταλαβαίνεις τι μου συμβαίνει.
Εσύ όμως, και με ένιωθες και με έβρισκες πάντα.
Καθόσουν δίπλα μου, με μάτια βουρκωμένα, ζητώντας μου εξηγήσεις.
Πολλές φορές, δεν μου μιλούσες, μόνο με άκουγες και με κοίταζες βαθιά στα μάτια...
Είμαι γεμάτη πληγές εαυτέ μου, που δεν μπορούν να κλείσουν.
Μόνο όταν σε αποδεχτώ θα καταφέρω να τις επουλώσω.
Μέχρι τότε όμως, θα περιπλανιέμαι συνεχώς σε ξένα μονοπάτια, σε άλλες αγκαλιές μέχρι να επιστρέψω στην δική σου.
Και εσύ ακόμη θα με περιμένεις.
Δεν θα φύγεις διότι με αγαπάς και με αποδέχεσαι έτσι όπως είμαι.
Δεν ζητάς αλλαγή…μήτε ανταλλάγματα.
Συγνώμη εαυτέ μου και ψυχή μου.
Από δω και πέρα τα πάντα θα μοιράζομαι μαζί σας.
Δεν αντέχω να κρύβομαι άλλο.
Θέλω να βγάλω την μάσκα που καλύπτει το πρόσωπό μου και να με δω έτσι όπως πραγματικά είμαι και όχι όπως με θέλουν οι άλλοι.
Το μόνο που σου ζητώ είναι χρόνο να προσαρμοστώ και να απαλλαγώ από το παρελθόν… να αφήσω πίσω μου «καράβια» και «τόπους» διαλυμένους που συνεχώς με πληγώνουν.
Μην με αφήσεις…
Άντεξε λίγο ακόμα…... και να είσαι σίγουρος πως πλέον θα κλαίω μονό για σένα….
Το τελευταίο δάκρυ μου σου ανήκει……...
Σε αγαπώ εαυτέ μου!
